Fjölnir - 01.01.1836, Síða 13

13
að kalla það límíng; fm ekki er f)að venjulegt. I ís-
lenzkufræðinni sinni, sem prentuð er í Kaupmannahöfn
1811, hefur ltask sjálfur komist so að orði, á 3. bls.:
“á er . . . eítt af þessháttar atkvæðum, er menn kalla
tvíhljóð, fió fiað sje rángt; að fm' er kveðið hjerummbil
eínsog av, t. cl. frá, indgr (frb. frav, mavgur)”; og
líkura orðum fer hann víöar um tslenzktina, ([). e. nía
rnáliö okkar — enn ekki forna máiið, sein við köllutn
norrænu, af f)ví fmð var talað umm öll nordíirlönd).
Enn ef við viljum ekki — af lotníngu firir öörinn eíns
manni og Rask heítinn var, trúa því öllu saman íhug-
iinarlanst, sem hanu hefur sagt, og gjefum heldur ofur-
Jítinn gaum að því sem við heírum sjáKir ineð eírum
okkar dag eptir dag: [)á mei'guin við tit að finna, að úr
a og v (ai og vafíi) verður aldreí annaö enn av, (sem
Islendíngar stafsetja af). Aptur ef við setjuin samanii
a og ú, f)ó með þeím hætti, að meíra beri á ainu,
(enn minna á úinii), og berum J)au so framrn í eínu
atkvæöi: pd heírist «'ið okkar. Jessvegna er óhætt að
seígja, að Latíuumenn hafa skrifað rjettara sitt aú, enn
við skrifum okkar, aö J)ví leíti sem þeír lofuðu úinu aö
sjást; liefðu þeír nú líka greínt að u og ú í stafsetníng-
unni, og haft seíiini mindina nokkru minni enn aiö: f)á
væri stafsetiu'ngin þeírra í þessari greín öldúngis óað-
finnanleg; nema ef að a eða ú (ellegar rnerkið, sem þeír
hefðu sett í stað zís) eru ekki rjett til þess kjörin, að
tákna þau hljóð, sem þau eiga að tákna. — Nú er
komið mál til, að sækja heim o'iö, og er ekki þess að
dilja, að það fær álíka útreíð, og stafurinn (a'), sern
lijer er næst á undann; því gjeti d ekki veriö = av,
f)á er o'ið ekki v=s ov, þ. e. of eptir vorri stafsetníng,
heldur er það sama eíns og oú, með líkum hætti og
áður er sagt a'inu viðvíkjandi. Einrnitt vegna þess, að
«iö í d («ú) og oið í o' (oú) bera ú ofurliði, eínmitt
þessvegna er það oröið útuudann í stafsetniugunni, og