Skírnir - 01.08.1908, Síða 13

Vistaskifti.
205
að eg varð alveg steinhissa. Samt lá við, að mér færi
að þykja gaman.
Messufólkið var svo margt. Eg hafði aldrei séð svo
marga menn. Á grundunum fyrir utan Stað lenti eg í
þvögu frá mörgum bæjum. Allir riðu í loftinu. Unga
fólkið hló. Og hláturinn seitlaðist inn í hug minn. Eg
hirti ekki um það, hvað jálkurinn var illgengur,' keyrði
hann áfram með hælunum og svipunni og rykti í taum-
ana og skók mig allan. En eg varaðist að líta þangað,
sem sú blesótta rann áfram eins og fugl.
Menn fóru af baki við réttina fyrir neðan túnið, og
létu hestana þar inn. Bændur heilsuðust, snýttu sér, tóku
upp ponturnar, tóku úr þeim tappann, slógu honum í
pontuhliðina, tóku í neflð, buðu hver öðrum í neflð, og
töluðu um, að ekki væri nú tíðin amaleg, en að það kæmi
ekki fyrir, að þetta veður héldist lengi; gátu bezt trúað
því, að það breyttist núna með kvöldinu; hann væri far-
inn að verða nokkuð korgaður til hafsins. Litlir strákar
voru á svipstundu komnir saman í hnapp, horfðu fyrst
niður fyrir sig hátiðlegir og feimnir, fóru þá að athuga
hnappana og brjósthlífarnar hver á öðrum, og voru, áð-
.ur en nokkurn varði, farnir að hrinda hver öðrum og
komnir í vonzku. Mæðurnar skildu þá, og hristu þá um
leið, og sögðu, að fallegt væri erindið, sem þeir ættu til
kirkjunnar. Kvenfólkið var í annríki við að komast úr
reiðfötunum og hrista pilsin úr brotum og ná sjölunum
upp úr töskum og pinklum. Og áræðnir ungir piltar
vildu eitthvað hjálpa ungu stúlkunum. Og stúlkurnar
sögðust ekki þurfa þess og hlógu. Og piltarnir hjálpuðu
þeim samt.
Eg stóð utan við og horfði hugfanginn á alt þetta
fjör.
Þá kom Þorgerður til mín.
— Hvað er að sjá þig, strákur! Hvers vegna ertu
svona kámugur í framan, eins og bíldótt kind? Alténd
<ertu sami ódrátturinn! Þú hefir þó ekki verið að skæla