Morgunblaðið - 08.04.2000, Qupperneq 54

54 LAUGARDAGUR 8. APRÍL 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
EINAR
EINARSSON
+ Binar Einarsson
fæddist í Nýjabæ
í Vestur-Eyjafjöllum
11. febrúar 1932.
Hann lést á Ljósheim-
um á Selfossi 29.
mars síðastliðinn.
Poreldrar hans voru
Katrín Vigfúsdóttir
ljósmóðir frá Brún-
um, f. 29.8. 1891, d.
18.8. 1967, og Einar
Einarsson bóndi frá
Nýjabæ, f. 6.9. 1897,
d. 3.7. 1970. Systkini
hans eru: Valgerður,
f. 15.3. 1922, maki
Ragnar Guðmundsson, f. 26.2.
1921, d. 19.11.1986; Kristín, f. 4.5.
1923, maki Marteinn Guðjónsson,
f. 7.5.1924; Ingveldur, f. 8.7.1925,
maki Róbert F. Gestsson, f. 5.5.
1924; Auður, f. 18.3. 1928, maki
Lárus Jónasson, f. 5.12.1933; Leif-
ur, f. 21.11. 1933, f.v. maki Kol-
brún Valdimarsdóttir, f. 24.11.
1933; og Pálheiður, f. 20.3. 1936,
maki Kristján J. Þórarinsson, f.
4.9.1942.
Hinn 20. ágúst
1955 kvæntist Einar
Klöru Guðbrands-
dóttur, f. 9.12. 1935,
og eru böm þeirra:
Guðbrandur, f.
17.11. 1953, maki
Bima Borg Sigur-
geirsdöttir, f. 4.5.
1956, og eiga þau
íjögur börn og þijú
bamabörn; Katrín, f.
19.1.1955, maki Geir
Jónsson, f. 18.4.
1955, og eiga þau
þrjú böm og tvö
barnabörn; Einar
Smári, f. 31.5. 1957, og á hann tvo
syni; Ægir, f. 6.3. 1959, maki
Steinunn Þorsteinsdóttir, f. 3.7.
1954, og eiga þau einn son; Sigurð-
ur, f. 12.4.1961, maki Gíslína Jens-
dóttir , f. 4.10. 1962, og eiga þau
fjögur börn; Sverrir, f. 3.3. 1967,
maki Sigrún Helga Einarsdóttir, f.
25.5.1970, og eiga þau tvo syni.
Einar verður jarðsunginn frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Pú hvarfst
þérsjálfumogokkur
hvarfst
inn í höfuð þitt
dyreftirdyrlukust
oggátueiopnastáný
þú leiðst
hægtábrott
gegnum opnar bakdyr
bústaður sálarinnar
erhér enn
en stendur auður
sál þín er frjáls
líkami þinn hlekkjaður
viðlíf
semekki er hægtaðlifa
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Gróðrarstöðin
micm ♦
Hús hlómanna
Blómaskreytingar
við öll tækil'æri.
Dalvcg 32 Kópavogi sími: 564 2480
þúhorfirframhjámér
tómum augum
engin fortíð
engin framtíð
engin nútíð
við fengum aldrei að kveðjast.
(Pýð. ReynirGunnlaugsson.)
Guð geymi þig, elsku vinur, og
takk fyrir öll árin okkar.
Hvíl í friði.
Klara.
Við andlát tengdaföður míns,
koma fram í hugann margar minn-
ingar.
En það var árið 1974 sem ég kom
fyrst á heimilið hjá þeim Einari og
Klöru sem síðar áttu eftir að verða
tengdaforeldrar mínir. Þau áttu þá
heima í Þorleifskoti, en flytja í lok
sama árs í nýtt hús sem þau höfðu
byggt í Laugardælum og var húsið
nefnt Laugarvellir.
Einar starfaði á þessum árum
sem verkstjóri á Laugardælabúinu.
í því fjölbreytta starfi sá hann til
margra ára um netaveiði í Ölfusá
fyrir búið. Af því starfi hafði hann
mikla ánægju, og oft tók hann mig
með til að vitja um netin, það eru
ógleymanlegar stundir, þar var Ein-
ar í essinu sínu.
Einnig eru ferðirnar austur undir
Eyjafjöllin í gegnum árin minnis-
stæðar og þá sérstaklega ferð sem
við fórum tveir í heimsókn að Nýja-
bæ og í göngutúr á Nýjabæjarfjör-
ur.
Þegar þú greindist svo með Al-
zheimer fyrir um fimm árum fóru
erfiðir tímar í hönd, og það var sárt
fyrir okkur öll að horfa á það hvem-
ig við týndum þér smátt og smátt
inn í þinn lokaða heim.
Lokabaráttan var erfið og er það
von mín að þér líði betur núna.
Ég vil að lokum þakka þér alla
hjálpina og allar samverustundirnar
á liðnum árum. Þín verður sárt
saknað, hvíl þú í friði.
Elsku Klara, þú hefur staðið þig
UTFARARSTOFAISLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga er andlát verður
Útfararstofan sér um stóran hluta af útförum á höfuðborgarsvæðinu og er samkvæmt
verðkönnun Mbl. með lægstu þjónustugjöldin v. kistulagningar og/eða útfarar.
Útfararstjórar okkar búa yfír áratuga reynslu af störfum við útfararþjónustu.
Sverrir
Einarsson
útfamrstjðri.
sími 896 8242
Sverrir
Olsen
útfararstjóri.
Útfararstofa íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
Baldur Bóbó
Frederiksen
útfararstjóri.
sími 895 9199
eins og hetja á þessum erfiðu tímum.
Ég sendi þér, börnum ykkar og öðr-
um ástvinum mínar bestu kveðjur.
Guð sé með ykkur.
Geir Jónsson.
Elsku afi minn. Mér þykir mjög
leiðinlegt að geta ekki verið í eigin
persónu við hlið þér í dag en þú veist
að hugur minn er allur hjá þér.
Söknuðurinn er búinn að vera mikill
undanfarna daga og í fyrstu skildi
ég ekki af hverju þú fékkst ekki að
vera lengur hjá okkur. Svo áttaði ég
mig á því að Guð hefur fengið þér
annað og meira hlutverk sem enginn
gæti innt betur af hendi. En það er
að vera verndarengill ömmu og af-
komenda ykkar og taka á móti okk-
ur öllum í himnaríki þegar okkar
tími kemur.
En þrátt fyrir að sorgin sé mikil
þá get ég ekki annað en brosað yfir
öllum þeim minningum sem ég á í
hjarta mínu. Ég var ekki nema
þriggja ára þegar ég flutti með
mömmu, pabba og Einari Jóni frá
Selfossi þar sem ég hafði búið fram
að þeim tíma. En þó svo að árin á
Selfossi hafi ekki verið mörg fannst
mér ég alltaf vera komin heim um
leið og ég sá Ölfusarbrúna. Það hef-
ur örugglega verið nálægðin við þig
og ömmu sem ég skynjaði og hafði
þessi áhrif á mig því að ég vissi að
þið væruð að bíða eftir mér í stóra
húsinu ykkar á Laugarvöllum. Og
þegar við renndum í hlaðið stóð þar
yfirleitt gamla „rúgbrauðið" en það
fannst mér alltaf vera svo mikill afa-
bfll.
Stundum tókst þú mig svo með
þér í smá bíltúr og það fannst mér
alltaf rosalega gaman enda var þá
ferðinni jafnan heitið niður í Foss-
nesti þar sem ég fékk kók og prins
en þú fékkst þér pilsner. Og þetta er
einungis brot af öllum þeim minn-
ingum sem ég mun alltaf varðveita í
hjarta mínu.
En elsku afi minn, mér finnst ynd-
islegt að hafa fengið að vera hjá þér
þína síðustu daga. Ég veit að þrátt
fyrir mikil veikindi þá skynjaðir þú
nærveru mína því að þú horfðir svo
blítt í augun mín. Ég er ofboðslega
stolt af þér því að þú háðir hetjulega
baráttu sem oft olli þér miklum kvöl-
um. En samt neitaðir þú að gefast
upp fyrr en þú vissir að þú gengir
beint inn í hlutverk verndarengils
okkar. Og því var þetta engin upp-
gjöf hjá þér því að þú varst svo sátt-
ur og stoltur yfir því að fá þetta virð-
ingarverða hlutverk úr höndum
Guðs. Ég veit að núna líður þér vel
og það veitir mér smá sálarfrið.
Elsku afi, ég vil kveðja þig með
bæn og á sama tíma bið ég þig, Guð,
um að veita elskulegu ömmu minni
styrk í sorginni.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginniyfirminni.
Ásbjörg Geirsdóttir,
Boca Raton, Flórída.
Elsku besti Einar afi. Loksins
færðu hvíldina sem þú ert búinn að
bíða svo lengi eftir. Allar þær stund-
ir sem við áttum saman verða nú að
gullkornum í minningunni sem ég
geymi í hjarta mínu. Að kveðja ein-
hvern sem hefur sveipað líf manns
með jafn stórum hætti og þú gerðir
er mjög erfitt, helst mundi ég vilja fá
að faðma þig einu sinni enn og segja
þér hvað mér þykir vænt um þig. En
ég veit að núna eftir alla þessa bar-
áttu líður þér vel að fá loksins hvíld-
ina sem þú átt svo innilega skilið. Ég
veit að þú munt vaka yfir okkur öll-
um og passa allt þar til við hittumst
að nýju til að riija upp gullkornin.
Ef sú kynskóð sem nú vex úr grasi
væri eins og hann afi minn væru nú
ekki vandræðin í henni veröld. Það
sem kemur fyrst upp í hugann þegar
ég hugsa um hann Einar afa er
dugnaður og elja. Ég man alltaf eftir
því þegar afi kom inn í eldhús í
Laugardælum á sunnudagseftirmið-
degi tuðandi yfir því að hafa ekki
komið neinu í verk þann daginn,
samt hafði hann verið að vinna frá
sjö um morguninn. Ég fékk tæki-
færi til að kynnast þessum dugnaði
betur þegar afi réð mig í vinnu eitt
sumar til að sjá um hænurnar. Þess-
ar þrjár vikur sem ég var hjá afa og
ömmu eru nú skyndilega eitt af því
dýrmætasta sem ég geymi í hjarta
mínu.
„Þeir menn sem ekki hælast af
sigrum, markmiðum, eignum hælast
þess í stað af barnabörnum.“ Þessi
fáu orð lýsa Einari afa í hnotskurn.
Ég vildi óska þess að börnin mín
hefðu getað hitt þig og lært af þér
líkt og ég gerði. Þess í stað mun ég
njóta þess að rifja upp gullkornin og
kynna þeim þig með mínum augum.
Það er með söknuði og einlægri
von um að mér takist að verða þó
ekki nema brot af því sem þú ert að
ég bið þig að vaka yfir mér og mín-
um.
Styrkur þinn hjá okkur hvflir
armar þínir okkur bera
harmur sá er okkur tekur
hjartað grætur, sært og þjáð
sál þín frelsar gleðitár.
Elsku amma Klara, þú ert í hjarta
okkar allra.
Einar Jón Geirsson
og fjölskykla.
Við Einar kynntumst fyrst sem
strákahvolpar í Eyjafjallasandi,
þegar ég var að fara úr sveitinni frá
afa og ömmu í Kvíhólma, út til Vest-
mannaeyja, en það kallaðist að fara í
sand og fylgdi því ávallt mikil eftir-
vænting í fábreyttu lífi sveitafólks-
ins að fá að hitta nýtt fólk frammi í
sandi, en bátsferðir milli lands og
Eyja voru viðurkennd þjóðleið
þeirra tíma. Þarna tókumst við á
Eyjapeyinn og sveitastrákurinn og
þóttumst þurfa að gera eitthvað
upp, milli þessara tveggja póla.
Löngu seinna, þegar foreldrar
mínir fluttu sig frá Vestmannaeyj-
um í Eyjafjallasveit, urðum við Ein-
ar miklir mátar og hittumst m.a.
margan sunnudaginn til að reyna
hvað við gætum í íþróttum úti í
túnjaðrinum heima þar sem ég átti
sandgryfju og annað fleira til að
spreyta sig á. Þetta urðu síðan mikl-
ir gleðidagar hjá okkur strákunum í
sveitinni og tíminn var fljótur að
líða. Útreiðartúrar, sundlaugarferð-
ir, íþróttakeppni, þar sem Einar
stóð sig ávallt vel og ýmis önnur
gleði voru síðar afþreyingarefni
unga fólksins og síðkvöldin voru oft
vel notuð til hugleiðinga um lífið og
tilveruna og heitustu málin voru
brotin til mergjar. Seinna lágu leiðir
okkar saman á vetrarvertíðum í
Vestmannaeyjum, þangað sem æska
landsins leitaði sér atvinnu í stórum
hópum í stærstu verstöð landsins,
með iðandi lífi og fjöri.
Þegar gullárin voru að baki togn-
aði á böndum vináttu og heimsókna
og við tók tími alvörunnar, fjöl-
skyldumótunar, húsnæðisöflunar og
barnauppeldis og á lífsgöngunni er-
um við sífellt að takast á við eitt-
hvað, miserfitt, hvar á teinunum
sem lest lífsins er stödd. Við höfum
lífið að láni og gerum okkur ljóst að
skörð myndast í vina- og ástvina-
hópinn með tíð og tíma og við þurf-
um að takast á við sorgina hver á
sinn hátt því það er eins og sagt hef-
ur verið, sorgin gleymir engum.
Oll áföll reyna mikið á fjöldskyld-
una, en einn er sá sem getur gefið
okkur von og styrk, drottinn vor,
sem hefur úthlutað okkur leyfi til að
lifa hér á jörðu.
Oll munum við geyma í sjóði
minninganna bjartar stundir lífsins,
sem við áttum með þeim sem okkur
þótti vænt um. Einari vini mínum
frá Nýjabæ þakka ég samveruna og
við hjónin vottum Klöru og fjöl-
skyldunni dýpstu samúð.
Vinir í kyrrð sveitarinnar
lögðu traust sitt í pant
fýrirvoriæskunnar
sem leyndist í brosi stúlknanna
ísólargeislunum
ogblómunumáenginu
sem vörpuðu ljóma á dagana
og urðu til í moldinni
semþeirerjuðu
Þegar við drögum tjöldin frá
og lítum til baka
sjáum við dýrmætar stundir
sem orðnar eru að minningum
í litum regnbogans.
Jóhann Sveinsson.
Það var sumarið 1975 sem ég varð
svo lánsamur að kynnast Einari í
Laugardælum og fjölskyldu hans.
Það sumar voru mynduð sterk
tengsl sem hafa þróast og eflst með
árunum.
Sumrin í Laugardælum er eitt
bjartasta tímabil ævi minnar. Á
þessum árum var Einar ráðsmaður
staðarins og stjórnaði heilum her
unglinga við störf og leik. Sumar-
nóttin var björt og krafturinn og
gleðin þvílík að oft var lítið um svefn.
I Laugardælum lögðust allir á eitt
um að vinna sem best og stundum
var líkast því að hver maður væri
hinn eini eigandi staðarins og nyti í
hvívetna þeirra verka sem unnin
voru. Fremstur í þessum flokki stóð
Einar og smitandi vinnugleðin var í
senn bæði gefandi og skapandi.
Þarna öðlaðist ég gott veganesti fyr-
ir lífstíð.
Við Einar urðum vinir. Það er
ekki gott að útskýra hvernig það
mátti vera að ég, peyinn, og hann,
ráðsmaðurinn, náðum svona vel
saman. Það bara gerðist og stóð. En
Einar var ekki allra og sumir náðu
ekki að kynnast þeim Einari sem ég
þekkti svo vel. Mér reynist auðvelt
að rifja upp mörg skemmtileg atvik
þar sem við Einar vorum saman.
Morgunstundirnar, sem við áttum
saman, í Forinni eða á Ketilbrotinu
koma fyrst upp í hugann. Þegar vel
veiddist var eins og veröldin breytti
um svip. Það mátti vart á milli sjá
hvor var áhugasamari eða æstari og
veiðigyðjan hafði tök á sínum mönn-
um. Tvisvar sinnum í öll þau ótal
skipti sem Einar ýtti við mér
snemma morguns, sá ég að Einar
var órólegur. í bæði skiptin sagði
hann; „mig dreymdi fyrir fiski“. í
annað skiptið fengum við 27 punda
hæng og í hitt skiptið 28 punda
hrygnu. Einar tók mark á fyrirboð-
anum, honum var alvara. Þegar
minna veiddist var nægur tími að
fylgjast með deginum vakna, ræða
lífsins gagn og nauðsynjar og það
var á þessum stundum sem Einar
gaf sér tíma fyrir góð ráð til framtíð-
ar. Hann var vakandi fyrir velferð
okkar, hvatti okkur til góðra verka
en latti til annarra. Mörg ár eftir
þetta fórum við Einar í veiðiferðir
saman. Heldur voru nú veiðiaðferð-
irnar fínlegri og aflinn minni en
gleðin var söm. Nálægðin við Einar
var þá mjög gefandi og sú sýn sem
hann hafði á náttúrunni svo ólík okk-
ar hinna. Af því hefðu margir getað
lært.
Einar var samviskusamur starfs-
maður og vann sín verk af ósérhlífni.
Að sumum verkum gekk hann með
meiri gleði en öðrum, stundum svo
að honum þótti vont að flokka þau
sem vinnu. Gott dæmi um það voru
störf tengd hrossunum í Laugardæl-
um. Hann naut þess að fara árla
morguns og fylgjast með hryssun-
um þegar þær voru að kasta og
aldrei settum við stóðhest í hryss-
urnar nema að kvöldlagi. Þó þetta
væru sjálfsögð bústörf var vinnan
aldrei skrifuð. Þetta var skemmtan.
Þannig var farið með ófá handtök
Einars.
Einar lagði allt sitt í Laugardæli,
reisti sér þar hús og þar átti hann
sitt heimili. Börnin búa flest í ná-
grenninu og ættstofn þeirra Klöru
vex og dafnar. Þegar tilraunastöðin
var flutt að Stóra-Ármóti sóttum
við saman um ábúð á Laugardæl-
um. Þar áttum við sameiginlegan
draum, sem aldrei varð að veru-
leika. Einar tók þátt í flutningum
tilraunabúsins að Stóra-Ármóti og
það hef ég fyrir satt að reynsla hans
og ráðgjöf hafi margan vanda leyst.
Hins vegar fór það svo að fljótlega
eftir flutninginn kaus hann að
skipta um starf og fór sem ráðs-
maður að Nesbúi á Vatnsleysu-
strönd. Þangað heimsótti ég Einar
oft og hafði gaman að því að fylgjast
með áhuga hans og elju á nýjum
stað. Fórnfýsin og ósérhlífnin var
sú sama.
En dagur er að kveldi kominn.
Nú hefur Einar farið sína hinstu
ferð. Ég tel það mér til tekna að
hafa kynnst Éinari og um ókomna
tíð get ég yljað mér við minningar
um góðan dreng. Ég bið góðan Guð
að styrkja Klöru og alla afkomend-
ur þeirra í sorginni.
Sveinbjörn Eyjólfsson.