Morgunblaðið - 08.04.2000, Blaðsíða 52

52 LAUGARDAGUR 8. APRÍL 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRÚN MARÍA
ÓLAFSDÓTTIR
+ Guðrún María ÓI-
afsdóttir fæddist
á Leirum, A-Eyja-
fjöllum, 8. júní 1908.
Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík 31.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Margrét Þórð-
ardóttir, f. 14.3.1872,
d. 12.1.1947, ogólaf-
ur Jónsson, f. 7.11.
1872, d. 20.7. 1955.
Bræður; hálfbróðir
Halldór Jón Guð-
mundsson, f. 20.5.
1900, d. 21.6. 1976,
Guðmundur Ólafsson, f. 4.6. 1903,
d. 30.9.1989, Jón Ólafsson, f. 14.8.
1910, Kjartan Þórarinn Ólafsson,
f. 2.4.1913, d. 25.4.1990, uppeldis-
systir Júlia Ólafsdóttir, f. 20.7.
1924.
Hinn 4.1. 1936 giftist Guðrún
Sigurði Jónssyni, f. 10.9. 1902, d.
10.4. 1964. Foreldrar hans voru
Þorbjörg Bjamadóttir og Jón
Pálsson. Guðrún og Sigurður
Elsku mamma mín. Ég kveð þig
með djúpum söknuði og þakka þér
- allar samverustundimar okkar. Það
er mér huggun að vita að nú ert þú í
öðrum heimi, í faðmi horfinna ást-
vina þar sem engar þjáningar þekkj-
ast. Takk fyrir allt og allt og á meðan
ég lifi þá lifir þú í mér. Þess bið ég í
Jesú nafni.
Égminnistþin,ómóðir,
þómérnúsértuíjær.
Þig annast englar góðir
ogungivorsinsblær.
Eg man þær mætu stundir
er mig þú kysstir hlýtt,
sem vorsól grænar grundir,
og gerðir lífið blítt.
Ífaðmiþínumfannég,
þann frið, er bestan veit,
því það var allt, sem ann ég,
þínástin móðurheit.
Þar huggun fann ég hæsta
frá hjarta, er aldrei brást,
þvíkonugerirglæsta
hingöfgamóðurást.
eignuðust fjögnr
börn. Þau eru; 1)
Jón, f. 16.7.1933, var
giftur Kristínu
Magnúsdóttur, þau
eignuðust tjögur
böm og tvö bama-
böm, þau misstu
elsta son sinn
tveggja ára 1969. 2)
Málfríður Ema, f.
14.2. 1941, gift Jó-
hannesi Þ. Helga-
syni, f. 25.8. 1934,
þau eiga fjórar dæt-
ur og fjögur barna-
böm. 3) Margrét
Sesselja, f. 20.11. 1945, var gift
Magnúsi Vilhjálmssyni, þau eiga
þrjár dætur og íjögur bamaböm.
4) Þorbjörg Fjóla f. 3.11.1949, gift
Ingólfi Magnússyni, f. 1.4. 1949,
þau eiga þrjú böm og þrjú bama-
böm.
Utför Guðrúnar fer fram frá
Eyvindarhólakirkju í A-Eyjafjöll-
um í dag og hefst athöfnin klukk-
an 14.
Og öll við hittumst aftur
ogævinhémadvín.
Og einhver æðri kraftur,
sem ofar jörðu skín,
mun okkur göfga og gleðja;
þaðguðáhæðum er.
Meðkossivilégkveðja
þig kærsta af öllu mér.
(E.H.)
Þín
Málfríður Ema.
Kæra tengdamóðir mín. Þá er
komið að kveðjustund. Ég þakka þér
áratuga tryggð og vináttu við mig og
mína. Ég þakka þér fyrir hvað þú
tókst mér opnum örmum þegar ég sá
þig fyrst og kom inn á heimili þitt ár-
ið 1960, sem tilvonandi meðlimur í
fjölskyldu þinni. Þá hófst vinátta,
sem aldrei féll skuggi á fram til síð-
asta dags. Ég þakka þér allar þær
ferðir, sem við fórum saman um nær
allt landið. Þegar dætur mínar voru
yngri, þá var tjaldið okkar góða með í
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÁSGERÐUR SIGURMUNDSDÓTTIR,
áður til heimilis á
Hofteigi 24,
Reykjavík,
andaðist á Hrafnistu, Hafnarfirði, miðvikudag-
inn 5. apríl sl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Sonja María Jóhannsdóttir Cahill,
Örn Jóhannsson, Edda Sölvadóttir,
Óttar Jóhannsson, Guðbjörg Steinarrsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓN HARALDUR HARALDSSON,
Hólabraut 20,
Akureyri,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
mánudaginn 3. apríl síðastliðinn, verður
jarðsunginn frá Akureyrarkirkju þriðjudaginn
11. apríl kl. 13.30.
Haraldur Edvarð Jónsson, Aðalheiður Björnsdóttir,
Bertha Kristín Jónsdóttlr, Geir Jón Grettisson,
Jóhanna Jónsdóttir, Helgi Hallsson,
Helga Ragnheiður Jónsdóttir, Steindór Björnsson,
Jón Eiður Jónsson, Guðný Sigrún Baldursdóttir
og afabörn.
för því þá gátum við ráðið okkar
gististað og notið náttúrunnar í ró-
legheitum. Þú varst svo mikill nátt-
úruunnandi að unun var að hlusta á
þig þegar þú varst að lýsa því sem
fyrir augu bar, alls staðar komstu þú
auga á einhverja fegurð á undan öll-
um öðrum, þú elskaðir blátæran him-
ininn, blómin og fallegum steinum
hafðir þú dálæti á.
Þú undir þér löngum stundum við
að hlúa að blómunum þínum í garðin-
um og beiðst eftir að þau blómstruðu
allavega litum ár eftir ár. En þú hlúð-
ir ekki bara að gróðrinum, þú hlúðir
ekki síður að mannfólkinu, þú máttir
aldrei neitt aumt sjá, þá varst þú
ávallt komin til hjálpar, ekki síst
þeim sem minna máttu sín. Þú tókst
þátt í sorg og gæfu hvers einasta ein-
staklings, sem var svo gæfuríkur að
kynnast þér og hugur þinn var ætíð
með hverjum og einum í þinni stóru
fjölskyldu vina og ættingja, hvert
sem þeir fóru og þú hafðir vitund um.
Án efa uppskarst þú mikla gleði og
hamingju í hjarta þínu í hvert sinn
sem þú gast sýnt þinn kærleika og
hlýju og rétt hjálparhönd.
Lífsbarátta þín stóð hartnær alla
20. öldina, þín kynslóð sá mestu
breytingar sem orðið hafa á lífshátt-
um manna frá upphafi. Þú ólst upp
við kjör, sem nútímafólk myndi telja
heldur kröpp. Þú talaðir oft um þeg-
ar sauðskinnsskónum var lagt og
gúmmí og leður kom í staðinn og vél-
ar og tæki komu til sögunnar; bílar,
flugvélar, skip, rafmagn, útvarp,
sími, sjónvarp, gott menntakerfi,
heilbrigðiskerfi, tölvuvæðingin og
fleira og fleira. Þú lifðir sannarlega
tímana tvenna. En þó að erfiðari tím-
ar hafi verið á þínum uppvaxtarárum
voru það þau ár sem voru ómetanleg-
ur fjársjóður. Þú ólst upp í einni feg-
urstu sveit landsins með kærleiksrík-
um foreldrum, fjórum bræðrum,
föðursystur, föðurbróður og þegar
þú varst unglingur fékkst þú það,
sem þú hafðir þráð svo mikið, „syst-
ur“. Lítil stúlka kom inn á heimilið og
varð ein af fjölskyldunni, þú talaðir
oft um hvað glöð þú varst þegar hún
kom nokkurra daga gömul. Eg veit
að þú vilt þakka henni alla umhyggj-
una sem hún hefur sýnt þér, heim-
sóknir, símtöl og ekki síst þá hjálp og
stuðning sem hún sýndi þér þegar
Sigurður lá banaleguna í þijá mánuði
á Landspítalanum. Það var þér og
okkur hinum ómetanlegt og gleymist
aldrei. Oft var erfitt uppdráttar á bú-
skaparárum þínum. Sigurður varð að
fara á vertíð tii Vestmannaeyja í
mörg ár að afla fjár eins og títt var í
þá daga. Þú stóðst þig þá eins og
hetja og gekkst að öllum verkum úti
sem inni með bömum þínum.
Þú varst mikil hannyrðakona sem
kom fram í þeirri mynd að aldrei
þurfti að kaupa tilbúna flík á upp-
vaxtarárum barna þinna. Þú sást um
að sauma allan klæðnað á fjölskyld-
una og fórst þér það svo vel úr hendi
að undrun sætti þar sem þú varst
ekld lærð saumakona, en þú hafðir
þetta bara í þér. Stundum sást þú fal-
lega flík í verslun og sniðið kannski
mjög flókið en þegar þú komst heim
gast þú saumað nákvæmlega eins flík
og enginn gat séð mun þar á. Þetta
hef ég svo oft heyrt talað um. Og þau
eru ófá sokkaplöggin og vettlingamir
sem þú prjónaðir á alla þína stóm
fjölskyldu sem við nutum öll góðs af
og gerum enn frá þeim elsta til hins
yngsta.
Guðrún mín, þú hefur alla tíð verið
mikil trúmanneskja. Af heilum hug
hefur þú trúað á Jesú Krist og aldrei
efast um að líf væri eftir þetta líf. Ég
oyv\
v/
T-ossvogskirUjwgarð
'' ml. 554 0500
trúi að nú sértu sameinuð kæmm
ástvinum þínum, sem farnir vom á
undan þér. Á hveijum morgni gekkst
þú út í dyr og signdir þig. Þetta gerð-
ir þú alla þína ævi og bænimar sem
þú kenndir bömunum þínum hafa
verið þeim gott veganesti og svo
áfram ömmu- og langömmubömum
þínum. Við eigum þér öll mikið að
þakka.
Þú varst skarpgreind og stálminn-
ug. Margir komu til þín til að fá svar
við spurningum sínum og fóra fróðari
til baka. Þú varst mjög ljóðelsk og
vitnaðir oft í kvæði eldri skálda okk-
ar, ekki síst Einars Benediktssonar.
Sérstaklega hefðir þú viljað kenna
öllum þessa vísu;
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atlot eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti,
sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast
sem aldrei verður tekið til baka.
(EinarBenediktsson.)
Nú eftir þrjátíu og fjögurra ára
dvöl í Reykjavík ert þú aftur komin
heim í fögra sveitina þína A-Eyja-
fjallahrepp, sem þú alla tíð unnir
mest allra staða. Þar áttir þú heima
57 ár ævi þinnar samfleytt fyrir utan
eina vertíð í Vestmannaeyjum á þín-
um yngri áram. Nú munt þú hvfla á
milli eiginmanns þíns Sigurðar Jóns-
sonar d. 1964 og sonarsonar ykkar
og alnafna afa síns d. 1969.
Við fjölskyldan viljum þakka öll-
um sem sýndu þér hlýhug og létu sér
annt um þig, ekki síst eftir að fórst
að missa heilsuna. Ég kveð þig kæra
tengdamóðir mín með söknuði og
þakklæti fyrir lærdómsrík kynni og
votta öðram aðstandendum innilega
samúð mína.
Jóhannes Helgason.
Elsku langamma, við sendum þér
hinstu kveðju með þakklæti fyrir allt
það góða sem þú gafst okkur, varst
okkur og kenndir okkur. Við gleym-
um aldrei kærleika þínum og hlýju.
Saga þín og líf lifir í okkur. Við
kveðjum þig með þessu versi:
Við þökkum fyrir ástúð alla,
indælminninglifirkær.
Nú mátt þú vina höfði halla
við herrans brjóst er hvíldin vær.
í sölum himins sólin skín,
við sendum kveðju upp til þín.
(H.J.)
Þín ömmuböm
Jóhannes Hafsteinn,
Málfríður Ema,
Tinna Karen og Hekla Dögg.
Vorið mætti okkur fyrir rúmri
viku á hlýjum og sólríkum föstudegi,
degi sem amma hvarf yfir móðuna
miklu. Hún sagði alltaf að hún vildi
kveðja þennan heim að vori til er allt
væri að vakna til lífsins og léttara
væri yfir öllu. Henni varð að ósk
sinni og nú horfum við á öspina úti í
garði vakna til lífsins eftir þungan
vetur, öspina sem hún dáði svo mikið
og sagði að væri lífstréð sitt. Það er
okkur huggun harmi gegn að hugsa
til þess að amma sé að hefja nýtt líf
annars staðar samtímis og öspin lifn-
ar við, komin í faðm afa sem hún er
búin að bíða eftir að hitta á ný í 36 ár.
Okkur verður hugsað til allra
stundanna sem við eyddum með
henni á Leiram. Alltaf er nálgaðist
sú stund að við færam austur fann
maður hve lifnaði yfir henni og bros-
ið breikkaði. Við gengum þar ósjald-
an út í fjöra sem verður okkur alltaf
kær. Þar tíndum við kuðunga en hún
kenndi okkur ungum að leggja kuð-
ung að eyranu til að heyra sjávarnið-
inn frá fjöranni okkar. Hugurinn
reikar einnig til hrafnapars nokkurs
er birtist alltaf er við fóram austur
með ömmu. Ef hún var ekki með í för
urðum við ekki varar við þá. Hrafnar
þessir settust alltaf á gluggasylluna
á herberginu hennar og heilsuðu upp
á hana í morgunsárið. Þeir komu dag
eftir dag, helgi eftir helgi og sumar
eftir sumar þegar við gerðum okkur
glaðan dag á Leiram. Þessir hrafnar,
líkt og allt fólk sem kynntist ömmu á
langri og reynsluríkri ævi hennar,
bundust henni órjúfanlegum bönd-
um. Það er ekki að undra því amma
hafði eitt það stærsta hjarta sem við
þekkjum, vildi alltaf gott frá sér
gefa, mátti aldrei af aumum manni
vita og rétti ávallt fram hjálparhönd
áður en fólk náði að biðja um hana.
Mikið tómarúm ríkir nú innra með
okkur og skrítið er að kíkja inn í her-
bergið hennar og sjá rúmið autt, þar
sem maður var vanur að mæta
breiðu brosi og útbreiddum faðmi.
Nú höfum við einungis dýrmætar
minningar um einstaka ömmu til að
hlýja okkur um hjartarætur.
Elsku mamma, takk fyrir að sjá
um ömmu og hugsa svona vel um
hana eftir að hún varð aðstoðar
þurfi. Þú gerðir henni kleift að deyja
undir eigin sæng í eigin rúmi.
Megi góður Guð blessa þig, elsku
amma, þú munt eiga stórt pláss í
hjarta okkar alla tíð.
Elsku besta amma nú ertu burtu kvödd,
við ætíð munum þína minning geyma.
I hugarfylgsnum okkarvið heyrum
þínarödd
og höldum því að okkur sé að dreyma.
I hjörtu okkar sáðir þú frækomum fljótt
og fyrir það við þökkum þér af hjarta,
en þó í hugum okkar nú ríki niðdimm nótt,
þá nær samt yfirhönd þín minning bjarta.
Nú svífur sál þín amma á söngvavæng
um geim,
svo sæl og glöð í hlýja og betri heima,
við þökkum fyrir samveruna, þú ert
komin heim
og við biðjum Guð að blessa þig og geyma.
(Una Ásmundsdóttir.)
Guðrún, Sigurbjörg og
Guðbjörg Jóhannesdætur.
Elsku amma mín.
Minning þín rís upp í nóttinni sem
umlykurmig.
Ain hnýtir þrjóskt harmahljóð sitt
viðhafið
yfirgefin eins og bryggjumar í
dagrenningu.
Nú er tími til að fara, ó þú yfirgefna.
(Pablo Neruda.)
Þar sem ég sit hér álút á kyrrlátu
kveldi þá streyma minningamar
fram. Mig langar því að rita mínar
hinstu línur til þín, elsku amma mín.
Þú varst stór kona. Þú lifðir einstæða
ævitíð og ófst þráð okkar í voð sög-
unnar. Þú varst svo sannarlega far-
artæki hugsunar og fróðleiks af
bestu gerð. Sá sem drakk kaffi þér til
samlætis fékk ætíð fróðleiksmola
dagsins með því. Minnið þitt var því-
líkt að undram sætti; því þótti mér
það afar sorglegt fyrir átta árum,
þegar þú hafðir safnað að þér allri
þessari reynslu og fróðleik á langri
ævi, að minnið skyldi vera eitt af því
fyrsta sem bilaði.
Þú áttir til ógrynni af styrk og
ástúð. Þú hafðir ávallt þol til að bera
óhamingju annarra og ég veit að trú
þín og ylur hjarta þíns hafa bjargað
skjálfta margra. Ekki nóg með að þú
hafir yljað fólki innvortis því þau
vora ófá vettlinga- og sokkapörin
sem urðu til í höndum þínum handa
afkomendum í gegnum tíðina.
Þú varst sterk, þrautseig og
hjartahlý kona, sannkölluð amma í
orði og verki. Þú bjóst yfir hlýjum
faðmi og máttir aldrei neitt aumt sjá.
Eflaust á málshátturinn „Betra er að
njóta brauðs síns með glöðu hjarta en
vera áhyggjufullur út af auði ann-
arra“ vel við þig. Ég man ekki til að
þú hafir sett þig í fyrirrúm með neitt.
Ég horfði oft á þig hjálpa fólki úti á
götu sem minna mátti sín. Þú styrkt-