Skírnir - 01.01.1830, Síða 96

96
fyrir liönum; lians kcerleiki til fiess gööa er svo stár,
n5 þatt vonda kemr hömim ætiö fyrir' sjönir sem vi8-
bjóísligt skrimsl; lians ásetnlngr aö hlýðaguöi og hans
vilja er svo fastr og æför, aö hann ekki af nokkrum
slæmum tilteygíngnm getr raskait. Héraf leiöir, aö
enginn dauöligr getr hér náö þessum heilagleika full-
komliga, en aö nálgast þetta mark er allra manna
skylda; Jiessvegna er þaö áriöandi fyrir sérhvörn aö
ástunda aö ná föstum vilja, sem einasta velr þaö góöa,
eöa sem lögvitringrinn og spekingrinn 0rsted kemst aö
eröi: „vor Frihed bör vœrc moralsk Nadvcndighcd,” {>aö
er sú hæsta trappa mannligs frjálsræöis, og svarar til
heilagleika. t>arnæst sýnir rithöfundrinn þaö ástæöu-
lausa i {>eirra meiningu, sem segja, aö enginn geti oröiö
dygöugr án {>ess áör aö hafa veriö stór syndari og drýgt
alla lesti, og aö dygöin sé innifalin í striösins stærö og
ákafa, en ekki 1 sigrsins fögru ávöxtum; í {>eirri gömlu
kyrkju var Karpókrates og hans lærisveinar á {>essari
meiningu, og nokkrir nýari hafa hylt }>ann lærdóm.
Eptir þessara áliti mættum vér }>á umbreyta oröunum
i vorri drottinligu hæn: lci& oss ekki i freistni, tilí
lei& oss i freistni; i staöinn fyrir aö uppala sín börn i
guös ótta og góöum siöum, mættu menn leiöa {>au úti
freistínganna ólgusjá; i stadinn fyrir aö hepta tilhneig-
ingamar, mættu menn espa {>ær, og láta þær ráöa sér
sjálfar; hvilik fásinna! livilíkt guðleysil {>að heimsku-
liga i þessara ineiníngu liggr svo í augum uppi, aö
|>aÖ sýnist ó{>arfi framar aö tala parum. HérviÖ hnýtir
rithöfundrinn laungu atriöi um {>aÖ hvörsu Plató skipti
manneskjunni i 3parta: likama, sál og anda (ooj/ta var
likaminn, yvxq þeir lægri sálarkraptar, nvcvpa {>eir æöri,
t. d. skynsemi og frjálsræöi), og mælir fram meö {>eirri
'aögreining í vissu tilliti, og jþykist finna ástæöur fyr-r
henni i þvi N. T. Nokkrir kyrkjufeör brúkuöu J>e:,.a
aögreiníng, en þcgar Appólínaris liinn ýngri heimfæröi
hana uppá Jesús, svo féllust fleiri kyrkjufeör á citt