Morgunblaðið - 11.08.1999, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 11. ÁGÚST 1999 3+
MINNINGAR
og Sigga í Bæ. Allt var gert til að
mér, borgarbarninu, liði sem allra
best og tókst það svo sannarlega.
Strax frá fyrsta degi fannst mér
þetta vera ævintýraheimur og
dvaldist ég þar í fjögur sumur og
eignaðist mínar bestu og dýrmæt-
ustu æskuminningar.
Guðbjörg hafði afskaplega góða
nærveru eins og sagt er. Hún var
létt í skapi og sérlega blíð. Öll börn
og dýr hændust ósjálfrátt að henni.
Aldrei minnist ég þess að hafa heyrt
hana hækka róminn, hvað þá tala
illa um nokkurn mann. Þótt skóla-
ganga hennar hafi ekki verið löng
var hún mjög fróð um marga hluti.
Margt sagði hún mér um sögu Bæj-
ar, og ýmsar sagnir um Tyrkjarán-
ið. Hún var einstaklega minnug á
nöfn og þótti mér merkilegt að
hverja einustu kind á bænum þekkti
hún og gat nefnt með nafni. Stjörn-
ur himinsins fannst mér hún einnig
þekkja flestar.
Gamlir búskaparhættir voru að
sumu leyti enn við lýði í Bæ á þess-
um árum og margt gert með gamla
laginu. Þótt traktor væri á bænum
voru stór svæði enn slegin með orfi
og ljá og hirt á gamla mátann.
Hvorki var þar bíll né rafmagn. Öllu
vatni þurfti að handdæla upp úr
brunni. Smjörið var strokkað heima
og Sigurður veiddi sel og verkaði
bæði kjöt og skinn. Fyrsta sumarið
mitt voru tveir unglingspiltar þeim
til aðstoðar en síðan vorum við bara
þrjú í heimili. Vinnudagurinn var
því oft langur og strangur fyrir þau
hjónin, en alltaf var tími fyrir
„telpuna“ og ófá kaffiboð þáði Guð-
björg í búið mitt og flest kvöld var
tekið í spil.
Ég kveð Guðbjörgu mína með
virðingu og þakklæti fyi'ir ógleym-
anleg ár, hafi hún þökk fyrir allt og
Guð blessi minningu hennar.
Dætrum hennar og ættingjum
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Margrét Þ. Johnson.
Við andlát elskulegrar föðursyst-
ur minnar Guðbjargar Einarsdóttur
frá Bæ í Lóni í Austur-Skaftafells-
sýslu (fæddrar Hvalnesi í Lóni)
langar mig að setja á blað örfá orð
frá innstu hjartarótum, til að votta
þakklæti fyrir allt það sem hún var
mér og mínum.
Ég vil þakka mildina og mýktina,
styrkinn og staðfestuna, hlýjuna og
fordómaleysið. Einnig vil ég þakka
að hafa öðlast þá tilfinningu að hún
væri alltaf til staðar fyrir okkur
skiiyrðislaust og óumbreytanlega í
sorg sem gleði.
Allt þetta var veitt á svo sjálf-
sagðan hátt að farið var af hennar
fundi hverju sinni með þá tilfinn-
ingu að henni hefði verið stór greiði
og heiður gerður með nærveru okk-
ar.
Ég sé hana fyrir mér standandi í
dyrunum, stóra, tígulega og fínlega
með mildi og birtu yfir svip og mæla
blítt en ákveðið: „Óg komið þið svo
fljótt aftur.“
Hugsýnirnar eru margar fleiri og
allar jafn bjartar og fagrar, þær
verða allar að dýrmætum perlum í
sjóði minninganna.
Mig langar að votta elskulegu
skyldfólki mínu og afkomendum
hennar okkar dýpstu samúð og
væntumþykju.
Guðrún Eiríksdóttir
og fjölskylda.
Formáli
miimingar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessai' upplýs-
ingar komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
LÁRA S.
VALDEMARSDÓTTIR
FLYGENRING
+ Lára Sigríður
Valdemarsdótt-
ir Flygenring fædd-
ist á Felli í Glerár-
þorpi á Akureyri
14. júní 1927. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavfkur 30. júlí
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Bústaðakirkju
10. ágúst.
Lára, vinkona mín.
Þegar við hittumst
fyrst, fyrir nær hálfri
öld, hafðir þú verið
tengdadóttir í nokkur ár í þeirri
fjölskyldu sem ég var um það bil að
tengjast. Þú hafðir komið að norð-
an, hittir Óla og giftist honum. Þú
varst nú samt alltaf mikill Akureyr-
ingur, eins og þú orðaðir það sjálf:
„Akureyri, bærinn minn“ og alltaf
var veðrið best á Akureyri.
Ég verð að viðurkenna, að ég
man ekki sérstaklega eftir þér þetta
kvöld, sem reyndar var annar í jól-
um. Öllu fremur er í huga mínum
fjölskyldan í heild, hlýlegt heimili
og afar góðar móttökur.
Smátt og smátt þróuðust fjöl-
skyldutengslin yfir í vináttu, sem
entist ævilangt. Þegar svo erfiðleik-
ar voru hjá mér var nú ekki amalegt
að eiga þig og Óla að. Það verður
seint fullþakkað. Og það er ég viss
um, Lára, að þú færð „plús hjá
Guði“ fyrir það og ég hugsa að
minnsta kosti þrjá, ef ekki fleiri.
En árin liðu og þú veiktist
skyndilega og hastarlega og barst
ekki barr þitt eftir það. Eftir 5 ára
veikindastríð og engar batahorfur
er varla hægt annað en unna þér
þess og gleðjast yfir því að þú skulir
vera laus. Annað væri ósanngjarnt.
En mikið á ég eftir að sakna þín.
Sakna þess að heyra í þér, rabba við
þig, eins og við gátum svo sannar-
lega gert, um lífið og tilveruna,
njóta þess að borða góðan mat með
þér, því fáa þekki ég, sem hafa notið
þess eins og þú að
borða góðan mat.
Já, Lára Sigríður,
eins og ég kallaði þig,
þegar þú kallaðir mig
Sigríði Diddu, ég sakna
þín, en ég gleðst líka
með þér og auðvitað
hefur draumurinn þinn
fi-á því um daginn
ræst, þegar þig
dreymdi að þú gætir
gengið eins og áður.
Og ef við skyldum hitt-
ast aftur hinum megin
þá getum við í gleði
okkar slegið saman í
„litla græna“ og kannski með rauðu
ívafi. Hver veit, þ.e. ef það verður
þá ekki búið að banna allt slíkt. Nei,
þá verðum við bara að gera það í
anda. Og ekki mun okkur skorta
umræðuefni, það verða allir tankar
fullir, hvort sem það verður langt
þangað til eða stutt. Svo verður þú
auðvitað farin að spila á gítarinn
aftur og ég gæti tekið undir með
þér í uppáhaldslögunum. Bræðurnir
gætu þá t.d. horft á leik á meðan,
annað hvort saman eða hvor á sín-
um stað, þeir eru hvort eð er ekki
svo mikið fyrir að syngja. Þetta
verður alveg eins og í gamla daga.
Vertu sæl, Lára Sigríður, og
gangi þér vel á þinni framhalds-
braut.
Samúðarkveðjur til ykkar allra,
þessarar samheldnu fjölskyldu.
Sigríður Valdimarsdóttir.
Mig langar að kveðja þig, elsku
Lára mín, með örfáum orðum.
Margs er að minnast frá okkar
fyrstu kynnum. Ég man er lítil
stúlka, hún Addý, var send yfir göt-
una til mín og sagt var: „Mamma
spyr hvort þú viljir ekki koma yfir í
kaffi, ég skal passa fyrir þig á með-
an.“ Ég var nú hálfefins hvort ég
ætti að þiggja þetta boð því ég
þekkti ekki mömmu hennar, hana
Láru, en út úr þessu boði varð ein-
+
Hjartkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
ÓLAFUR ÞORSTEINSSON,
Snæfelli,
Reyðarfirði,
sem andaðist á Fjórðungssjúkrahúsinu
Neskaupstað miðvikudaginn 4. ágúst,
verður jarðsunginn frá Reyðarfjarðarkirkju
fimmtudaginn 12. ágúst kl. 14.00.
Jarþrúður Ólafsdóttir, Guðlaugur Erlingsson,
Gunnar Bjarni Ólafsson, Guðrún Margrét Kjerúlf,
Sigríður Stefanía Ólafsdóttir, Sigurbjörn Marinósson,
Jóna Valgerður Ólafsdóttir, Sigfús Valur Sigfússon,
Þorsteinn Ólafsson, Lilian Jensen,
Ólafur Höskuldur Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGURBORG VALDIMARSDÓTTIR,
Heiðarholti 34,
Keflavík,
lést á Sjúkrahúsi Keflavíkur fimmtudaginn
29. júll.
Jarðarförin hefur farið fram I kyrrþey.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug.
Guðmunda Ingjaldsdóttir,
Páll V. Stefánsson, Jónína Vigfúsdóttir,
Inga S. Stefánsdóttir, Björn Ó. Jakobsson,
Kristbjörg Stefánsdóttir, Guðmundur T. Jakobsson,
Ólína Rebekka Stefánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
læg vinátta sem varað hefur í 36 ár
og aldrei borið skugga á.
Margar gleðistundir höfum við
átt með Láru og Óla og fjölskyldum
þeirra, þvflík gestrisni og væntum-
þykja í allra garð. Lára naut þess að
taka á móti gestum og var aldrei
ánægðari en þegar margir voru í
kringum hana. Hún var listakokkur
sem hafði mikla ánægju af að laga
dýrindis mat og hún kunni að njóta
andartaksins. Hún var mikill unn-
andi söngs og oft þurfti lítið tilefni
til að gítarinn væri tekinn fram og
Lára okkar spilaði og söng með
sinni fallegu silfurtæru rödd. Mér
er minnisstætt eitt atvik heima hjá
okkur Bjarna. Við bjuggum þá í
kjallaranum hjá mínum kæru
tengdaforeldrum og við vorum að
syngja niðri og ómurinn barst upp á
efri hæð. Eigum við ekki að opna
fyrir útvarpið það er verið að syngja
svo falleg lög í útvarpinu, sagði mín
elskulega tengdamóðir.
Þú unnir náttúrunni, hafðir gam-
an af að fara í fjöruleiðangur, tína
egg, safna steinum, fara á skauta
og svo að skreppa norður í veiði-
kofann sem var árlegur viðburður.
Og garðurinn ykkar Óla var svo
sannarlega unaðsreitur, stór og
mikill með fallegri blómadýrð og
það var þín sérgrein að slá upp á
gamla mátann og klippa kantana,
allt var frábærlega snyrtilegt.
Samt hafðir þú alltaf nógan tíma til
fyrir vini og vandamenn. Það voru
margir sem fengu að gista hjá ykk-
ur á Tunguveginum og það er
óhætt að segja að allir hafi notið
samvistanna við ykkur, því þið vor-
uð bæði mjög félagslynd og góð
heim að sækja. Alltaf átti húsmóð-
irin til nóg með kaffinu og ef maður
vildi fá örlitla sneið af einhverri
tertunni þá var það yfirleitt hálf
tertan sem kom fljúgandi á
diskinn. Enginn fór frá henni án
þess að þiggja veitingar. Alltaf
þurfti hún að gefa manni eitthvað
og þegar börnin okkar voru minni
þá var þeim sendir bolir og margt
smátterí sem gleður barnssálina.
Lára veiktist fyrir liðlega 4 árum
og hefur baráttan verið að gera sitt
besta og ná sem mestum árangri
með þrotlausri þjálfun. Hún fór út
að ganga á hverjum degi með
stuðningi Óla síns sem hefur staðið
eins og klettur við hlið Láru sinn-
ar. Eins hafa dæturnar tvær,
Bogga og Addý og þeirra fjölskyld-
ur stutt hana á allan hátt. En svo
kom reiðarslagið aftur hinn 15. júlí
sl. og þá var fljótt séð að ekki yrð^
um bata að ræða. Elskuleg vinkonjF
mín reyndi þó eins og hún best gat
að reyna að tala við okkur og mig
spurði hún hvort litla dótturdóttir
mín væri með brún augu og ég
svaraði að við héldum það því sú
litla horfði á okkur með stórum
tinnudökkum augum. Þá leið bros
yfir andlit hennar. Það var notalegt
hversu vel hún fylgdist með okkar
börnum og barnabörnum. Sjálf
hafði hún eignast stóran
langömmustrák rétt áður en hún
veiktist og var mynd af litla
drengnum á náttborðinu hennar
sjúkrahúsinu.
Hún var heilsuhraust lengstan
hluta ævinnar og naut hverrar
stundar heil. En nú er stundaglasið
hennar Láru útrunnið og komið að
kveðjustundinni. Allir eiga sína lífs-
bók og enginn veit hvenær henni
lýkur. Hver dagur er sem blaðsíða
sem við skulum lesa vel og njóta því
við vitum ekki hvort önnur tekur við
er henni lýkur. Dagurinn í dag er sá
eini sem við eigum vísan. Það er
erfitt að hugsa til þess að þú skulir
vera farin frá okkur, þú sem vart
svo kraftmikil og alltaf til í að gera
allt og fara allt og vera með í öllu.
En þegar veikindi eru orðin lang-
vinn og ekkert hægt að gera mek^g'
þá er gott að fá að sofna inn í eilífð-
arljósið þar sem ríkir birta og feg-
urð. Við kveðjum okkar kæru vin-
konu í dag og þökkum henni allt það
sem hún var okkur Bjarna gegnum
tíðina. Elskulega vinkona, það kem-
ur að því að bók okkar hinna lýkur
og þá munum við hittast aftur í
æðra heimi þar sem eilíf gleði ríkir.
Kæri Óli, Bogga, Addý og aðrir
aðstandendur, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð og hluttekn-
ingu.
>
Eg sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt
þig umveíji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þásætteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum
því veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Þín
Esther og Bjarni.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
HERA SIGURGEIRSDÓTTIR,
Miðhvammi,
dvalarheimili aldraðra á Húsavík,
lést á heimili sínu sunnudaginn 8. ágúst.
Útförin fer fram frá Húsavíkurkirkju
föstudaginn 13. ágúst kl. 14.00.
Aðstandendur hinnar látnu.
+
ANNA MARÍA ÓLAFSDÓTTIR,
Álfheimum 54,
lést á Vífilsstaðaspítala mánudaginn 23. júlí. Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Kjartan Ólafsson,
Elísabet Ólafsdóttir
og aðrir aðstandendur.
+
JÓN SVEINSSON,
Þverholti 30,
áður Skipholti 47,
er lést fimmtudaginn 5. ágúst, verður
jarðsunginn frá Háteigskirkju föstudaginn
13. ágúst kl. 13.30.
Anna G. Helgadóttir,
Hulda Jónsdóttir,
Svavar Svavarsson.