Skírnir - 01.08.1908, Blaðsíða 77

Jónas Lie.
269
Xennir þar mikillar bölsýni, sem annars gætir lítið í rit-
um Jónasar og bókin endar á þvi, að frú Baarvig fyrirfer
■sér og þremur elztu börnunum, sem hún ætlar að eigi sér
engrar viðreistar von.
Margar aðrar skáldsögur Jónasar mætti enn telja, og
það mjög merkar, en samt sem áður virðist réttast að
láta hér staðar numið og benda heldur með fám orðum á
nokkur helztu einkenni skáldskapar hans og skáldsagna.
Hann er fyrst og fremst skáld heimilislífsins og heimil-
anna og lesandanum dylst ekki, að hann hefir þekt þau
út og inn. Og rit hans bera með sér, að honum hefir
verið hjartfólgið að auka ásthlýjuna og bæta andlega
andrúmsloftið á heimilunum, en vara menn við öllum
grynningum þeim og boðum, sem þar geta orðið sjálfum
þeim og ástvinum þeirra að fjör- og giftutjóni. í flestum
skáldsögum Jónasar gerir þessi háleita og fagra hugsjón
meira eða minna vart við sig og samtvinnuð henni er
svo mikil samúð með öllum sem eiga bágt, eða berst á
eða týnast, að menn heillast ósjálfrátt af skáldinu og
ritum hans. Búningur hinna síðari skáldsagna hans, sem
lætur oss sjá, heyra og þreifa á persónunum í spurniugum
þeirra og tilsvörum í stað meira eða minna nákvæmra
lýsinga, er maður á að venjast hjá öðrum skáldum, hefir
og aukið vinsældir hans. Þegar hér við bætist smáfyndni
hans og hið blikandi litskrúð, er hann bregður yfir við-
burðina, þá skilst mönnum, að hann er óskaskáld heimil-
anna, en ekki sízt þeirra manna, sem þrá meiri hlýju,
meira ljós á heimilunum og giftudrýgri og betri heimilis-
menn.
Þ. H. B.