Skírnir - 01.01.1880, Qupperneq 130

130
DANMÖRK.
J>ar qestum fyrir hönrl föður síns, því hann var veikur; en um
kveldiS dansveizla í Casínó og stóS sá fögnu&ur fram undir dögun.
Lesendur vorir virSi þaS á hægra veg, sem hjer er svo fólgiS í
stuttu máli, en vjer viljum aS endingu benda á þaS, sem hefir
gefiS oss tilefni til hugleiSinga út af háskólahátíSinni og snertir
oss Islendinga sjálfa. ViS eigum viS eina nýlundu; ekki þá, aS
hjer komu íslenzkir stúdentar, því þeir eru engin nýbóla í Kaup-
mannahöfn, en hitt, aS dönsku stúdentarnir gera sjer, og stúdent-
unurn frá SvíþjóS og Noregi, þá jafnsnjalla, sem stunda fræSinám
viS stofnanir vorar á Islandi. Enginn skilji orS vor svo, aS vjer
eigum aS klökkna af þeirri náS, en þeir hat'a tímarnir veriS, aS
Dönum eSa dönskum stúdentum hefSi orSiS þaS torskiliS, aS
orSiS «íslenzkur» fyrir framan stúdent væri annaS en skáldaleyfi,
eSa hefSi aSra merkingu enn «danskur". En nú komu hingaS
fulltrúar íslenzku stúdentanna meS fálkamerktar húfur, en litur þess
merkis eptir mjöll og heiSbláma, og Dönum fannst þaS svo náttúrlegt
og viSkunnanlegt, sem þeir hefSu ekki átt öSru aS venjast. þaS er
ekki þetta, sem til þakka er virSanda, en hitt, aS hinum ungu
sendimönnum frá íslandi var fagnaS svo alúblega, sem þeir ættu
hjá bræSrum aS gista. þetta var meS fegursta móti vottaS í
kvöldgildinu á Klampenborg, þegar sá, sem kvaddi gestina fyrir
hönd dönsku stúdentanna, sneri sjer fyrst aS vorum sendimönnum
og mælti til þeirra á þessa leiS : «TiI ykkar sný eg fyrst máli
mínu, sem lengst eruS aS komnir frá eyjunni afskekktu í hafi
norSur, frá eyjunni, þar sem öndvegi NorSurlanda var sett i fyrri
daga, en súlur þess voru enar sömu, sem djarfur drengur baS
Ægi sjálfan aS bera aS ströndum hennar. ÖndvegiS var reist,
og þaS stendur þar enn hátt gnæfandi, og á þaS skín nú sól
nýrra þúsundára. Traustir hafiS þjer, íslendingar, veriS á verSi
og gætt hinna miklu minningarmenja fornaldarinnar. þjóSsögur
segja af haugaeldi, sem logi þar yfir uppi, sem gull er fólgiS í
jörSu frá fornum tímum, en hitt vitum vjer, aS sá vafurlogi
slokknar aldri yfir eyju ySar, sem kyntist þar af fornum málura
og fornum sögum. í öSrum löndum hafa borgir horfiS uudir
mold, en menn grafa. þær upp aptur og líta þar slóSir og bú-
staSi þeirra manna, sem fyrir löngu eru dauSir, og sjá af þeim