Skírnir - 01.01.1880, Qupperneq 132

132
DANMÖRK.
inum nafnfræga, hátíS haldin i minning þess, aS hann varS þann
mánaSardag prófessor viS háskólann fyrir 50 árum. Hjer bar
þeim heiSurinn, sem hann hlaut, því af fáum vísindamönnum hefir
Danmörk haft meiri sæmd enn af Madvig, og bann er svo kunnur
mörgum á íslandi, a& um þaS þarf hjer ekki aS tala, hver af-
burða fræbimaSur hann er og rithöfundur, aS því grísku snertir
og latínu, gríska og latínska sögu og bókmenntir. Öldunginn
heimsóttu þann dag allir háskólakennararnir og mart stórmenni —
þar á meSal krónprinsinn — og fiuttu honum heiSurskveSjur og
og heiilaóskir. þess erindis komu og nefndir frá vísindafjelaginu
og hinum iærSu skólum, og ein nefnd heldri manna færSi bonum
rentusjóB, sem viS hans nafn skal kenndur, en rentunum skal svo
varið í þárfir vísinda eSa vísindaiSkanda, sem hann sjálfur vill á
kveSa. En dætur hans (tvær) skulu þeirra njóta, meSan þær eru
á lífi. Einnig bárust honuni kveSjuávörp frá háskólunum í Kristj-
aníu og Lundi.
J>ví er ámóta variS meS strauma aldarinnar og straamana í
bafinu. Ef þeir mætast úr gagnstæSum áttum, verSur ókyrrS og
stríS. þegar ólikir lífstraumar — nýjar og gamlar «skoSanin>
eSa kenningar — mætast hjá lítilli þjóS, þá er sem hjer bæri
meir á ókyrrBinni enn hjá stórþjóSunurn og gnýrinn af samgöngu
þeirra sem viS eigast, heyrist um allt land, og aiþýSunni verSur
bilt viS og menn þjóta upp til handa og fóta. UppþotiS verSur
aS vísu stundum langt um meira hjá hinum miklu þjóbum, en hjer
eru svo margir sem ganga í milli — þar sem um álit og dóma
er aS skipta — og menn átta sig fljótar á því, sem er höfuS-
atriSiS í deilunni. ÖSruvísi fer hjá smáþjóSunum. Komi hjer
nýjungar fram, þá renna nálega allir í sinn fiokkinn hver. Gamal-
trúuSu menniruir kalla: «Víkingar í landi!» og skera herör upp
og heita á alþýSuna, en liinir setja upp sín merki og kalla þaS
ofána ennar nýju aldar» láta drjúgt yfir sjer, og þeyta ákáft lúBra
sína, og ætia, aS hinar gömlu borgir íalli íyrir gjallinu einu eins
og Jerichómúrarnir forBum daga. Borgirnar falla ekki, því hiS
gamla er jafnan seigt fyrir, og í því er lika svo mart staSgott
og ramsett, aS engir múrbrjótar geta á því unniS. Ahlaupin
takast, bardaginn harBnar og stendur meB ákafa, þar til livoru-