Skírnir - 01.01.1830, Qupperneq 113

113
eg vil koma í verk; þfer munuS gera þann gvik-
samliga innblástr aptrreka, sem vondr viiji ieitast
VÍS að útbreiSa. Ef aS svo fer a$ hegníngar-
verSugt ráSabrugg tálmar minni stjórn, sem eg
ekki mun fyrirsjá, þá mun eg finna nægan mátt
til a5 yfirvinna þaS, og til aS viðhalda opinberri
rósemi í minni ályktun, í réttlátu trausti til Frakk-
anna, og í þeim kærleika, sem þeir hafa jafnait
horiS til konúnga sinna.” HafSi konúngr veriS
fastmæltr, ámeSan hann bar þennan kafla fram,
en eptir þa<5 gekk hann burt, og varS miiina um
gleSióp enn aS venju.
þaS er siSr, þar sem fulltrúasamsæti eru,
aS þau þakka konúngi fyrir ræSuna, sem hann
heldr, og gera fulltrúarnir í því skyni aSra ræSu
til konúngsins, sem er nokkurskonar svar uppá
hans ræSu. Ber þaS opt viS, aS fulltrúarnir
verSa eigi á eitt sáttir um þaS, hvörnig hún skuli
vera, og svo varS í þetta sinn. Sumum þókti
hún vera ofmikiS mótfallin konúngi, en atkvæSa-
fjöldinn skar úr, svo aS engu var umbreytt. SfSan
var vaiin nefnd manna til aS flytja konúngi ræS-
una, og voru þaS allt fólkstjórnarvinir, sem fyrir
því urSu. RæSa þessi svaraSi uppá söriivört at-
riSi í konúngsins ræSu, og fullvissar liann þar-
meS um fólksins kærieika til hans. SvariS uppá
seinasta atriSiS var þessarar meiníngar: aS þó aS
fólkiS bæri eindrægnisfulla lotníngu og kærleika
til konúngsins, þá hreifSi ser þó ótti í allra
manna huga, sem raskaSi þeirri'rósemi, sem
Fránkaríki liefSi veriS fariS aS njóta. Fulltrú-
auua trygö og elska til konúugsius og þeirra skylda
(8)