Morgunblaðið - 19.04.2000, Blaðsíða 44

jþA MIÐVIKUDAGUR 19. APRÍL 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR KRISTJÁNSDÓTTIR,
Ytra-Seljalandi,
Vestur-Eyjafjöllum,
sem andaðist á líknardeild Landspitalans mið-
vikudaginn 12. apríl, verður jarðsungin frá
Stóradalskirkju laugardaginn 22. apríl kl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
Krabbameinsfélagið.
Hálfdan Auðunsson,
Kristján Hálfdanarson,
Auðunn Hlynur Hálfdanarson,
Guðlaug Helga Hálfdanardóttir,
Hálfdan Ómar Hálfdanarson,
Markús Hrafnkell Hálfdanarson,
Arnlaug Björg Hálfdanardóttir,
Heimir Freyr Hálfdanarson,
Guðrún Ingibjörg Hálfdanardóttir,
Sigríður Hrund Hálfdanardóttir, Hafþór Jakobsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Sigurveig Jóna Þorbergsdóttir,
Berta Sveinbjarnardóttir,
Ásbjörn Þorvarðarson,
Þuríður Þorbjarnardóttir,
Inga Lára Pétursdóttir,
+
Faðir okkar, fósturfaðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÞÓRÐUR JÓNSSON,
Sölvholti,
Hraungerðishreppi, Flóa,
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands, Selfossi, mánu-
daginn 17. apríl.
Fyrir hönd aðstandenda,

Sólveig V. Þórðardóttir,
Vilborg G. Þórðardóttir,
Jón Þórðarson,
Bergur Ketilsson,
Jón Óli Vignisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskuleg systir og mágkona okkar,
ÓLÖF KRISTINSDÓTTIR
frá Núpi, Dýrafirði,
Reynimel 63,
lést á Landspítalanum Fossvogi mánudaginn
17. apríl.
Jarðarförin fer fram frá Neskirkju miðviku-
daginn 26. apríl kl. 13.30.

Guðný Kristinsdóttir,
Valdimar Kristinsson, Ásiaug Jensdóttir.
+
GRÍMUR EYSTUROY GUTTORMSSON
skipasmiður og kafari,
lést á heimili sínu, Hrafnistu í Reykjavík, mánu-
daginn 17. apríl.
Hann verður borinn til grafar frá kapellunni í
Fossvogi þriðjudaginn 25. aþríl kl. 13.30.
Steinunn Finnbogadóttir,
Regin Grímsson,
og aðrir aðstandendur.
'1 '
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
FRÍMANN GUÐMUNDSSON
fyrrum deildarstjóri hjá KEA,
Eyrarvegi 27,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri laug-
ardaginn 15. apríl. Jarðarförin fer fram frá Akur-
eyrarkirkju, þriðjudaginn 25. apríl, kl. 13.30.
Soffía Guðmundsdóttir,
Guðmundur Frímannsson, Inga Eiríksdóttir,
Frímann Frímannsson, Sigríður G. Árnadóttir,
Gunnar Frímannsson, Áslaug Kristjánsdóttir,
Grettir Frímannsson, Margrét Þórðardóttir,
Guðrún Frímannsdóttir, Helge Monsen,
barnabörn og barnabarnabörn.
LEIFUR
ÞORBJARNARSON
+ Leifur Þorbjarn-
arson bókbindari
var fæddur að
Kirkjubæ í Vest-
mannaeyjuin 23.
mars 1921. Hann lést
á Landspítalanum 12.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Þorbjörn Guðjóns-
son, bóndi að Kirkju-
bæ í Vestmannaeyj-
um, og kona hans,
Guðleif Helga Þor-
steinsdóttir. Systkini
Leifs eru Unnur, f.
1919 (látin), Engil-
bert, f. 1923 (látinn), Björn, f. 1929
og Ingi, f. 1931.
Hinn 16. júní 1972 gekk Leifur
að eiga Huldu Reynhlíð Jörunds-
dóttur, frá Vestmannaeyjum, f.
1.11. 1921. Börn hennar og Sig-
urðar I. Guðlaugssonar, f. 6.1.
1919, d. 5.5. 1957, eru Sigurður
Hann leiddi mig að vötnum. Þar
má næðis njóta. Margar ferðir fór ég
með Leifi fóstra mínum á vit öræf-
anna. Hann var heimagangur á heim-
ili mínu, hluti af uppeldi mínu og
systkina minna. Nærveran hans var
alltaf jafn hlý. Góðar tilfinningar
streymdu frá honum. Svona menn
eiga skilið að fá góðar jólagjafir. Allir
þurftu sokka. En Leifur fékk sitt
sokkaplagg í tveimur pökkum. Þegar
hann hafði opnað annan geymdi hann
hinn þar til síðast, vonaðist alltaf eftir
því að fá annan á móti. „Kannski
kemur hann bara um næstu jól.“ Um-
burðarlyndur. Fjölskyldan í jólaboði,
ég hristi gosflösku svo hætta var á
stórgosi, fékk skammir, sprautast
gæti á gluggatjöldin. „Eg kaupi þá
bara ný,“ sagði Leifur. Bamgóður.
Mikill var spenningurinn þegar Leif-
ur kom á aðfangadagskvöld, alltaf
með flottustu pakkana. Margar af
þeim gjöfum á ég enn. Ungur tók ég
að annast bílana íyrir hann. Ein-
hverju sinni kom Leifur heim á rúss-
anum grútskítugum. Eg hef verið um
sjö ára aldurinn. Þá safnaði ég saman
völdu liði, fann tvistpoka í bílnum hjá
honum, útdeildi hnoðrum og lét liðið
þurrka skítinn af bílnum. Þegar Leif-
ur kom út var búið að þurrka af ann-
arri hliðinni á bílnum. „Það er ekkert
annað,“ sagði hann. „Eg þarf að drífa
mig og skal bara þvo hina hliðina
sjálfur." Reyndar liðu nokkrir dagar
þangað til hann lauk við þvottinn.
Ekki verið að gera mál úr hlutunum.
Hann gaf mér fyrstu veiðistöngina og
hjólið. Hann fór með mig m.a. á Arn-
arvatnsheiðina með Bjössa og Kristu
og fleirum, beitti fyrir mig, kastaði en
ég dró. Ég fékk að fara með Huldu og
Leifi til Eyja eftir gos. Ég gleymi því
aldrei þegar allir spurðu: „Hvaða
drengur er þetta?“ Og Hulda svaraði:
„Þetta er sonur Leifs.“ Eftir þetta
hef ég oft sagst vera strákurinn hans
enda var hann oft staðgengill föður
míns.
Samband okkar var oft líkt og okk-
ar feðganna. Ég vann stundum hjá
Leifi. Það var svo gaman að gera eitt-
hvað fyrir hann. Hann var alltaf svo
þakklátur. Eitt af stóru augnablikun-
um var þegar ég fékk að fara með
Leifi, pabba og Preben norður í Aðal-
dal að veiða. Hann horfði á Preben
þræða maðkinn, leit svo hneykslaður
á mig og sagði. „Hann þræðir hann
alltaf í afturendann.“ Þetta lék hann
oft. Spaugsamur.
Við stóðum á bakkanum á móti
Æðarfossum, ég hélt á stönginni. Var
búinn að reyna kast og rétti Leifí
stöngina. Hann kastar niður með
bakkanum, ekki lengra en 50 sm frá
landi, réttir mér stöngina mjög
snöggt og segir. „Það þýðir ekkert að
rétta mér stöngina það er fiskur á
henni.“ Óeigingjam. Aldrei viður-
kenndi hann að hafa kastað, heldur
lýsti í veiðihúsinu um kvöldið hve
lunkinn drengurinn hefði verið að
setja í maríulaxinn. I næstu ferð
norður fórum við bara tveir því pabbi
fékk fyrir hjartað. Þá var fjögurra
daga skemmtun. „Er ekki öruggast
að ég fái einn núna?“ „Fisk eða gam-
mel?“ spurði ég. „Allt í réttri röð.“
Birgir, Björg, Inga
Jóna og Guðlaugur.
Leifur hóf nám á
bókbandsvinnustofu
Bjarna Gestssonar í
Reykjavík 1. október
1943 og lauk námi á
bókbandsvinnustofu
Arnarfells 30. sept-
ember 1947. Leifur
eignaðist síðar Arn-
arfell og rak bókb-
andsvinnustofu til
ársins 1977 að hann
seldi fyrirtækið. Eft-
ir það stofnaði Leif-
ur Bindagerð Leifs
og vann sjálfstætt að sinni iðn til
1994 að hann seldi Múlalundi tæki
sín, en hélt þó áfram vinnu sem
starfsmaður Múlalundar þar til
hann lét af störfum árið 1998.
Útför Leifs fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
„Hvaða röð er það?“ spurði ég aftur.
„Það sem er nær kemur fyrst," sagði
Leifur þá og bætti svo við: „Hver ætli
hafi sett þessa flösku hér?“ Þegar
þeir veiðifélagarnir hættu að fara
norður bauð ég Leifi með mér og
mínum strákum í Veiðivötn. Mér
fannst nauðsynlegt að mínir strákar
fengju að kynnast pabba og Leifi í
veiðitúr. Þá var glens og mikið gam-
an. Leifur þurfti mjög gjarnan að
komast alltaf aðeins dýpra í vatnið.
Að lokum fór hann uppfyrir. Um
kvöldið var hann rennandi blautur og
skildi ekkert í því. „Það hýtur að vera
eitt stórt gat á vöðlunum.“ Kvöldið
leið fram á nótt við spjall, en á meðan
kynnti ég miðstöðina og þurrkaði
vöðlurnar. Morguninn eftir var Leif-
ur hissa á því að fara í þurrar vöðlur.
Hann sagði við mig: „Ef þú rekst á
einhvern héma á svæðinu sem geng-
ur um og þurrkar vöðlur á nóttunni
láttu mig þá vita, mig langar að hitta
hann og þakka fyrir.“ Glettinn. En
þennan eftirmiðdag sýndi Leifur
snillþartakta í veiðiskap. Við komum
að Ónýtavatni, Bjössi, bróðir hans,
var rétt á undan okkur. Öddi, strák-
urinn minn, sem oft hafði farið með
okkur Bjössa segir: „Bjössi er búinn
að ná besta staðnum.“ Þá hló Leifur
og sagði: „Hvar viltu að ég fari út í
vatnið." Til að gera langa sögu stutta
þá fór Leifur út í öðru megin við
bróður sinn og setti í marga fiska.
Kom svo í land, beitti fyrir Ódda og
kenndi honum í hvom endann ætti að
þræða maðkinn, það væri lykilatriði.
Þá var ég búinn að grilla og kallaði í
mat. Öddi var ekki sáttur við að koma
að borða í miðri töku en Leifur hefur
alltaf kunnað að þiggja þjónustu í öllu
heimilishaldi enda góðu vanm- hjá
sinni stelpu. Bjössi kom svo í gættina
á bílnum og segir við Leif. „Ég er
búinn að finna holuna þína.“ Nú hló
Leifur aftur og sagði við Ödda sem
var súr yfir að missa besta veiðistað-
inn. „Hvar viltu að ég fari út í núna?“
Hann fór annarsstaðar út í í það
skiptið og hélt uppteknum hætti,
mokaði upp fiski. Éins og sjá má á
þessari stuttu grein tengjast allar
minningar mínar um Leif gleði. Hann
var lánsamur í lífinu. Þegar hann var
að ráðleggja Ödda mínum, sem var
unglingur þá, gaf honum lykilheil-
ræði, sagði hann: „Það skiptir mestu
máli í lífinu að ná í góða stelpu." Öddi
kom til mín og spurði hvaða stelputal
er þetta alltaf á Leifi. Svona var við-
horf hans til Huldu. Kæri vinur,
hafðu þökk fyrir allt. Líf þitt kenndi
okkur að kærleikurinn fellur aldrei
úr gildi.
Bjarki Harðarson.
Um Helgafell á Heimaey lá löng-
um vegur. Hét Öxl þar sem hann
sveigði til suð-austurs. Var þarna
kennileiti. Jarðfast bjarg eða hraun-
hóil, Axlarsteinn nefndur. Frá Öxl
gekk austur til sjávarins hólótt og
hraunnibbótt hvarf, sem fram við sjó-
inn varð þverhníptur hraunbruni og
kallaðist Haugar. Að „gosi“ 1973 fór
hraunbrunastrandlengjan lækkandi
þar til við tóku urðir og á mótum
þeirra reistur viti. Spöl í vestur frá
honum voru austustu hús kaupstað-
arins Kirkjubæirnir. Á einni jörðinni
höfðu þau Þorbjörn Guðjónsson og
Helga Þorsteinsdótth- komið upp
stærsta kúabúi Vestmannaeyja.
Heimalandi Heimaeyjar var 1927
skipt milli bænda og meginhluta þess
lands, sem vai- milli kennileitanna
Öxl - Haugar - Urðarviti og Kirkju-
bæir lenti í hlut þeirra hjóna. Á
undravert skömmum tíma tókst þeim
að grjóthreinsa, slétta og græða í tún
þessa stóru landspildu. Með því að
bera á „slorfor" og þurrka þorsk-
hausa og hryggi, varð hlíð Helgafells
til norð-austurs iðjagræn og því áber-
andi þeim sem sigldu inn Flóann til
hafnaiinnar. I bókinni Saga Vest-
mannaeyja er mynd sem sýnir ungl-
ing stjórna hestasláttuvél á svæðinu
og er áberandi hve grasið er hávaxið.
Er gaus á Heimaey opnaðist eld-
spúandi gjá um öxl Helgafells og nið-
ureftir Kirkjubæjartúninu til sjávar
við Urðarvita. - Forfeður ábúend-
anna höfðu flúið hraunrennsli Skaft-
áreldanna og einn aðeins náð að hafa
Biblíuna með á flóttanum. Nær 200
árum síðar varð Þorbjörn á Kirkju-
bæ að reka kýr sínar undan hraun-
flóði til slátrunar.
Eitt barna þeirra Þorbjörns og
Helgu er Leifur, sem í dag verður
jarðsunginn. Hann var nokkru fjTh-
„gos“ fluttur til Reykjavíkur og
genginn til þjónustu við föðurbróður
sinn Guðjón Ó. Guðjónsson, sem
starfrækti bókagerð og útgáfu rita.
Fljótt varð hann við nám og störf vel-
metinn iðnaðarmaður. Fram að flutn-
ingnum til Reykjavíkur var Leifur
um mörg ár stórvirkur aðstoðarmað-
ur föður síns. gekk í jarðræktunina,
heyöflunina og fjósaverkin af aðdá-
unarverðum ötulleika, þá flutti hann
mjólkina um kaupstaðinn. Vélbát átti
Þorbjöm og gerði út. Vart hefur
Leifur sloppið við útgerðarstörf.
Leifur varð snemma liðtækur fjalla-
maður við eggjatöku og fuglaveiðar.
Kirkjubæirnir áttu hlunnindi í Elliða-
ey og eftir ákveðnum reglum hlut-
deild í Súlnaskeri, Helhsey og Geld-
ingi. Fjallaferðirnar voru honum sem
mörgum Vestmanneyingi eftirsókn-
arverð ævintýri.
Leifur var góður sigmaður, örugg-
ur, lipur og styrkur. Eins fór hann af
gætni og kunnáttu laus í bjargi.
Nokkrir Vestmannaeyingar fluttir
til Reykjavíkur, fengu leyfi til að síga
til eggja í Krísuvíkurberg um nokk-
urt árabil. Leifur var sigamaðurinn.
Bergið er laust í sér og lagskipt. Leif-
ur varð fyrir gijóthruni. Rotaðist og
hlaut áverka á höfði. Hann lá lengi á
sjúkrahúsi. Félagar hans ákváðu að
hætta frekari ferðum í Krísuvíkur-
berg. Þetta vissi Leifur en þó kom
hann næsta vor að máli við þá og sótti
svo fast að farið væri í bergið til
eggja, að það var látið undan kvabbi
hans. - Þegar að hópurinn átti um
200 metra að brún, tók Leifur sig út
úr og hljóp niður að næsta sigastaðn-
um. Hann lét ganga vel frá búnaði og
biðja fjallabænina. Bros lék um and-
lit hans, er hann hvarf niður fyrir
brúnina. Sá, sem var á varðbergi
(brúnamaður) hafði orð á því hve vel
hann hreyfði sig niðri í berginu. Er
hann var kominn upp oghafði losað
sig við góðan feng eggja ogsigabún-
aðinn, ávarpaði hann okkur með því
að þakka að við hefðum orðið að ósk
hans og lýsti því yfir að eigi færi hann
frekar til bjargferða. Svipur hans og
látbragð virtist tjá því, sem okkur, að
hann hefði jafnað hlut sinn við bergið.
Leifur vai- eins og Vestmannaey-
inga er vandi áhugasamur um íþrótt-
fi. Æfði og keppti í glímu og knatt-
spymu. Hann eins og margh'
lágvaxnir burðamenn sótti með mikl-
um bakfettum lausamjöðm, klof-
brögð og hnéhnykk. Hann var einn í
sjö manna hópi Vestmannaeyinga
sem kepptu á Íslandsglímu 1938.
Þeir sóttu ekki Grettisbeltið en hlutu
lof fyrir góðar glímur, t.d. getur EmO
Tómasson þeirra sérstaklega í bók
sinni „íslenska Glíman".
Fluttur til Reykjavíkur tók hann
að iðka glímu og knattspyrnu hjá
íþróttafélagi Reykjavíkur.
I keppni hafði Leifur festulega
framkomu og meðal félaga sinna vai'
hann gamansamur og frásagnaglað-
ur. Nefna má sem réttlætingu íyrir
hve góður félagi hann þótti, að þó að
hann hefði eigi verið skáti í Eyjum,
þá tóku brottfluttir skátar þaðan Leif