Morgunblaðið - 26.05.1999, Síða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 26. MAÍ 1999 53
+ Ingvar Jón Guð-
bjartsson fædd-
ist að Grund í Kolls-
vík í Rauðasands-
hreppi 31. maí 1925.
Hann lést á Borgar-
sjúkrahúsinu í
Reykjavík 14. maí
síðastliðinn. Ingvar
var sonur hjónanna
Guðbjartar Guð-
bjartssonar, seinast
bónda að Láganúpi,
f. 15.7. 1879, d. 1.10.
1970, og Hildar
Magnúsdóttur, f.
16.8. 1889, d. 31.1.
1967. Systkini Ingvars: Fríða, f.
30.7. 1909, d. 26.8. 1927; Einar
Tómas, f. 27.7. 1911, d. 25.8.
1979; Magnús, f. 26.2. 1913, d.
28.2. 1941; Guðbjartur Halldór,
f. 27.12. 1915, d. 31.5. 1968; Jón
Ingvar, f. 11.3. 1918, d. 28.4.
1920; Guðrún Anna Magðalena,
f. 3.6. 1919; Össur Guðmundur,
f. 19.2. 1927, d. 30.4. 1999; Hen-
ríetta Fríða, f. 13.12. 1928, og
Knútur Páll, f. 4.8. 1931.
Eftirlifandi kona Ingvars er
Sigurlína Jóna Snæ-
björnsdóttir, f. 3.4.
1929 í Kvígindisdal,
dóttir hjónanna Þór-
dísar M. og Snæ-
björns J. Thorodd-
sen. Börn þeirra eru:
1) Hersilía Thorodd-
sen (dóttir Jónu), f.
7.12. 1948. Hún á tvö
börn. 2) Rut, f. 6.2.
1953, leikskólakenn-
ari í Hafnarfirði, gift
Viðari Friðrikssyni.
Hún eignaðist tvö
börn með fyrri manni
sínum Skúla Hjalta-
syni, en annað þeirra dó í
bernsku. Rut á tvö böm með Við-
ari. 3) Snæbjörn Þór, f. 16.4.
1954, raftæknifræðingur. Hann
er kvæntur Herdísi Bjameyju
Steindórsdóttur. Börn hans em
fjögur. 4) Árni, f. 8.8. 1956, bóndi
á Skarði í Lundarreykjadal,
kvæntur Ágústu Þorvaldsdóttur
og á Qóra syni. 5) Sigurður, f.
11.2. 1958, vélstjóri, kvæntur
Kristínu Guðnýju Sigurðardótt-
ur. Hann á einn son og einn fóst-
urson. 6) Guðrún Hildur, f.
14.7. 1967. Hennar maður er
Ásbjörn Ólafsson, smiður. Þau
búa í Noregi, þar sem hún
stundar nám í félagsráðgjöf.
Guðrún Hildur var áður gift
Pétri Péturssyni og á með hon-
um einn son og annan son á hún
með Ásbirni.
Ingvar ólst upp hjá foreldr-
um sínum á Láganúpi í Kollsvík
og eins og þá tíðkaðist tók hann
strax á unglingsárum þátt í
störfum hinna fullorðnu, bæði
hefðbundnum sveitastörfum og
sjóróðmm á opnum bátum.
Hann Iauk námi við Héraðs-
skólann á Núpi í Dýrafirði
1945, en næstu árin þar á eftir
stundaði hann ýmsa vinnu bæði
heima og að heiman. Ingvar
var bóndi á Stekkjarmel í Kolls-
vík 1953 til 1962, en flutti þá á
jörðina Kollsvík og bjó þar til
ársins 1971. Eftir að Ingvar
hætti búskap flutti hann til
Kópavogs og síðan til Reykja-
víkur og starfaði hjá Jarðbor-
unum ríkisins tii ársins 1994 að
hann lét af störfum vegna
heilsubrests og flutti til Borg-
arness, þar sem hann bjó til
dauðadags.
Utför Ingvars fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin kiukkan 15.
INGVAR JÓN
GUÐBJARTSSON
Elsku stjúpi minn. Nú ertu horf-
inn svo snögglega í burtu frá okkur.
Kallaður burt frá veikindum og
þrautum þessa heims. Eg vil með
örfáum orðum þakka þér fyrir allar
samverustundirnar, og hvað þú
varst alltaf góður við mig, allt frá
þvi að ég man eftir mér, og þú gift-
ist mömmu minni. Eg man þegar
þú fórst með mig út í Kollsvík í
fyrsta skipti til mömmu. Við fórum
á hestum og mér fannst ég búin að
fara svo óralangt þegar við komum
út yfir Hænuvíkurháls, eins og ég
væri búin að fara kringum allan
heiminn. Það er svo ótal margt sem
kemur upp í hugann, margar góðar
minningar, eins og þegar við fórum
í ferðalagið um Spán, og til Tossa,
hvað þú varst alltaf glaður, og hvað
mér þótti gott og gaman að ferðast
með ykkur mömmu. Eg gæti skrif-
að endalaust, það er svo lítið brot
sem kemst á blað, en í hjartanu
mínu geymi ég allar minningamar.
Þar er nóg rúm.
Elsku Ingi minn, ég vil þakka
þér fyrir hvað þú varst góður við
bömin mín, Snædísi mína, sem ólst
upp hjá ykkur mömmu um nokk-
urra ára skeið, og þú tókst eins og
þína eigin dóttur eins og mig. Og
Ægi Þór minn, sem átti alltaf at-
hvarf hjá þér og bókunum þínum,
eins og öll þín bamaböm. Nú ertu
kominn á stað þar sem allar þrautir
og veikindi ná ekki til þín, og þér
getur liðið vel, þar hittumst við öll
einhvem tíma. Þangað til, elsku
stjúpi minn, vertu sæll og Guð þig
geymi.
Biðjið - og þá öðlist þér,
eftir Jesú fyrirheiti.
Hans í nafni biðja ber
bænin svo þér fullting veiti.
Bænin sé þér indæl iðja
öðlast munu þeir, sem biðja.
Leitið - og þér finnið fljótt
ffið í yðar mæddu hjörtum.
Drottinn gegnum dimma nðtt
dreifir náðargeislum björtum.
Hann mun frið og frelsi veita,
finna munu þeir, sem leita.
Knýið á - þá opnar sig
ástríkt Drottins föðurhjarta
og við dauðans dimma stig
dýrðarinnar höllin bjarta.
I Guðs náðar arma flýið
upp mun lokið, þá þér knýið.
(Þýð. V. Briem)
Elsku mamma mín, systkini mín
og fjölskyldur, Snædís og Ægir
Þór, og aðrir ástvinir.
Guð gefi ykkur styrk í sorg ykk-
ar og söknuði.
Hersilía Thoroddsen.
Fyrir um það bil tveim vikum
vorum við fjögur systkini, sem í
okkar heimasveit erum kennd við
Láganúp, stödd vestur í Rauða-
sandshreppi til þess að fylgja til
grafar Össuri bróður okkar, sem
bjó á Láganúpi. Nú hefur enn
fækkað í hópnum, þegar við þrjú,
sem enn lifum kveðjum Ingvar
bróður okkar. Við vorum þá ekki
við því búin að svona skammt yrði
milli þeirra bræðra, enda þótt við
vissum að heilsa Ingvars var mjög
skert orðin. Við vissum hinsvegar
hversu ætíð var kært milli þeirra
bræðra, enda höfðu þeir fylgst að
mestan hluta ævinnar og aldurs-
munur þeirra var innan við tvö ár.
Um jólin 1997 veiktist Ingvar
mjög alvarlega og þurfti upp frá
því sérstaka og mjög nákvæma
hjúkrunarþjónustu. Þetta hjúkrun-
arhlutverk tók Jóna kona hans að
sér og rækti það af mikilli um-
hyggju og ábyrgðartilfinningu. Við
systkinin þrjú, sem eftir lifum fær-
um Jónu heilshugar þakkir fyrir
þessa umönnun. Jafnframt vottum
við henni, bömum hennar, tengda-
börnum og barnabörnum einlæga
samúð.
Guðrún A.M. Guðbjartsdóttir,
Reykjavík, Fríða Guðbjarts-
dóttir, Kvígindisdal, og Páll
Guðbjartsson, Borgamesi.
Árið 1971 brugðu búi vestur í
Kollsvík þau Ingvar og Jóna og
fluttu suður eins og svo margir.
Fljótlega gengu þau í Barðstrend-
ingafélagið og urðu virkir félagar í
því. Ingvar var fljótlega kosinn í
stjóm og sat þar í mörg ár auk
margra annarra verka sem hann
vann fyrir Barðstrendingafélagið.
Alls staðar þar sem Ingvar var
fylgdi honum glaðværð og hressi-
leiki. Hann var fljótur að kynnast
fólki, fróður og fróðleiksfús. Þar af
leiðandi laðaðist fólk að honum
enda var vinahópurinn innan fé-
lagsins stór.
Þeir sem sóttu skemmtifundi
Barðstrendingafélagsins á ámnum
upp úr 1970 muna eftir þegar þau
Ingvar og Jóna vom að koma á
skemmtanir félagsins. Með þeim
kom íjöldi ungs fólks, oft á annan
tuginn. Þetta vom börn þeirra,
frændur og vinir sem Ingvar safii-
aði gjarnan saman heim til sín og
fór svo með á skemmtifimdina.
Hann var hrókur alls fagnaðar og
var kátari eftir því sem hópurinn
var stærri. Margt af þessu unga
fólki sem Ingvar kom með í félagið
hefur tekið við forystu í félaginu og
hans hópur hefur einnig hlaðið utan
ásig.
Ingvar og Jóna fluttu fyrir
nokkmm ámm upp í Borgames og
dró Ingvar sig þá mikið út úr starf-
seminni þó hann fylgdist vel með
öllu sem gerðist og tók þátt í því
sem hann hafði tök á. Ingvar var
gæddur kostum góðs félagsmanns,
opinn fyrir öllu, fordómalaus gagn-
vart bæði mönnum og málefnum og
fús til að leggja öllum málefnum lið.
Við sjáum á eftir góðum félags-
manni og sendum Jónu og börnum
hennar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Barðstrendingafélagið.
Þeim fækkar óðum gömlu sveit-
ungum mínum. Nú hafa fjórir látist
á skömmum tíma, Þórir á Skeri,
Stjáni frá Tungu og þeir Kollsvík-
urbræður Össur og Ingvar. Össur
lést 30. apríl en Ingvar 14. maí. Mig
langar til að minnast þeirra bræðra
með fáeinum orðum, þeir voru
næstu nágrannar mínir í vestri,
Össur öll árin sem ég átti heima í
Hænuvík, en ég flutti á Patreks-
fjörð 1982. Og Ingvar þar til hann
flutti til Reylq'avíkur árið 1971.
Minningar brjótast um í huga mín-
um. Ingvar var oft heimagangur
hjá mér. Maðurinn minn vann mik-
ið utan heimilisins og þá var Ingvar
gjarnan beðinn að vinna ýmislegt
heima og það gerði Ingvar með
glöðu geði.
I litlu herbergi innaf stofunni í
gamla bænum var uppbúið gesta-
rúm, þá var ekki til siðs að læsa
bæjarhúsum og væri Ingvar seint á
ferð þá var hljóðlega gengið um til
að vekja mig ekki, þá voru engir
bflvegir komnir og mikið farið fót-
gangandi. Eftir að Ingvar flutti til
Reykjavíkur og við hjónin vorum
þar á ferð, var alltaf hringt í Ingvar
og hann var ekki seinn að sækja
okkur vestur í bæ og fara með okk-
ur heim til sín, en hann átti heima
inní Hraunbæ. Þá var það besta

Graníl'
I | HELLUHRAUN 14
1 |J 220 HAFNARFJÖRÐUR
SÍMI; 565 2707 FAX: 565 2629
HEIMASÍÐA: www.granit.is

■ Guðmundur
Jónsson
F. 14.11.1807
D. 21.3.1865
.
borið á borð og setið og spjallað
langt fram á nótt.
Og það brást ekki að þau hjón
Jóna og Ingvar litu inn þegar þau
komu vestur, og líka eftir að ég var
orðin ein, þá kíktu þau inn á Brunn-
um 1.
Össur var stundakennari við
bamaskólann í sveitinni eftir að
elstu bömin mín fóm að ganga í
skóla. Hann var góður kennari
enda prýðilega greindur. Þegar við
vomm að „stússa“ við þorra-
blótsundirbúning var Össur alltaf
foringinn fyrir litla hópnum, sá um
að allt færi vel fram, var vel máli
farinn og dómbær um allt sem flutt
var, hann var líka góður hagyrðing-
ur, ég á ennþá vísur sem hann gerði
um ríkisstjómina sem þá var. Fyrir
þrettán ámm veiktist hann og hafði
eftir það litla hreyfigetu.
Össur hafði gaman af að fá gesti
og það vom öragglega margir sem
komu að Láganúpi, hann var vel
málhress og sagði mjög skemmti-
lega frá.
Já, það var oft glatt á hjalla í
Hænuvíkureldhúsi þegar þeir
bræður vom staddir þar, en nú er
hláturinn hljóðnaður og engar sög-
ur sagðar lengur.
Kæm nágrannar, ég þakka ykk-
ur samfylgdina í gegnum tíðina, ég
sakna ykkar svo sannarlega.
Sigríði og Jónu og fjölskyldum
þeirra sendi ég mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Dagbjörg Ólafsdóttir.
Síðastliðinn föstudag lést í
Reykjavík Ingvar Jón Guðbjarts-
son, ættaður frá Kollsvík á Rauða-
sandi.
Við Ingvar þekktumst vel enda
samstarfsmenn í tvo áratugi og nú
við leiðarlok vil ég minnast hans
nokkmm orðum. Ingvar var hár
maður og hraustur vel. Hann var
einn af mönnunum úr björgunar-
sveitinni í Rauðasandshreppi sem
vann afrekið við Látrabjarg árið
1947 þegar breskum sjómönnum
var bjargað í land úr strönduðum
togara. Eins og margir Vestfirðing-
ar hafði Ingvar ákveðnar skoðanir
á mönnum og málefnum og var
ekkert að liggja á þeim. En var um
leið ekkert nema gæðin þegar á
reyndi og vildi hvers manns vanda
leysa. Ingvar var og allra manna
skemmtilegastur við þá sem hann
vildi það við hafa.
Ég hitti Ingvar fyrst sumarið
1971. Hann var þá fluttur til
Reykjavíkur, hættur búskap á
Láganúpi og var að leita að atvinnu
hér fyrir sunnan. Ingvar þekkti
Isleif Jónsson verkfræðing, for-
stöðumann Jarðborana rfldsins sem
þá var undir Orkustofnun. Isleifur
og Ingvar höfðu mörgum ámm áð-
ur verið saman á sfld. Ingvar kom
að máli við ísleif Jónsson sem réð
hann þegar til starfa á höggbor
sem var verið að kaupa frá
Englandi. Hér var ekki tjaldað til
einnar nætur, Ingvar vann við jarð-
boranir allt til 1995 þegar hann fór
á eftirlaun.
Frá 1967 höfðu aðeins verið
verkefni fyrir einn höggbor en vor-
ið 1971 vora allar líkur á að einn
bor dygði ekki lengur. Og enn árið
1974 var keyptur stór höggbor frá
Bandaríkjunum. Hér á landi hafa
höggborar mest verið notaðir til
þess að bora eftir köldu vatni og til ,
þess að forbora fyrstu 60 metrana
fyrir stóra snúningsbora sem em
notaðir annars vegar til þess að
bora eftir heitu vatni fyrir hitaveit-
ur eða hins vegar eftir gufu á há-
hitasvæðum til rafmagnsfram-
leiðslu. Höggborstæknin byggir á
aldagömlum aðferðum og em til-
tölulega einföld tæki miðað við
glussa- og rafmagnsdrifnu jarðbor-
ana sem nú era mest notaðir og
bora með lofti. Næg verkefni voru
fyrir þessa þrjá höggbora frá 1971
og til 1989. Á hverjum bor eru
venjulega tveir menn. Til margra
ára vom það sömu mennirnir sem
unnu saman á höggboranum. Þeir
bjuggu allir yfir mikilli þekkingu
og reynslu sem var ómetanleg.
Ingvar náði strax góðum tökum á
því að bora með höggbor. Lengst
var Ingvar borstjóri á Höggbor 5.
En með Höggbor 5 var borað ekki
aðeins hér á Suðvesturhominu
heldur einnig víða á Suðurlandi og
lítilsháttar á Norðurlandi. Svo
dæmi sé tekið má nefna kalda-
vatnsholurnar á Seleyri gegnt
Borgamesi.
Ingvar hafði ánægju af þvi að
koma á nýjar slóðir og kynnast nýj-
um viðhorfum. Að því leyti höfðaði
vinnan á höggbornum vel til hans.
Hann hafði líka þannig viðhorf til
hlutanna að vilja vita hvað hann
væri að gera hveiju sinni og tilbú-
inn að læra meira um allt sem við-
kom bomninni með því að afla sér
fróðleiks í jarð- og jarðeðlisfræði.
Þar fyrir utan var hann vel heima í
öllum þjóðlegum fróðleik og ramm-
íslenskur í hugsun. Ég mun lengi
muna lýsingar hans eftir ferðalag
þeirra hjóna til Vesturheims sum-
arið 1978 á slóðir Vestur-íslend-
inga. En þá var það bóndinn sem
horfði á landið búsældarlega, vél-
tækt en ekki allt á brattann eins og
í heimahögum.
Ingvar var mikið snyrtimenni í
allri umgengni og alltaf sérstaklega
þrifalegt á hans höggbor. Einnig
var Ingvar mjög handlaginn, góður
smiður og hafði gaman af því að
smíða. Þegar hlé var á borverkinu
var Ingvar oftar en ekki að smíða
kjarnakassa fyrir kjamaborana í
Áhaldahúsi Jarðborana ríkisins í
Vesturvör.
Ingvar var mikill höfðingi heim
að sækja. Ég minnist með ánægju
heimsókna til hans og Jónu konu
hans á heimili þeirra meðan það
stóð í Reykjavík. Við Ingvar töluð-
um saman síðast í síma árið 1996.
Þá vom þau hjón flutt í Borgarnes.
Ingvar kvaddi mig með þeim orð-
um að ég væri velkominn heim til
þeirra „hvort sem væri á nóttu eða
degi.“
Um leið og ég þakka fyrir ára-
tuga góð kynni sendi ég konu hans,
bömum og barnabörnum hlýjar
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Ingvars
Jóns Guðbjartssonar.
Þorgils Jónasson.
Útför móður okkar,
GERÐAR BJÖRNSDÓTTUR,
hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þökkum fyrir auðsýnda samúð og vinarhug.
Björn Kristjánsson,
Sigurbjörg Kristjánsdóttir,
Hulda Kristjánsdóttir.
Konan mín, móðir, tengdamóðir og amma,
SÚSANNA BRYNJÓLFSDÓTTIR,
Hólavallagötu 3,
er látin.
Ásgeir Jónsson,
Jón Ásgeirsson, Þorbjörg Skjaldberg,
Ásgeir Jónsson yngri.