Morgunblaðið - 20.01.2000, Síða 56

^6 FIMMTUDAGUR 20. JANÚAR 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRÚN
ÓLAFSDÓTTIR
um. Þau sáu ÍR hreinlega fyrir öll-
um íþróttafatnaði. Dugnaður Guð-
rúnar í félagsstarfmu var
aðdáunarverður. Hún hafði oft
kökubasar og fékk leikmenn og
foreldra yngri flokka til aðstoðar.
Oft bauð hún heilu flokkunum
heim til sín og var þá með ýmsar
uppákomur. Margar ferðir fór hún
utan með flokka félagsins. Ég varð
þeirrar ánægju aðnjótandi að fara
með henni eina slíka ferð til Skot-
lands.
Oft á tíðum er samferðafólk ekki
metið að verðleikum, allt þykir
sjálfsagt ef einhver annar gerir
hlutinn. Þótt ég hafi á síðustu ár-
um þjálfað annað félag en ÍR ber
ég hlýhug til félagsins. Ég vil
þakka fyrir þau góðu kynni sem ég
hafði af Guðrúnu Ólafsdóttur og
hennar þróttmikla starfi fyrir fé-
lagið sitt. Guð blessi minningu
hennar.
Ég votta aðstandendum innilega
samúð.
Sigvaldi Ingimundarson.
+ Guðrún Ólafs-
dóttir fæddist í
Reylqavík 18. maf
1949. Hún lést á
Landspítalanum 6.
janúar siðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Bústaða-
kirkju 14. janúar.
í dag kveðja ÍR-
ingar Guðrúnu Ólafs-
•»dóttur, einn af mátt-
arstólpum körfuknatt-
leiksdeildar. í rúma
þrjá áratugi hefur hún
starfað af dugnaði og
elju fyrir félagið.
Ég kynntist Guðrúnu fyrst er ég
þjálfaði hana í meistaraflokki árið
1970. Ég var þá nýútskrifaður sem
íþróttakennari og
hafði litla reynslu í
þjálfun. Ég lagði fyrir
stúlkurnar margar
undirstöðuæfingar
sem þær sögðu mér
síðan að þær hefðu
neitað að gera hjá
öðrum þjálfara. Þarna
voru margar vanar
keppniskonur. ÍR-ing-
ar urðu Islandsmeist-
arar þetta ár. Á þess-
um árum var æft í
ÍR-húsinu við Tún-
götu. Seinna vann ég
fyrir IR í rúman ára-
tug og hafði þá mikil samskipti við
Guðrúnu. Hún og eiginmaður
hennar voru á þessum tíma að
byggja upp umboð sitt á Lottóvör-
RAGNAR
MAGNÚSSON
+ Ragnar Magnús-
son fæddist í
Hafnarfirði 4. nóv-
ember 1910. Hann
lést í Hjúkrunar-
hcimilinu Víðihlíð í
Grindavík 14. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðbjörg Guð-
mundsdóttir frá
Marteinstungu í
Holtum og Magnús
Einarsson frá
Bjamastöðum á
Álftanesi. Ragnar
var elstur fjögurra
alsystkina, auk þess átti hann tvö
hálfsystkin sem voru Bjarni Magn-
ússon og Arndís Breiðfjörð. Al-
systkinin vom Einar Karl, Þor-
valdur og Ragnheiður sem er ein
eftirlifandi systkinanna.
Ragnar kvæntist Steinunni Ás-
laugu Jónsdóttur frá
Skagaströnd, f. 8. júní
d. 2. febrúar
197S. Þeim varð sex
barna auðið. 1) Karit-
as Una, f. 17.9. 1931,
d. 6.1. 1940. 2) Magn-
ús Guðberg, f. 30.6.
1936, d. 20.1. 1943. 3)
Jón Jóhann, f. 4.8.
1937, kvæntur Krist-
ínu Thorstensen, böm
þeirra era _ Magnús
Guðberg, Ólína og
Steinunn Áslaug. 4)
Gestur Breiðfjörð, f.
9.4. 1939, kvæntur Jó-
hönnu Garðarsdóttur, börn þeirra
eru Steinunn, Ragnar Breiðfjörð,
Hanna Rún og Reynir Garðar. 5)
Ragnheiður Björk, f. 9.4. 1939,
maki Daníel Reynir Haraldsson,
látinn 1979. Böm þeirra eru Arn-
ar og Karitas Una. 6) Ólína Guð-
björg, f. 4.2. 1944, maki Sævar
Óskarsson, þau slitu samvistir.
Börn þeirra eru Óskar, Jóhanna
og Erlendur. Seinni maður Ólínu
var Sigurður Geirsson, hann lést
1997.
Ragnar ólst upp í Hafnarfirði að
undanskildum sex áram er fjöl-
skylda hans bjó á Vatnsleysu-
strönd. Mestan hluta ævinnar
stundaði Ragnar sjómennsku.
Ragnar og Steinunn hófu búskap á
Skagaströnd og bjuggu þar til árs-
ins 1953 er þau fluttu til Grinda-
víkur. Sjómennsku stundaði Ragn-
ar þar áfram, en síðustu starfsárin
var hann hafnarvörður í Grinda-
vík. Ragnar gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum, var m.a. fyrsti for-
maður Sjómannafélags Grinda-
víkur og einn af stofnendum Sjóm-
annasambands Islands. Ragnar
sat í stjórn sjálfstæðisfélags
Grindavíkur í fjöldamörg ár. Árið
1979 hóf Ragnar sambúð með
Alice Fossádal. Hún lést 1993. Sfð-
ustu árin dvaldi Ragnar á heimili
aldraðra í Víðihlíð íGrindavík.
titför hans fór fram frá Grinda-
víkurkirkju 19. janúar.
Föstudaginn 14. janúar sl. and-
aðist Ragnar Magnússon á sjúkra-
deildinni Víðihlíð í Grindavík. Með
nokkrum orðum langar mig að
minnast manns sem ég kynntist fyr-
ir rúmum tveimur áratugum og hef-
ur verið mér svo kær.
•~tt Ragnar gekk mér nánast í föður-
stað þar sem hann var lífsförunaut-
ur móður minnar, Alice Fossádal, í
um tvo áratugi. Ragnar sameinaðist
fjölskyldu okkar og var hann hluti af
henni, sem og við vorum hluti af
hans. Hann var börnum mínum afi
og það hafa þau metið. Ég vil því
segja að lánið hafi leikið við móður
og fjölskyldu mína þegar hún kynnt-
ist Ragnari. Mamma og Ragnar
nutu samvista hvort við annað í á
annan áratug þar til hún féll frá
1993, sá tími var þeim mikil ham-
ingja á efri árum.
Ragnar og móðir mín ferðuðust
víða og þau voru virk í félagsstarfi á
Suðurnesjum. Þrátt fyrir mjög ólík-
ar persónur, sem þó styrktu hvor
aðra, voru Ragnar og mamma mjög
góðir vinir sem nutu félagsskapar
hvort annars. Ávallt var ánægjulegt
að heimsækja þau og þá sérstaklega
eftir heimkomu þeirra úr einhverri
utanlandsferðinni, sem voru all-
margar.
Ragnar Magnússon öðlaðist á
langri ævi mikla lífsreynslu. Ekki
var alltaf sléttur sjór í lífi hans,
BÁRÐUR
ÍSLEIFSS ON
+ Bárður Isleifsson
fæddist á Akur-
eyri 21. október
1905. Hann lést á
Landakotsspítala 6.
janúar siðastliðinn
og fór útfor hans
fram frá Hallgríms-
kirkju 18. janúar.
Kveðja frá Arki-
tektafélagi íslands
Bárður ísleifsson
arkitekt FAÍ er látinn
Jfc 95. aldursári. Bárður'
var elsti félagi Arki-
tektafélags íslands.
Hann lauk lokaprófi í arkitektúr frá
Listaakademíunni í Kaupmannahöfn
árið 1935. Bárður hóf störf á teikni-
stofu Húsameistara ríkisins sama ár
og var yfirarkitekt teiknistofunnar
frá 1966 til starfsloka. Jafnframt
^rann hann að eigin verkum. Hann
var einn af sjö stofnfélögum Aka-
demíska arkitektafé-
lagsins sem stofnað var
á haustdögum 1936 og
síðar varð Arkitektafé-
lag íslands. Bárður
gegndi ýmsum trúnað-
arstörfum fyrir félagið
og var meðal annars
formaður þess árin
1944 og 1957. Einnig
var hann ritari og með-
stjómandi um tíma.
Hann átti sæti í sam-
keppnisnefnd og laga-
nefnd félagsins. Bárður
var sæmdur riddara-
krossi Hinnar íslensku
fálkaorðu 1960 og hann hlaut Skál-
holtsorðuna 1963. Um leið og
aðstandendum Bárðar ísleifssonar
er vottuð samúð færir Arkitektafé-
lag íslands bestu þakkir fyrir störf
hans í þágu félagsins.
Ólöf Guðný Valdimarsdóttir,
formaður AÍ.
I
hann tjáði tilfinningar sínar ekki
með orðum, hanns sýndi þær í fram-
komu sinni. Hann var mjög sterkur
maður, bæði líkamlega og andlega,
virðulegt fas hans bar þess vel
merki. Undir prúðu fasi fór góð
greind og viðkvæm sál, sem endur-
speglaðist m.a. í miklum bók-
menntaáhuga hans.
Hann reyndist mér og fjölskyldu
minni ávallt vel. í veikindum móður
minnar síðustu ár hennar stóð hann
við hlið hennar sem klettur. Fyrir
það verð ég honum ævinlega þakk-
lát. Svo gott var að vera í návist
hans að ég heimsótti hann nánast á
hverjum degi, og mun ég sakna
þess. Hann var sannur vinur, um-
hyggjusamur, trúr og var gott að
leita til hans. Ragnar Magnússon
var ávallt nærgætinn, ástríkur og
traustur maður.
Við sendum fjölskyldu þinni okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Á þessum degi hefst vor hinsta ferð.
Nú hjálpar engin bæn né sáttargerð.
Við stillum hvorki stormana né rokið.
En nú skal bergð hin beiska kveðjuskál.
Vor borg er hrunin, samvistunum lokið.
Og flúinn brott hver fleygur sumargestur.
Pú beinir þínum flota austur ál -
égeinuskipi-vestur.
(DavíðStef.)
Ásla Fossádal og fjölskylda.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.Í8) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
ÞORDIS
JÓNSDÓTTIR
+ Þórdís Jóns-
dóttir fæddist á
Húsavík 28. nóvem-
ber 1911. Hún lést á
dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 11.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Sigurjóns-
son, sjómaður og
organisti á Húsavík,
f. 16. febrúar 1875,
d. 29. janúar 1933
og Björg Gunnars-
dóttir, f. 10. júní
1882, d. 14. septem-
ber 1963. Þórdís var
þriðja í hópi fimm systkina. Þau
voru: Guðrún, f. 2.10. 1900, d.
11.1. 1979, ógift, búsett á Húsa-
vík; Siguijón, f. 20.6. 1903, d.
7.12. 1968, kvæntur Rósu Árna-
dóttur frá Kvíslarhóli og eign-
uðust þau fimm börn; Hildi-
gunnur, f. 2.6. 1914, d. 28.2.
1931; Gunnar, f. 27.6. 1919, ók-
væntur d. 18.4. 1992.
Þórdís giftist 15. maí 1937
Sigurbirni Árnasyni, húsgagna-
smið, f. 4. október 1911, d. 15.
apríl 1959. Forejdr-
ar hans voru Árni
Tómasson á Knarr-
areyri á Flateyjar-
dal og Jóhanna
Jónsdóttir frá
Neðribæ á Flatey á
Skjálfanda.
Börn Þórdísar og
Sigurbjörns eru: 1)
Hildigunnur, f. 28.
maí 1938, búsett á
Húsavík, gift Viðari
Þórðarsyni frá
Húsavík og eiga
þau þrjú börn og
íjögur barnabörn.
2) Árni, f. 9. apríl 1941, búsettur
í Reykjavík, kvæntur Önnu Sig-
tryggsdóttur frá ísafirði og eiga
þau fjögur börn. Árni átti tvo
syni áður. Þau eiga níu barna-
börn. 3) Björg Guðrún, f. 21.
september 1948, búsett á Greni-
vík, gift Jakobi H. Þórðarsyni
og eiga þau þrjú börn og eitt
barnabarn.
Þórdís verður jarðsungin frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Það mun hafa verið árið 1939 að
tveir skólafélagar úr Iðnskólanum
á Akureyri fengu úthlutað parhúsi
í byggingu við Eyrarveg 5 og 7 á
Akureyri á vegum Byggingafélags
verkamanna, en þar var þá að rísa
fyrsta samstæða verkamannabú-
staða í bænum. Árið eftir fluttu
þeir inn með sínar litlu fjölskyldur.
Þannig hófst sambúð sem varaði
nær hálfan sjötta áratug.
Þessar hugleiðingar eru hér
settar á blað þegar ég minnist
Þórdísar Jónsdóttur sem lést eftir
stutta legu á dvalarheimilinu Hlíð
þegar nokkrir dagar voru liðnir af
nýju ári. Það er í sjálfu sér ekki
undrunarefni þegar aldrað fólk
kveður en um leið og hún hverfur
af sjónarsviðinu kveð ég konu sem
var hluti af bernsku- og æsku-
minningum mínum.
Þórdís eða Dísa eins og hún var
alltaf kölluð var nefnilega móðir
kærrar vinkonu minnar og jafn-
öldru og eins langt og minni mitt
nær gekk ég þar út og inn nánast
án þess að berja að dyrum og
aldrei fann ég annað en ég væri
þar velkomin. Þetta var á þeim ár-
um þegar húsmæður voru heima
og önnuðust börn og bú en feðurn-
ir unnu úti og við krakkarnir
reiknuðum með að svona myndi
þetta ávallt verða, matur í hádeg-
inu, kakó og kleinur eftir skóla,
inni- og útileikir og alltaf einhver
heima til að leita til. Fjölskyldurn-
ar lifðu svipuðu lífi, feðurnir unnu
við sömu iðn, börnin fæddust um
líkt leyti, húsin voru stækkuð á
sama tíma og fyrstu bílana eignuð-
ust þær með stuttu millibili. Ef
mæðurnar vanhagaði um einhverja
smámuni var alltaf hægt að hlaupa
yfir um og fá lánað. Þannig gekk
lífið sinn vanagang. Það var því
reiðarslag þegar heimilisfaðirinn,
Sigurbjörn Árnason, varð bráð-
kvaddur aðeins 47 ára að aldri. Ég
mun seint gleyma morgninum 15.
apríl 1959 þegar ég kom til vin-
konu minnar til að verða henni
samferða í skólann. Þá fann ég
strax að eitthvað alvarlegt hafði
komið fyrir og mér var sagt að
faðir hennar hefði látist um morg-
uninn. Þetta voru daprir dagar á
Eyrarveginum.
Vinkona mín Björg aðeins 10 ára
en hin systkinin tvö, Hildigunnur
og Árni, uppkomin. Við þennan
sorgaratburð breyttist margt. Dísa
varð nú að fara að vinna úti til að
sjá sér og fjölskyldunni farborða.
Henni bauðst þá starf í versluninni
Eyjafirði sem var í eigu frænd-
fólks hennar en þar hafði hún unn-
ið sem ung stúlka áður en hún
gekk í hjónaband. Eftir að versl-
unin hætti starfsemi vann hún ár-
um saman í vefnaðarvörudeild
Amaró eða allt fram undir sjötugt.
Dísa hafði létta lund og lá nokk-
uð hátt rómur, hún hafði yndi af
tónlist og lék á orgel eins og marg-
ir úr hennar fjölskyldu. Hún hafði
mikla ánægju af garðinum sínum,
ræktaði kartöflur og margs konar
annað grænmeti og hvergi hef ég
séð myndarlegri rabarbara en í
garðinum hennar. Hún hlúði að
blómum og öðrum gróðri og í
stofugluggunum voru ávallt rækt-
arlegar pottaplöntur.
Hún hafði gleði af að fylgjast
með fjölskyldu sinni og afkomend-
um sem nú eru orðnir fjölmargir
og aldrei leit ég þar inn án þess að
hún sýndi mér myndir af einhverj-
um þeirra eða segði mér fréttir af
skyldmennum. Hún var í góðu
sambandi við börnin sín, sérstak-
lega Björgu og hennar fjölskyldu
en milli þeirra mæðgnanna var
ávallt náið samband. Síðast hitti
ég Dísu eftir að hún yar komin á
dvalarheimilið Hlíð. Ég sá þá að
henni hafði farið aftur en silfur-
gráa hárið var eins fallegt og áður.
Jólakveðjan frá henni var sú
fyrsta sem barst mér nú um jólin.
Svona var hún alltaf artarleg og
hugulsöm.
Hún hefur nú kvatt okkur. Trú
hennar á framhaldslíf var sterk og
víst er að í henni leitaði hún sér
huggunar eftir að Bjössi lést. Von-
andi rætist ósk hennar um endur-
fundi.
Ég og fjölskylda mín, faðir og
bróðir þökkum Dísu samfylgdina
og sendum börnum hennar og öðr-
um ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Far í friði.
Valborg Stefánsdóttir.
Elsku amma, við þökkum þér
allt og kveðjum þig með söknuði.
Drýpur, drýpur
dögg á fold við hinsta lóuhljóm.
Krýpur, krýpur
Guðs að fótskör lítið lautarblóm.
Mjúka, mjúka
mildin kvöldsins kveður liðinn dag.
Strjúka, strjúka
strengi dísir eftir sólarlag.
Sofa, sofa
svanir rótt við heiðarvötnin blá.
Lofa, lofa
lífsins fóður þúsund þögul strá.
Dreymir, dreymir
dal og heiði sumarfrið og sól.
Streymir, streymir
blíða Guðs um mold og manna ból.
(Guðmundur Guðmundsson).
Guð blessi minningu þína.
Þórdís Anna, Selma,
Si(ja Huld og Sigtryggur
Arnar Árnabörn.