Skírnir - 01.08.1908, Page 5

Vistaskifti.
197
— Þetta, sem eg sagði.
Þorgerður horfði á hann eins og tröll á heiðríkju.
— H a n n veit það.
— H v e r veit h v a ð ?
— Presturinn.
— Veit hvað?
— Að hann verður drepinn.
Þorgerður var dökk í framan af blóðmagni og svita.
Nú varð hún samt enn dökkari.
En hún sagði ekkert.
— Hann heimtar, að Steini komi til kirkjunnar á
sunnudaginn, sagði Jón.
— Hver heimtar það?
— Presturinn.
— Hvað á strákurinn að gera til kirkju? Sér eru nú
hver bölvuð látalætin! Hvað ætii hann skilji í guðs orði ?
Hvað ætli hann skilji í líknarráðstöfunum guðs mönnunum
til sáluhjálpar? . . . Mér þvkir gott, ef þ ú skilur nokk-
uð í þeim.
—* Og það er nú lítið. . . . Jón hrækti og saup aftur
á pelanum. . . . En hann f e r nú. Hann s k a 1 fara.
Eg hefi lofað prestinum því. Hann s k a 1.
Jón var orðinn engu minna drukkinn af hugrekki og
karlmensku en af brennivíni.
Hann þreif af mér sleggjuna og fór að berja fiskinn,
rak á hann rokna-högg og sagði við hvert þeirra:
— Hann skal!
— Hverju á hann að ríða? sagði Þorgerður og var
undanhald í rómnum. Nú ætla svo margir til kirkju á
sunnudaginn. Og eg veit ekki til þess, að nein drógin sé
þá eftir handa honum.
— Það varðar mig ekkert um. Hann s k a 1 !
Og höggin dundu á fiskinum.
— Og i hverju á hann að vera?
— Líklegast í fötunum, sem þú hefir gefið honum.
. . . Ætli það hafi . . . staðið á . . . líknar . . . ráðstöx-
unum hjá þ é r ?