Morgunblaðið - 09.04.1999, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 9. APRÍL 1999 ð#-'
systur minni og fjölskyldu hennar
betur en ella í stuttum fríum þeirra
á Islandi og dáist ævinlega að því
hvað þau voru samstiga Ólöf og
Agnar í öllum sínum gjörðum og
umburðarlyndi og þolinmæði gagn-
vart okkur krökkunum var einstakt.
Þau lögðu það á sig að horfa á frum-
samin leikrit okkar eða dansatriði á
hverju einasta kvöldi og klöppuðu
fyiir þessum „listrænu afrekum“
okkar bæði tvö.
Ólöf var, eins og pabbi sagði
alltaf, afburðagreind og dúxaði á
stúdentsprófí. Hún vann á röntgen-
deild Landspítalans að námi loknu
og sýndi þar þau tilþrif að vonast
var eftir því að hún héldi áfram
námi og störfum á þeim vettvangi.
Svo varð þó ekki og gekk hún að
eiga Agnar Klemens Jónsson, sendi-
heiTa og ráðuneytisstjóra. Agnar er
látinn fyi-ir hálfum öðrum áratug en
þrjú barna þeirra lifa þau: Anna, As-
laug og Bjarni Agnar. Öll eru þau
gift og eiga átta mannvænleg börn
sem öll voru afar nákomin ömmu
sinni í Tjarnargötu 22.
Ólöf föðursystir mín var ekki
hversdagsleg kona; það sópaði hvar-
vetna að henni, hún var glæsileg
hnarreist og eldklár. Hlátunnild var
hún oft og átti stundum erfítt með
að hemja hláturinn þegar mikið lá
við. Hún átti einhverja fallegustu
rithönd sem ég hef séð; þar birtist
sterkur, ákveðinn og þroskaður per-
sónuleiki hennar. ^
Heimskonan Ólöf Bjarnadóttir
hefur nú háð sitt lokastríð. Það var
erfítt stríð. Ólöf varð fyrir heilsu-
farsáfalli fyrir nokki’um árum og gat
ekki tjáð sig. Það var ei’fitt fyrir
hana, sem var snjöll að koma orði
fyrir sig meðan hún gat það. Og það
var líka erfitt fyrir aðstandendur
hennar að fylgjast með stríði henn-
ar. Það er gott að þessu stríði er lok-
ið; það var svo sársaukafullt. Nú eru
þau tvö fallin, pabbi og Ólöf, af
þremur börnum þeirra afa og ömmu
séra Bjarna Jónssonar og Aslaugar
Agústsdóttur.
Eftir lifa börnin og fjölskyldur
þeirra sem hafa staðið vel saman í
að hjúkra og hlúa að Ólöfu með
ótrúlegri umhyggjusemi í önnum
dagsins.
Eg sakna Ólafar föðursystui-
minnar og það er gott að hugsa til
hennar. Hún var alin upp á miklu
menningarheimili, gat sungið og
leikið á hljóðfæri, þótt hún flíkaði
því ekki. Hún var snjöll í tungumál-
um og var ásamt manni sínum
glæsilegur fulltrúi Islands á erlend-
um vettvangi áratugum saman. Og
minning hennar lifír með okkur öll-
um sem þekktum hana og þótti vænt
um hana.
Guðrún Agústsdóttir.
Elskuleg frænka okkar, Ólöf
Bjarnadóttir, er látin. Hún hafði bú-
ið við erfið veikindi um hríð og and-
lát hennar því ekki óvænt. Eigi að
síður kalla áhrifin fram sterkar til-
finningar og minningar.
Ólöf var dóttir séra Bjarna Jóns-
sonar, vígslubiskups, og konu hans
Aslaugar Ágústsdóttur, en hún var
móðursystir okkar.
Sem börn og unglingar áttum við
því margar ógleymanlegar stundir á
heimili Ölafar í Lækjargötu, en þar
bjó hún hjá /oreldrum sínum ásamt
systkinum, Ágústi og Önnu.
Ólöf var glöð og glæsileg stúlka,
gi’eind, skyldurækin og ábyrg og var
árangur hennar samkvæmt því. Hún
var afar hlý og hjálpleg við okkur
yngi-i börnin. Það var í raun hinn eft-
irsóknaiverði stórfjölskyldubragur
með þessum tveim fjölskyldum.
I janúar 1944 giftist Ólöf Agnari
Klemens Jónssyni ráðuneytisstjóra í
utanríkisráðuneytinu og síðar sendi-
herra. Þannig var starfsvettvangur
Ólafar árum saman erlendis. Þrátt
fyrir það rofnaði aldrei hið trausta
og einlæga samband en styrktist við
sérhvern endurfund.
Við fráfall Ólafar er okkur systk-
inum þakklæti efst í huga. Við þökk-
um einlæga vináttu, trúnað og vel-
vilja. Ekki síst þökkum við einstak-
an hlýhug hennar og velvild í garð
foreldra okkar.
Við flytjum börnum, tengda-
börnum og barnabörnum Ólafar og
Agnars einlægar samúðarkveðjur
og biðjum þeim blessunar á
ókomnum árum.
Anna, Ásgeir og Kristinn.
Þá eik í stormi hrynur háa
hamra því beltin skýra frá,
en þá fjólan fellur bláa,
fallið það enginn heyra má,
en angan horfrn innir fyrst
urtabyggðin hvers hefir misst.
Þessi eftirmæli Bjarna Thoraren-
sens eftir Guðrúnu Stephensen, d.
1832, hafa mér einatt þótt ein þau
fegurstu, sem ort hafa verið eftir ís-
lenska konu. þegar ég nú kveð vin-
konu mína, Ólöfu Bjarnadóttur, hef-
ur þetta ljóð leitað mjög á huga
minn, ásamt öllum þeim stundum
sem við áttum saman, bæði í gleði og
sorg. Ólöf var glæsileg kona, bæði
að innra og ytra atgervi. Hún var
skarpgreind og ævinlega dúx bekkj-
arins í skóla. Að loknu stúdentsprófi
var hún eitt ár í læknadeild Háskóla
íslands og lauk þar prófi í efnafræði
og forspjallsvísindum með hæstu
einkunn. Hún var mjög skemmtileg
og gædd ríkri kímnigáfu. Bros
hennar og hlátur gleymist engum
sem þekktu hana.
Heimili foreldra hennar að Lækj-
argötu 12 B var þekkt fyrir gestrisni
og hlýtt viðmót. Áhrífin þaðan
fylgdu Ólöfu alla tíð. Áslaug móðir
hennar lék afburða vel á píanó eins
og dæturnar báðar. Guðrún systir
Áslaugar var landsþekkt söngkona
og ekki gleymist falleg söngrödd
Ágústar Bjarnasonar. Anna var litla
systirin og var mjög kært með þeim
systrum. Á heimilinu bjó einnig
Anna Benediktsson, amma Ólafar,
síðustu æviárin. Á kvöldin var alltaf
drukkið kvöldkaffi á heimilinu eins
og siður var á fyrri tímum. Oft bar
þá að góða gesti . Sr. Friðrik Frið-
riksson kom þar oft úr K.F.U.M.
enda stutt að fara. Man ég kvöld eitt
við kaffiborðið, þar sem margt var
spjallað og þeir vinirnir sr. Friðrik
og sr. Bjarni léku á als oddi og
skemmtu sér við að spyrja unga
fólkið úr mannkynssögunni og
reyndu jafnvel kunnáttu okkar í lat-
ínu.
Síðar fór Ólöf að starfa á Hag-
stofu íslands og Röntgendeild
Landspítalans, uns hún árið 1944
giftist Agnari Kl. Jónssyni og hófst
þá nýr kafli í lífi hennar. Ungu hjón-
in stofnuðu heimili að Tjarnargötu
22, en það hús reisti Klemens Jóns-
son, faðir Agnars. Þar hafði Agnar
búið með móður sinni, eftir að þau
fluttu heim frá Ameríku, þar sem
hann starfaði í utanríkisþjónustunni.
Frú Anna átti alltaf sitt heimili með
þeim og sagði Ólöf mér að hún hefði
lært margt af henni. Frumburð sinn,
Bjarna, misstu þau er hann var á
fyrsta ári. Þá var mikil sorg í ranni.
Brátt kom að því að Agnar færi til
starfa erlendis og var þá skipaður
sendiherra í London. Ég átti því láni
að fagna að dvelja þar hjá þeim í
sumarleyfí og eru nú minningar frá
þeim tíma fógur perla á festi minn-
inganna. Þaðan fluttu þau til París-
ar, síðan heim og svo til Óslóar, þar
fékk dóttir mín Ólöf að vera hjá
þeim sumarið 1974 og er sú dvöl
henni ógleymanleg. Þá lá leið þein-a
til Kaupmannahafnar og þar lauk
Agnar starfsferli sínum. Þau fluttu
þá aftur heim í Tjarnargötuna og
bjuggu þar síðan. Eftir andlát Agn-
ars bjó Ólöf þar áfram. þau ferðuð-
ust víða og kynntust mörgu fólki,
bæði íslensku og erlendu, enda
ávallt mjög gestrisin og góð heim að
sækja.
Ólöfu fórust öll verk vel úr hendi
og að því er virtist fyrirhafnarlaust.
Hvort sem um var að ræða heimilis-
hald eða aðstoð við Agnar, er hann
sinnti ritstörfum sínum. Síðustu
þrjú árin mátti Ólöf stríða við óblíð
örlög, en hún hélt reisn sinni og
brosti gegnum tárin. Börnin og
tengdabörnin sýndu henni mikinn
kærleika og sinntu henni fádæma
vel. Þökk sé þeim.
Að leiðarlokum sendi ég og fjöl-
skylda mín börnum, tengdabörnum,
barnabörnum, Önnu systur hennar
og öllum aðstandendum hlýjar sam-
úðarkveðjur.
Guð blessi minningu Ólafar
Bjarnadóttur.
Sigfríður Nieljohníusdóttir.
ÓLIKRISTJÁN
JÓHANNSSON
+ Óli Kristján Jó-
hannsson fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 6. inars 1926.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
28. mars síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jóhann Pétur
Pálmason, f. 4.
mars 1895 í Stíg-
húsi, Vestmanna-
eyjum, d. 7. jan.
1988, og Ólafía
Ingibjörg Óladóttir,
f. 17. nóv. 1897 á
Melum í Mjóafirði í
S.-Múl., d. 22. mars 1965. Systk-
ini Óla eru Pálmi, f. 18.1. 1925,
d. 5.2. 1990, Rögnvaldur, f.
27.12. 1927, d. 15.6. 1974, Guð-
björg, f. 27.10. 1930, og Ingi R.
f. 5.12. 1936.
Hinn 25. desember 1954
kvæntist Óli Gunnvöru Emu
Sigurðardóttur (Stellu), f. 31.
júlí 1930. Foreldrar hennar vom
Sigurður Einarsson, f. 6. júní
1903 í Reykjavík, d. 23. janúar
1971, og Guðrún Markúsdóttir,
f. 22. júlí 1895 á Kirkjulækjar-
koti í Fljótshlíð, d. 23. júlí 1971.
Böm Óla og Stellu era: 1) Gunn-
ar Rúnar, f. 7. aprfl 1954, bygg-
ingmeistari í Garðabæ. Kona
hans er Kristín J. Sigurðardóttir
hjúkranarfræðingur, böra
þeirra Sigurbjörg Stella, f. 29.
jan. 1978, Anna Steinunn, f. 22.
sept. 1983, og Díana Hrund, f. 5.
okt. 1989. 2) Randver Einar, f.
21. maí 1955. 3) Páll Eggert, f.
20. sept. 1956, vélstjóri í Reykja-
vík. Kona hans er Hólmfríður
Bjarkadóttir sjúkraliði, börn
þeirra eru: Erla Björk, f. 26. apr.
1979, Kristjana Erna,f. 25. apr.
1985, og Helena
Rún, f. 24. ágúst
1986. 4) Sigurður
Óli, f. 17. febrúar
1961, stýi’imaður í
Garðabæ. Kona
hans er Sigrún
Linda Loftsdóttir,
börn þeirra era Da-
víð Þór Ágústsson,f.
27. jan. 1980, Gunn-
ar Örn, f. 12. júlí
1983 og Eva Rós, f.
11. sept. 1989. 5) Jó-
hann Ólafur, f. 18.
mars 1964, verslun-
arstjóri í Reykjavík,
kona (skilin) Berglind Hall-
grímsdóttir, börn þeirra era
Hallgrímur, f. 20. okt. 1990, og
Telma Ósk, f. 28. okt. 1993. 6)
Lóa Björg, f. 28. sept. 1966,
verslunarstjórí í Kópavogi, barn
hennar Sylvía Rut Vilhjálms-
dóttir, f. 21. sept. 1991.
Óli ólst upp í Vestmannaeyj-
um og stundaði sjómennsku
þaðan. Hann tók minna mótor-
vélstjórapróf 1945 í Vestmanna-
eyjum, var á togurum í Hafnar-
firði og Reykjavík til 1952, eftir
það fór hann í farmennsku og
lauk námi við Stýrimannaskól-
ann í Reykjavík 1956, sigldi á
skipum Jökla hf. sem stýrimað-
ur til 1965 og var verkstjóri hjá
byggingaverktaka í Reykjavík.
OIi fór aftur í siglingar og var
hjá Jöklum hf. frá 1970 til 1981,
var verkstjóri hjá Hafskip um
tíma og starfaði eftir það sem
lestunarmaður hjá Sölumiðstöð
hraðfrystihúsanna þar til hann
hætt.i störfum.
Útför Óla fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
lengi um það hversu skynsöm ég
hefði verið að kaupa mér nýjan bíl.
Þetta samtal okkai- var mjög
ánægjulegt og ég kvaddi með bros
á vör.
Við leiðarlok þökkum við Óla afa
fyrir allt sem hann var okkur. Ég
bið góðan guð að styrkja þig og
varðveita, elsku amma, í söknuðin-
um.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Stella Gunnarsdóttir.
Elsku afi, við söknum þín svo
mikið. En það er okkur huggun að
vita að nú líður þér vel. Nú ert þú
hjá Guði og öllum englunum. Við
þökkum allar samverustundirnar
með þér. Guð blessi þig.
Vertu Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Eva Rós, Gunnar Örn
og Davíð Þór.
í dag verður Óli afi minn jarðað-
ur. Það er ski’ítið að hafa þig ekki
lengur á meðal okkar. Ég veit að
þú fylgist með okkur og þá sérsak-
lega ömmu Stellu. Afi, þú munt
áfram eiga stóran stað í hjörtum
okkar allra því við eigum öll minn-
ingarnar sem styðja okkur í sorg-
inni.
Með þessum fáu orðum kveð ég
þig í hinsta sinn. y-
Erla Björk.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til gi'afar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Farvel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Kæri tengdafaðir, takk fyrir allt
og Guð blessi minningu þína.
Hólmfríður.
Hann er farinn. Hann
tengdapabbi er dáinn.
Að segja börnunum mínum að
afi þeirra sé dáinn er eitt það erfið-
asta sem ég hef gert um ævina. Að
horfa á þau brotna niður við þessa
sorglegu frétt, faðma þau og hugga
og reyna að vera sterk sjálf. Þetta
gerðist svo snöggt að þetta var eins
og högg, bylmingshögg. Við voram
þarna öll að halda upp á afmælið
hans Jóa. Allir vora glaðir og kátir,
ekki síst Óli, hann var alltaf glaður
og kátur. Ég man aldrei eftir að
hafa séð hann niðurdreginn eða
reiðan þessi 20 ár sem ég þekkti
hann. Hann var alltaf svo hlýr og
yndislegur. Allt í einu lá hann
þarna meðvitundarlaus, sjúkrabíll-
inn kom og þeir fóru með hann. Ég
stóð þarna frosin og skalf eins og
lítið strá í vindi. Þetta var besta
hugsanlega leiðin fyrir hann að
fara. En mikið ofboðslega er hún
61410 fyrir okkur hin. Sveiflan milli
gleði og sorgar var eins og stór hol-
skefla og manni fannst maður vera
að drakkna.
Elsku Óli, mér þykir ofboðslega
vænt um þig. Þú lifir alltaf innra
með okkur. Og í hjarta okkar vit-
um við að nú ert þú á miklu betri
stað þar sem engin vanlíðan eða
sorg er, heldur gleði og góð heilsa.
Síðasta minningin um þig glaðan í
afmæli er eins og allar hinar, þú
varst alltaf glaður og jákvæður.
Líka þegar þú fékkst fyrra heila-
blóðfallið á páskunum fyrir tíu ár-
um. Þegar við heimsóttum þig á
spítalann varstu svo hress þó að þú
værir veikur. Þú reifst þig líka upp
úr því og komst á fætur aftur. Þinn
tími var ekki kominn þá og við
fengum að hafa þig í tíu ár í viðbót.
Og þú náðir þér vel, varst duglegur
að hreyfa þig og fara í göngutúra.
En nú allt í einu eins og hendi væri
veifað ert þú farinn frá okkur fyrir
fullt og allt. Þú ert farinn í þína síð-
ustu sjóferð og ferðinni en heitið að
hinni fögi’u strönd himnaríkis. Þar
ætlár þú að bíða efth- henni Stellu
þinni og okkur hinum. Drottinn
blessi minningu þína alla tíð. Og
styrki okkur öll í sorginni. Ég
þakka fyrir allt.
Þín tengdadóttir
Sigrún Linda Loftsdóttir.
Ég mun alltaf minnast afa. í
æsku voram við systurnar ávallt
velkomnar í Kjalarlandið þar sem
vel var tekið á móti okkur og alltaf
eitthvað gott til að borða. Aldrei sá
ég afa reiðan eða niðurdreginn,
hann var alltaf glaður, tilbúinn í að
spjalla. Ef við hefðum fengið að
ráða hefðu árin okkar saman í
Lautasmáranum orðið mun fleiri
en reyndin varð.
Afi sýndi alltaf áhuga á því sem
við vorum að gera og spurði okkur
ævinlega um það sem var að ger-
ast í lífi okkar. Er mér þá minnis-
stæðast okkar síðasta samtal sem
við áttum í vikunni sem hann lést.
Afi var búinn að verða sér úti um
nokkra bílabæklinga, alltaf tilbú-
inn að skoða nýja bíla. Hann var
að skoða bílinn minn og talaði
Margar góðar minningar á ég um
hann pabba minn. Ávallt var góð-
mennskan og hlýjan í fyrirrúmi hjá
honum. Minnist ég þess oft þegar
hann tók mig með sér í siglingar á
sumrin á Hofsjökli þar sem hann
var yfirmaður. Var hann vinsæll og
mikill leiðtogi meðal samstarfs-
manna sinna. Sigldum við til fjölda
landa. Þetta vora nú heimaslóðir
hans á þessum tíma og vissi hann
allt um allt á þessum stöðum og var
þetta mikil og góð lífsreynsla fyrir
mig. W
En mikið var gott að leggjast við
hliðina á þessum trausta og hlýja
líkama á kvöldin í þessum ferðum
sem ég fór nokkrum sinnum með
honum. Oft kemur þetta upp í hug-
ann þegar ég og sonur minn, Hall-
grímur, og dóttir mín, Telma Ósk,
leggjum okkur saman eftir góðan
dag heima hjá mér.
Ekki átti ég, né nokkur annar,
von á því þegar hann kom heim til
mín í afmælisveislu sem ég hélt 27.
mars, að þar væru hans síðustu
spor og stundir.
Blessuð sé minning hans.
Elsku mamma, þú varst stoð og
stytta hans pabba. Lífið heldur
áfram og við stöndum saman.
Jóhann Ólafur Ólason.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.