Morgunblaðið - 17.12.1999, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FOSTUDAGUR 17. DESEMBER 1999 47
ömmu áttum við líka heima. Þar átt-
um við okkar eigin Cheerios-skál,
uppáhaldsstól, rúm,
kodda og skiptumst á að kúra
undir ömmu sæng og afa sæng.
Fyrir þremur árum hlotnaðist
mér sáheiður, ef ég má orða það
þannig, að fá að búa hjá ömmu og
afa, mörgum fannst það skrítið að
ég vildi flytja frá foreldrum mínum
og systkinum mínum til ömmu og
afa en það vissu ekki allir hversu
náið samband var á milli mömmu og
pabba og afa og ömmu og hversu
náin þau voru líka okkur. Þetta var
yndislegur tími, við gátum hlegið
svo mikið saman og gert gn'n. Þar
sem það er bara mánuður síðan ég
flutti frá þeim finnst mér ég ennþá
eiga heima hjá þeim og afi sagði
alltaf við mig: „íris mín, ég vildi að
þú værir ekki orðin svo stór.“ Hann
sagði alltaf að við fengjum börnin
bara lánuð og þegar þau væru orðin
nógu stór færu þau að lifa sínu lífi;
þú átt aldrei neinn og það er alveg
satt hjá honum.
Við afi áttum okkur eitt upp-
áhaldslag, en það skrítna við það er
að það þoldi það enginn annar en
við þannig að þegar við sungum það
urðu allir „brjálaðir“og við bara
hlógum.Við sögðum alltaf að þegar
ég gifti mig mundum við syngja það
saman en fyrst urðum við að æfa
okkur. Þetta lag heitir:
„La donna e mobile“ en núna
verð ég bara að syngja það með
sjálfrí mér í mínu eigin hjarta, en
ég veit að afi heyrir alveg í mér.
Afi reyndist fjölskyldu sinni alveg
ofboðslega vel, hann var okkar stoð
og stytta í öllu, fjölskyldan var hon-
um eitt og allt og ég met það mikið
hvað hann hefur gert mikið fyrir
mig og mína fjölskyldu, reyndar gat
ég aldrei sagt honum það, en hann
veit það. Þannig að ég er búin að
læra það að það sem þú getur gert í
dag áttu að gera en ekki fresta því,
því þú veist ekki hvernig dagurinn á
morgun verður.
Það er mér mjög sárt að missa
hann Bóbó afa. Ég get ekki hugsað
um annað og óska þess að fá að sofa
í heilt ár í þeirri von að sársaukinn
hverfi en ég held í þá trú að tíminn
lækni öll sár, en þessi sár gróa
aldrei meðan ég lifi, ég læri bara að
lifa með þeim. Þetta er mikill miss-
ir.
Elsku afi minn, ég vil þakka þér
fyrir allar okkar stundir og allt sem
þú hefur gert fyrir mig. Ég hefði
óskað að fá að hafa þig aðeins leng-
ur en þinn tími var kominn og ég
verð bara að bíða eftir mínu kalli og
þá hittumst við á ný. Það er allt
eitthvað svo tómlegt hérna án þín
og það er satt að heimurinn er fá-
tækari án þín.
Guð geymi þig og varðveiti.
Þín
Iris Hrönn.
Hann fór í bað og hrein náttföt,
lagðist í rúmið með Sjálfstætt fólk,
las um stund og dó. Það djarfaði
fyrir brosi. Eftir situr söknuður
okkar sem eftir lifum, alltaf jafn
berskjölduð og skiiningsvana þegar
kallið kemur, og upp þyrlast minn-
ingar sem láta mann ekki í friði.
A Kópavogshálsi vestan við Hafn-
arfjarðai-veg stóðu nokkrir kofar
sem fólkið sem í þeim bjó kallaði
húsin sín, og ekki örgrannt um að
stolts gætti í rómnum. Við suðurhlið
þess sem kallaðist Borgarholtsbraut
8 (þótt það væi-i langt út úr öllum
kortum) sátum við bræður og slóg-
um saman grjóti í tilraunaskyni.
Það var janúar og árið var 1957. Á
einhverjum stað í tilrauninni vatt
hann sér að okkur, „Bósi frændi“,
sem átti heima í gula húsinu, og
hvaðst hafa eignast son. „Hann á að
heita Kristján, þið kallið hann
Dedda Qg eigið alltaf að vera góðir
við hann, - hérna íáið þið ykkur
karamellur."
Þessi minning er sú fyrsta af ára-
tugalöngum samskiptum við Hrein
Ágúst frænda minn. Ég nefni hana
hér vegna þess að í henni birtast
tvö sterk einkenni þessa manns;
góðsemi og gjafmildi. Viðdvöl kofa-
búanna í „húsum sínum“ varð mis-
löng. Hreinn og Guðrún stöldruðu
stutt við; byggðu sér forkunnarfínt
hús enn vestar á nesinu. Það var á
þeim árum þegar fólk átti að hafa
breytt vatni í vín og byggt hús af
engu, eins og segir í síðari tíma æv-
intýrum. - Þetta var á tímum heil-
brigðs einstaklingsframtaks og
samvinnu. Flestir, sem vildu koma
yfii- sig húsi, urðu að kasta sér út í
ævintýrið án þess að vita hvernig
það myndi enda. Þegar til fram-
kvæmda kom reyndi á samheldni
ættingja og vina, sem grófu grunna,
lögðu skólp og vatn, steyptu plötur,
slógu upp, steyptu veggi og rifu og
hreinsuðu mótatimbur. Umfram allt
reyndi þó á samstöðu og áræði ung-
ra hjóna sem þráðu að eignast þak
yfir höfuðið. Misskilningur er hins
vegar að þetta hafi verið fyrii'hafn-
arlaus leikur og lánin gjafir. Stund-
um þræluðu menn frá sér heilsu og
hamingju og þurftu aukinheldur að
burðast með þungar skuldaklyfjar
lengi á eftir. Það síðasttalda á
reyndar ekki við um Hrein Ágúst, -
í það minnsta ekki í þessum fyrsta
kafla byggingar- og húsnæðissögu
hans, sem þarna var rétt að byrja.
Hvað var það í fari þessa manns
sem leitar svo fast á hugann? Hann
batt bagga sína sömu hnútum og
flestir aðrir, en var engu að síður
ákaflega áberandi og eftirminnileg-
ur þeim sem honum kynntust.
Glettni hans var viðbrugðið og ein-
stakt lag á að líta jákvæðum augum
á flest þessa heims og annars.
Hjálpsemi og gjafmildi vora með
þeim hætti að honum nægði ekki að
binda bagga sína sömu hnútum og
aðrá', heldur tók hann gjarnan ann-
arra bagga á herðarnar. Ekki að
hans væru neitt breiðari og meiri en
annara herðar og enn síður að hon-
um væri í mun að sýnast. Ástæðan
var öllu heldur sú að honum fannst
það sjálfsagt og ef hann var beðinn
var orðið nei vai't að finna í orða-
safni hans, - nema þegar svo bar til
að merking þess væri já.
Því er mér síðan svo stirt um stef,
stæri mig lítt af því sem hef,
því hvað er auður og afl og hús
ef eingin jurt vex í þinni krús?
(HKL)
Ég og fjölskylda mín sendum
Dúnu og öðrum ástvinum okkar
dýpstu samúðarkveðjur
Þorleifur Friðriksson.
„Skjótt skipast veður í lofti.“
Okkur komu þessi orð í hug, þeg-
ar við heyrðum um skyndilegt frá-
fall Hreins Steindórssonar sem við í
daglegu tali kölluðum alltaf Bóbó.
Hann varð bráðkvaddur á heimili
sínu aðfaranótt 7. desember sl.
Það er stundum erfitt að átta sig
á tilveru okkar í þessu lífi. Nú í að-
draganda jólahátíðar er eiginmaður
og faðir, ættingi og vinur kallaður
fyrirvaralaust til nýrra heimkynna.
Við trúum að tilgangur þeirrar ferð-
ar sé ákveðinn af æðri máttarvöld-
um.
Okkur eru efst í huga nú við leið-
arlok þær yndislegu stundir sem við
áttum saman með ykkur hjónum á
Kanaiíeyjum nú fyrir skömmu þar
sem gleðin og áhyggjuleysið frá öllu
amstri hversdagsins ríkti. Við erum
þakklát fyrir þær ljúfu stundir, þótt
það væri fjarri okkar huga að hand-
takið hlýja er við kvöddumst í
Leifsstöð við heimkomuna væri það
síðasta í þessu lífi.
Það er svo margs að minnast
þegar litið er yfir farinn veg. Áiún
sem fjölskyldur okkar vora að
byggja saman í Austurgerðinu. Öll
árin sem við bjuggum þar í sátt og
samlyndi. Samkomulagið var ein-
staklega gott, aldrei hallað orði.
Bóbó var nærgætinn og ljúfur í um-
gengni enda glaðvær og gaman-
samur. Líf hans var ekki alltaf dans
á rósum, aðalsmerkið var að vinna
hörðum höndum eins og raunar
flestir af okkar kynslóð urðu að
gera.
Við kveðjum þig að leiðarlokum,
kæri vinur, með þökk fyiir yndisleg
kynni og elskulegheit í okkar garð
alla tíð.
Elsku Dúna, við sendum þér og
fjölskyldu þinni samúðarkveðjur.
Minningin um góðan dreng mun æt-
íð lifa í hjörtum okkar.
Gísli og Dagbjört.
„Hinn vitri safnar ekki auði. Því
meiru sem hann ver öðrum til
gagns, því meira á hann sjálfur. Því
meira sem hann gefur öðrum, því
ríkari erhann sjálfur." (Lao-Tse).
Hann Bóbó hennar Dúnu - ein-
hvern veginn var hann Hreinn alltaf
kallaður þessu vinalega nafni, þegar
við systkini hennar Dúnu töluðum
um hann, já hann Bóbó er farinn frá
okkur.
Þau Hreinn og Guðrún kynntust
svo ung og það var ábyggilega ást
við fyi-stu sýn, enda urðu þau sam-
an allt frá fyrsta degi og máttu vart
hvort af öðru sjá. Þau voru saman í
nær hálfa öld.
Það var okkur mikið áfall þegar
við heyrðum um fráfall hans
Hreins. Þessu var vart hægt að
trúa, hann sem alltaf var svo hress,
hann sem alltaf geislaði af lífsgleði.
En svo var okkur sagt þetta aftur
og aftur og við urðum að trúa því og
nú vitum við að Bóbó hennar Dúnu
er dáinn.
A bláum hestum hugans
um himin minn ég svíf,
ég sé í djúpum draumi
að dauðinn skapar líf.
Þar búa ótal andar
og áfram streyma þeir.
Þar er í lausu lofti
eitt ljós sem aldrei deyr.
(K. Hreinsson.)
Já, er þetta ekki skrýtið, þau hitt-
ust þegar öldin var nær hálfnuð og
hann kvaddi þegar öldin var nánast
öll.
Lengst af bjuggu þau í Kópavogi,
en það skipti svo sem ekki máli
hvar þau bjuggu, því hlýlegt var
heimili þeirra alla daga, hvar sem
þau voru.
Bóbó var alltaf ljúfur og glaðleg-
ur, innilegur og barngóður og yfir
honum vai' alltaf einhver ljómi sem
erfitt er að lýsa.
Það er aldrei gott að kveðja vin
síðustu kveðju, og erfiðari verður
kveðjustundin þegar sá sem fer er
slíkur maður sem hann Bóbó var.
Um leið og við vottum fjölskyldu
hans samúð, biðjum við algóðan
Guð að gefa henni Dúnu systur all-
an þann styrk sem hún þarf á að
halda. Við biðjum Guð að blessa
börnin þeirra og hjálpa barnabörn-
unum að yfirstíga þessa miklu sorg.
Systkini Guðrúnar Olafsdóttur.
KRISTÍN ÞÓRDÍS
SIGTRYGGSDÓTTIR
+ Kristín Þórdís Sigtryggs-
dóttir fæddist á fæðingar-
deild Landspifalans 2. október
1999. Hún lést á Barnaspítala
Hringsins 18. nóvember síðast-
liðinn og fór útför hennar fram
frá Fossvogskirkju 25. nóvem-
ber.
Okkur langar með nokkrum orð-
um, að minnast litla sólargeislans
þeirra Kötu og Sigtryggs, Kristínar
Þórdísar. Þessi fallega stúlka kom í
heiminn 2. október síðastliðinn eftir
mikla bið okkar allra.
En þetta litla hjarta hóf þegar
mjög erfiða lífsbaráttu með foreldr-
um sínum þann stutta tíma sem hún
lifði. Hún kenndi okkur öllum mikið
á þessum stutta tíma, og segir okkur
að vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Með djúpum söknuði kveðjum við
hana.
Elsku Kata, Sigtryggur og Krist-
ján, megi Guð vaka yfir ykkur á
þessum sorgartíma.
Sendum einnig öðrum aðstand-
endum innilegar samúðarkveðjur.
Ykkar vinir og frændi,
Árni Árnason Bjarman, Sigrún
Pálsdóttir, Haraldur Anton.
LÁRA FRIÐNÝ
AÐALHEIÐUR JÓNS-
* ••
DOTTIR HOJGAARD
+ Lára Friðný Að-
alheiður Jóns-
dóttir Höjgaard var
fædd á Bakka í
Bakkafirði 3. desem-
ber 1912. Hún lést á
Akureyri hinn 4. des-
ember síðastliðinn 87
ára að aldri. Foreldr-
ar hennar voru Jón
Nikolaison Höjgaard,
bóndi á Bakka, og
Járnbrá Nikolína
Einarsdóttir. Lára
átti fjögur systkini:
Magnús, dó í æsku,
Elsu, Gunnlaug og
Einar.
Lára giftist Sófusi Marinó Sig-
urðssyni, f. 26.6. 1904 á Skeggj-
astöðum í Bakkafirði. Foreldrar
hans voru Sigurður Jónsson og
Ágústína Eyjólfssdóftir. Lára og
Marinó giftu sig 11. nóvember
1933. Marinó lést í júlí 1987. Börn
þeirra Láru og Marinós voru: 1)
Andvana fæddur drengur 17.5.
1932. 2) Jón, f. 27.9 1934, d. 18.1.
1981. 3) Sigurður, f. 7.2. 1937, d.
29.10. 1981. Barnabörn Láru,
börn Jóns og Aðalbjargar Jóna-
sdóttur frá Brúarlandi í Þistil-
firði, f. 24.10.1941, d, 16.11. 1990
eru : Anna, f.
19.7.1959, sambýlis-
maður liennar er
Arngrnnur Sigmar-
sson. Anna á tvö
börn, Arnmund Jón-
asson, f. 6.6. 1982 og
Sóleyju Arngríms-
dóttir, f. 14.7. 1997.
Hafliði, f. 23.9. 1960,
sambýliskona hans ■
er Klara Valgerður
Sigurðardóttir, f.
5.8. 1964. Þau eiga
tvö börn: Jón, f. 23.9.
1982 og Jóhönnu
Rut, f. 16.5. 1996.
Marinó, f. 6.11. 1961, eiginkona
hans er Ólöf Kristín Arnmunds-
dóttir, f. 6.8. 1959. Börn þeirra
eru Jón, f. 16.4. 1983, Sigurður, f.
12.1.1993. Aðalbjörg María, f.
30.10. 1994, Arnmundur, f. 26.3.
1997. Marinó átti son fyrir hjóna-
band. Kristófer, f. 1.9. 1977.
Barnabörn Láru, börn Sigurðar
og Iluldu Kristjánsdóttur, f. 8.9.
1944 eru: Hlynur, f. 4.5. 1967.
Dóttir Hlyns er Arnfríður Tanja,
f. 26.9.1992. Eiður, f. 8.11.1968.
Utför Láru fór fram frá
Skeggjastaðakirkju í Bakkafírði
laugardaginn 11. desember.
Hún var þriggja ára í rauðum kjól,
með hrafntinnusvart hár, sérlega
ljós á hörand barnið og lék sér að
leggjum sitjandi á gólfinu. Hún rað-
aði leggjunum upp aftur og aftur.
Þessi ljósa mynd af barni að leik er
minning gestkomanda að Bakka í
Bakkafirði, sögð í dag af afkomanda
gestsins. Barnið var Lára á Bakka
árið 1915. í dag er árið 1999. Mörg ár
skilja í milli, það er liðin heil manns-
ævi. Nú logar ekki lengur ljóstú-an í
húsinu handan fjarðar, þar sem Lára
nági'annakona mín bjó einsömul síð-
ustu árin, æviskeið er á enda runnið.
Með Lára er farin mikil þekking á
mönnum og málefnum fyrri tíma. Við
sem bárum gæfu til að nema staðar
og hlusta á það sem sagt var og notuð
meitluð kjarnyrt íslenska, megum
þakka fyrir. Við nutum mikils og
ættum að geta geymt í hugskotinu
myndir úr lifuðu lífi fyrri kynslóðar,
sem er svo ótrúlega frábragðið því
sem við eigum að venjast í dag. Lára
var sérlega minnug og hafði einstak-
lega myndræna frásagnargáfu. Með
hægð og festu sagði hún frá, nett
sem hún var, enn með hrafntinnu-
svart hár, sem hún kaus að svo væri,
hörundið ljóst, orðin gömul kona.
Hún hafði alltaf eitthvað fyrir stafni,
heklaði og saumaði út litríkt, vai'
þannig í takt við sjálfa sig. Skemmti-
leg manneskja, hreint ekki allra,
ráðagóð, vinur vina sinna, sérvitur að
eigin sögn. Reyndi marga þraut lífs-
ins, gafst aldrei upp. Ef hrandi á lífá-
ins leið, þá raðaði hún upp aftur og
notaði til þess góðar gáfur.
Ég er þess fullviss að Lára, mín
góða vinkona, kvaddi jarðlífið í vissu
þess að hennar biði eilíft líf með
Guði, að hún hafði trúna á Jesú Krist.
Við sem á hann trúum megum vænta
samvistar við hann er æviskeiði lýk-
ur. I þeirri von getui’ kristinn maður
lifað og dáið. Lára hafði áreiðanlega
þá sigui-vissu trúarinnar. Hún signdi
barnið okkar hjóna stuttu áður en
hún lagði upp í sína hinstu för og bað
ávallt öllum innilega blessunar. Ég
bið þess að góður Guð umvefji hana í
dýrðarríki sínu. Barnabörnunum,
tengdafólki og vinum hennar votta
ég samúð mína.
Brynhildur á Skeggja-
stöðum íBakkafirði.
+
Bróðir minn og föðurbróðir,
KRISTJÁN MAGNÚSSON
frá Drangshlíð,
sem iést á dvalarheimilinu Lundi, Hellu, 9. des-
ember, verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
mánudaginn 20. desember kl. 15.00.
Högni Magnússon,
Björgúlfur Þorsteinsson
og aðrir aðstandendur.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og
langalangafi,
JÓN Þ. SIGURÐSSON
vélstjóri,
lést fimmtudaginn 16. desember á Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Elísabet Jónsdóttir, Sverrir Sigþórsson,
Hörður Jónsson,
Birgir Jónsson, Steinunn M. Pétursdóttir,
Lilja Jónsdóttir,
Tómas Jónsson, Guðrún Jónsdóttir
og aðrir afkomendur.