Morgunblaðið - 19.04.2000, Síða 47

i
MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 19. APRÍL 2000 47
MINNINGAR
«

f

börnum sínum og kom þar fram
dugnaður og kjarkur þeirra hjóna,
sem þarf að vera mikill á harðbýlum
heiðarjörðum. Ein minning kemur
upp; þegar Ella gekk með eitt af
börnunum fékk hún ómótstæðilega
löngun í rjúpu, úti dundi stórhríðin
en Halli, eins og sannri hetju sæmir,
lagði af stað og var næstum orðinn
úti, en heim kom hann með rjúpuna
fyrir Ellu slna.
Fljótlega eftir að þau flytja til
Reykjavíkur fer Ella að vinna á
Landsspítalanum, byrjar í ræsting-
um og endar í skjalavörslu, það lýsir
kjarki hennar og áræði þar sem hún
þurfti að takast á við tölvunám. En
sú kunnátta kom sér vel fyrir hana
seinna til að sinna eigin áhugamál-
um, sem voru ættfræði og söguskoð-
un, sem síðar varð til þess að hún
skrifaði bók sem kemur út fyrir
næstu jól. Prátt fyrir veikindin tókst
henni að ijúka við bókina, sem var
hennar hjartans mál.
Eftir að Ella hætti að vinna fór
hún, í tvoyetur, í bókmenntanám við
Háskóla íslands, þar sýndi hún enn
einu sinni þann dugnað og skapandi
hæfileika sem í henni bjuggu. Hún
geislaði af gleði yfir að vera virkur
þátttakandi í þessu námi þar sem
skáldskapargáfa hennar og áhugi
nutu sín til fulls.
Elsku Ella, minningin um þig fyll-
ir líf okkar hlýju og kærleik. Ella,
með þessum línum viljum við þakka
þér þína miklu tryggð frá fyrstu tíð
og áratuga samíylgd.
Núleggégaugunaftur,
ó Guð, þinn náðarkraftur
núnverivömínótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
méryfirláttuvaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Elsku Halli og fjölskylda, sorgin
er sár og tómarúmið sem myndast
reynum við að fylla með sjóði minn-
inga, en það verður fjársjóður sem
við munum varðveita.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður hugavom grætir,
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. J. Hallgrímsson.)
Guðrún Helga, Þórhalla, Sig-
ríður, Kristín, Hjördís, Fjóla
og Þórdís Karlsdætur.
Hún Ella er dáin langt um aldur
fram. Þrátt fyrir að árin séu 70 þá
var aldur eitthvað sem var aldrei
tengdur henni. Hún var ein af þess-
um konum sem skipti aldrei skapi.
Ég kynntist henni ung, sjálf var hún
ekki nema 17 ára þegar hún kom í
fjölskylduna, giftist Halla bróður og
eignaðist fljótlega sitt fyrsta bam,
en alls urðu börnin sjö. Ella og Halli
bjuggu sín fyrstu ár á Fálkagötu 24
þar sem stórfjölskyldan bjó. Síðar
settust þau svo að í Litladal sem var
föðurarfleifð Ellu. Þar kom ég oft til
þeirra, tvisvar eyddi ég sumarfríi hjá
þeim ásamt Guðrúnu dóttur minni.
Ella tók alltaf jafn vel á móti okkur
þrátt fyrir lítil húsakynni. Eftir að
Ella og Halli fluttu í bæinn var alltaf
gott að leita til þeirra. Eitt sumar
þegar Guðrún var að vinna á Landa-
koti bjó hún á heimilinu hjá þeim
eins og eitt af hennar börnum. Ella
var alltaf fyrst á fætur á morgnana,
búin að hita kakó svo enginn færi úr
húsi á fastandi maga.
Ég hef aldrei kynnst manneskju
sem er jafn óeigingjörn og með
stærra hjarta en Ella. Það sást best
á þvi hve vel hún kom fram við önnur
böm Halla, það áttu allir jafnan að-
gang að henni og heimili hennar. Við
gætum bætt hér mörgu við því af
nógu er að taka. Við þökkum Ellu
fyrir samfylgdina. Við vottum fjöl-
skyldunni okkar dýpstu samúð, Guð
styrki Halla bróður í framtíðinni.
Oft,hugsaégmér,aðrós
sérauðustþar
á reit, sem konungsblóði
úthellt var,
hvert liljublóm, sem lundinn
skreytirnú,
sé lokkur fom, sem meyjarhöfuð bar.
(Omar Khayyám.)
Hjördís og Guðrún.
+ Ásta Þóra Jóns-
dóttir, Tómasar-
haga 36, Reykjavík
fæddist á Stokkseyri
29. aprfl 1916. Hún
lést 15. aprfl síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Þóra Þor-
varðardóttir frá
Litlu-Sandvík í Flóa
og Jón Jónasson,
kaupmaður og hrepp-
stjóri, frá Keldnakoti
í sömu sveit. Systkini
hennar voru Stefanía
Sigríður, f. 1904, sem
lést á ellefta ári, og
Þorvarður, f. 1906, sem fórst á
sextánda ári. Þau sem náðu full-
orðinsaldri vora: Jónas, f. 1905,
forstjóri í Vestmannaeyjum; Jar-
þrúður, f. 1908, húsfreyja í Reykja-
vík, og Svanþór, f. 1912, múrara-
meistari í Reykjavík. Þau era nú
öll látin.
Ásta giftist ekki en sonur henn-
ar og Jóns Magnússonar, f. 1917,
Elsku amma.
Þú hefur alltaf verið stór hluti af
lífi okkar og við vfljum sérstaklega
þakka þér fyrir síðustu 12 árin sem
við fengum að njóta þess að búa með
þér. Þú varst engin venjuleg amma,
heldur varstu meiri vinkona. Alltaf
gátum við leitað til þín og þú gafst
þér ávallt tíma til að hlusta á okkur.
Það var alveg sama hvað það var.
Hvort sem það var heimanám, fjöl-
skyldan, vinirnir eða annars konar
vanlíðan. Alltaf stóðst þú með okkur
og fagnaðir manna mest þegar eitt-
hvað gekk vel.
Okkur þykir þetta ljóð eiga vel við
þar sem sorgin er skuggi gleðinnar
og við eigum svo margar dýrmætar
minningar saman.
I gleymsku fellur ástin,
semguðihelguðvar.
Myrkrið er skuggi sólar,
en sorgin gleðinnar.
(Davíð Stef.)
Við erum þakklátar fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an. Við söknum þín og þú verður allt-
af með okkur.
Es. Manni hundur mun sakna
bestu vinkonu sinnar afskaplega
mikið, en þakkar jafnframt fyrir alla
athyglina og samverustundirnar í
gegnum árin.
Þínar
Ásta og Hrund.
Þá breyttist í gleði, kvöl og kross
nú kvíðir hún engu lengur
Með eilífðar-vissunnar ástarkoss
hún örugg til hvílunnar gengur.
(G.G. skólaskáld.)
Samvistir og skilnaður eiga sér
ýmsar leiðir. Eðli einstaklinganna er
ólíkt frá einum til annars og við-
brögðin við atburðarás lífsins breyti-
leg milli manna.
Mér kemur þetta í hug, þegar ég
sest niður til að ski-ifa nokkur
kveðjuorð um látna vinkonu, sem
kom inn í líf barnanna og okkar
hjóna á miðjum aldri hennar og okk-
ar.
Ásta Jónsdóttir fæddist á Stokks-
eyri 29. apríl 1916, sjötta barn hjón-
anna Jóns Jónassonar og Þóru Þor-
varðardóttur konu hans. Þau hjón
voru bæði Árnesingar og átti Ásta
því rætur sínar í traustu bændasam-
félagi víðsvegar um sveitir Ár-
nessýslu.
Framan af ólst hún upp í stórum
systkinahópi. Tvö systkini sín missti
hún á barnsaldri. Hafði það mikil
áhrif á hana sex ára gamla, þegar
bróðir hennar, þá sextán ára, fórst í
lendingunni við Stokkseyri. Hún var
þrettán ára er heimili þeirra og
verzlun föðurins brann til kaldi-a
kola 1929. Komst hún undan með al-
eigu sína, sviðna sæng. Ári síðar
flutti fjölskyldan til Reykjavíkur á
Alþingishátíðarárinu 1930 og bjó hún
þar alla tíð síðan. Ásta hóf nám í
hjúkrun að skólagöngu lokinni, en
varð frá að hverfa. Hún fékk vinnu á
frá Borgarnesi er
Logi Jónsson, f. 1948,
dósent við Háskóla
íslands. Eiginkona
hans er Guðrún Val-
gerður Skúladóttir,
f. 1948, vísindamað-
ur við Háskóla Is-
lands. Dætur þeirra
eru Ásta, f. 1980, og
Hrand, f. 1983, fram-
haldsskólanemar.
Ásta ólst upp á
Stokkseyri en flutti
með foreldrum sín-
um til Reykjavíkur
1930, eftir að verslun
þeirra og íbúðarhús á Stokkseyri
brann. I yfir 40 ár starfaði hún sem
bókari og sfðan gjaldkeri hjá O
Johnson & Kaaber og síðan Heim-
ilistækjum. Frá 1983 hlúði hún að
sonardætrum sínum og bar stolt
starfsheitið amma.
Útför Ástu Þóra fer fram frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
skrifstofu hjá mjólkursamsölunni og
síðar hjá Ó. Johnson og Kaaber. Hjá
því fyrirtæki og dótturfyrirtæki
þess, Heimilistækjum, starfaði hún
síðan um fjörutíu ára skeið. Henni
voru þar fólgin trúnaðarstörf, sem
hún rækti af húsbóndahollustu og
trúnaði. Fjöldi starfsáranna ber því
glöggt vitni. Þegar hún hætti þar
störfum gerðist hún heimaverandi
amma eins og hún sagði sjálf frá. Áð-
ur en að þessu kom hófust kynni okk-
ar.
Ásta eignaðist son 1948 með Jóni
Magnússyni, ættuðum úr Borgar-
nesi. Drengurinn hlaut nafnið Logi
og ólst upp hjá einstæðri móður
sinni. Fjölskyldusamheidnin kom
þeim mæðginum til góða og naut
Logi atlætis móðursystur sinnar og
hennar fjölskyldu í ríkum mæli fram-
an af árum.
Til að stytta söguna. Logi lauk
stúdentsprófi samtímis Guðrúnu,
elstu dóttur okkar hjónanna, og úr
því varð hjónaband, sem tengdi Ástu
og okkur fjölskylduböndum. I upp-
hafi gat ég þess að einstaklingseðli
réði miklu um kynni og samvistir
manna. Þegar ég nú leiði hugann að
þessu er mérjjóst hve mikið eða h'tið
ég kynntist Ástu á þessu þriðjungs
aldar æviskeiði. Ásta var dul um sig
og sína hagi. Hún var áreitnilaus og
umburðarlynd. Trygglyndi var henni
í blóð borið. Félagslynd var hún og
glaðvær svo sem era ættmenni henn-
ar, er ég hefi kynnst. Fjölskyldut-
engslin hafa æxlast í stórfjölskyldu
með bömum okkar og bamabörnum.
Þannig var Ásta orðin Ásta amma
allra barnabarnanna, jafnt okkar
barnabarna og sonardætra hennar,
Ástu og Hrandar. Mér er einnig ljóst
að eðlisgreind og meðfætt umburð-
arlyndi gerði henni kleift að vingast
við yngri kynslóðina, vini, kunningja
og skólafélaga barna okkar. Mér er
einnig ljóst, að ég hefði sjálfur þurft
að vera opnari til að kunnugleiki
okkar hvors um annað hefði orðið
meiri. Mér vex ef til vill sá kunnug-
leiki við að horfa til baka og rifja upp
fjölda samverustunda og skraf um
landsins gagn og gaman, um leiklist-
arviðburði og bóklestur, vegna þess
að Ásta hafði skoðanir á hlutunum og
gat rætt þær ástríðulaust af viti,
fullri reisn og staðfestu.
Að skilnaði þakka ég samveru-
stundirnar og lýk mínum kveðjuorð-
um með tilvitnun úr ljóði Guðmundar
skólaskálds.
Og sálir okkar allra fjær og nær
sem unnum þér, í kærleik saman renna
er strýkur mjúka strengi sorgarblær
og stillt við rúm þitt síðast ljósin brenna.
Skúli H. Norðdahl.
Okkur systkinin langar til að
minnast þín Ásta „amma“. Yið mun-
um hvað þú varst okkur alltaf góð.
Við munum þegar þú bauðst okkur
ömmufaðminn þegar við höfðum
engan. Við munum hlýju sokkana og
vettlingana sem þú prjónaðir fyrir
okkur. Við munum þig og Manna,
hvað þið vorað okkur kær. Við mun-
um hvað það var gaman að tala við
þig. Við munum hvað það var gaman
að vera með þér. Við munum hvað
það var gott að vera nálægt þér. Við
munum hvað þú varst alltaf fín og
með fallegt hár. Við munum hvað þú
hafðir gaman af fólki og vildir vera
þar sem fjörið var. Við munum hvað
þú hafðir gaman af að ferðast. Við
munum hvað þú hlustaðir vel. Við
munum húmorinn þinn. Við munum
þig í afmælinu hans Hauks. Við mun-
um þig alltaf.
Takk fyrir allt. Við söknum þín.
Halldóra, Arnar og Haukur.
Ásta Jónsdóttir, mikil heiðurs-
kona, hefur kvatt. Ég hitti Ástu fyrst
þegar einkasonur hennar, Logi, og
Guðrán, besta vinkona mín úr
bernsku, vora að draga sig saman
sumarið 1967. Síðan þá hefur mér
eiginlega alltaf þótt Ásta vera vin-
kona mín líka, enda tók Ásta öllum
þeim sem tengdust Guðrúnu,
tengdadóttur hennar, tveimur hönd-
um. Nærvera Ástu var einkar góð,
hún hafði fágað fas, sem endurspegl-
aði íhygli og ró, á stundum varð hún
kankvís og naut þess að slá á létta
strengi. Eg minnist slíkrar stundar
síðastliðið nýárskvöld. Ásta hafði þá
dvalið í stuttan tíma á sjúkrahúsi til
rannsókna, en var í leyfi heima yfir
hátíðamar. Hún var í raun mjög
máttfarin og eflaust þjáð af einhverj-
um verkjum, þótt hún segði að
verkjalyfin dygðu sér bara nokkuð
vel. Én það var bjart yfir henni, hún
kvaðst njóta þess að vera heima með
fólkinu sínu og fólkið hennar ljómaði
yfir því að hafa hana heima og bar
hana á höndum sér.
Ásta dvaldi síðan á sjúkrahúsi
fram undir lok janúar er hún útskrif-
aðist til síns heima eftir nokkra töf á
útskrift. Guðrún, tengdadóttir henn-
+ Hildur Eiríksdóttir fæddist á
Rifi á Melrakkasléttu 27. des-
ember 1910. Hún lést á heimili
sínu Valhöll á Raufarhöfn 10. apr-
fl sfðastliðinn.
títför hennar fór fram frá Rauf-
arhafnarkirkju 18. aprfl.
Þá er stundin komin, mín kæra
frænka, að þú hefur yfirgefið þennan
heim og haldið á vit þess nýja. Hún
Hilla frænka mín var merkileg kona.
Hún gerði við allt sem þurfti að gera
við, hvort heldur var húsið, bfllinn
eða girðingin og var hún alltaf með
hamarinn og sögina við hendina. Að
ógleymdu því að hún gerði við sum-
arhúsið, Skálaborg sem stendur við
lónin við Blikalón. Ekki vora fáar
ferðirnar sem farnar vora á pramm-
anum yfir lónin í heimsókn á Skála-
borg. Þar vora alltaf góðar veitingar,
pönnukökur og Skálaborgardrykk-
urinn, soðið vatn með mjólk og mikl-
um sykri. Hitaði frænka vatnið á
gamalli kabyssu og alltaf var það
fyrsta verkið þegar komið var á
Skálaborg að fara niður í fjöra og
sækja spýtur sem voru settar í stafla
úti við hús og fékk maður oft að setja
eina og eina spýtu í kabyssuna.
Hún Hilla frænka var ætíð glettin
ar, var mjög miður sín yfir þessari
töf, því það átti að halda upp á afmæli
yngri sonardótturinnar þessa síð-
ustu helgi janúarmánaðar og öllum á
heimilinu mikið í mun að amman á ^
bænum gæti tekið þátt í afmælis-
haldinu. Asta náði heim í afmælið og
auðnaðist að vera heima nær því yfir
lauk með ómældri umhyggju ailrar
fjölskyldunnar.
Ásta sýndi af sér ótrúlegt harð-
fylgi í veikindum sínum, stóð meðan
stætt var og hélt reisn sinni alla sína
vegferð. Það kom fyrir, þessa síðustu
mánuði, að Ásta færði það í tal við
mig að henni fyndist ef til vill of mik-
ið á börnin sín lagt „að sinna sér
svona mikið“. En hún fann það um
leið að sú umönnun var veitt af ein-
lægri gleði og samsinnti því í raun í ^
samræðum okkar þegar ég taldi mig
vita fyrir víst að börnunum hennar,
Guðránu og Loga, þætti öll sú hjálp
sem þau veittu henni sjálfsögð, hún
væri svo mikill hluti af þeim.
Ég minnist sérstaklega á þessari
stundu fundar okkar Ástu einn góðv-
iðrisdag sl. vetur. Þetta var sólskins-
bjartur og óvenju hlýr dagur þar
sem Ásta kom gangandi eftir Haga-
melnum. Það sló bjarma á þykkt
grátt hárið, hún var tíguleg og vel
upp færð að vanda, hæg í spori en af-
skaplega bjartleit. Jú, hún hafði
ákveðið að fá sér smágöngu, hún
hafði ekið með „krökkunum“ út að
Hótel Sögu og nú ætlaði hún að rölta
út í Melabúð. „Ætli ég hafi ekki.- —
þennan spöl af,“ sagði hún á sinn
kankvísa hátt og hló við. Á þessum
góðviðrisdegi var hún ekki að sýta
það að mátturinn færi þverrandi,
heldur naut birtunnar sem hún var
umlukin. Það var gott að deila þess-
ari sólskinsstundu með Ástu sem og
ótal öðrum í gegnum tíðina. Fyrir
þær þakka ég af heilum hug.
Blessuð sé minning Ástu Jóns-
dóttur.
Margrét Gústafsdóttir.
og gamansöm og gerði grin að ná-
unganum og ekki hvað síst að sjálf-
um sér. Mér þótti vænt um að hitta
þig síðasta sumar og að sjá, að þrátt
fyrir þín veikindi varstu hress og kát
og gerðir að okkur báðum grín. Megi
góði Guð geyma þig og veita nöfnu
minni styrk.
Gunnur Árnadóttir.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minning-
argreinum fylgi á sérblaði
upplýsingar um hvar og hve-
nær sá, sem fjallað er um, er
fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systk-
ini, maka og börn, skólagöngu
og störf og loks hvaðan útför
hans fer fram. Ætlast er til
að þessar upplýsingar komi
aðeins fram í formálanum,
sem er feitletraður, en ekki í
greinunum sjálfum.
Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.

£

Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
-ý sólarhringinn.
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
F' -S
UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
ÁSTA ÞÓRA
JÓNSDÓTTIR
HILDUR
EIRÍKSDÓTTIR