Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 24

24
landar torir ekki atliugaii, að lijer stóð ofurlítið öðru-
vísi á; því Danir skrifa œfmlega íið eíns og i, og höfðu
ekkjert tilefni til, að breíta lijer lítaf jiví, þó e færi á
undann, jjarcö lokað e ætíð er stafsett annaðhvurt e eða
ee (so ekki var hætt við, að e?-inu irði sleíngt samann
við það). — Nú með jm' þetta er ekki annað enn ósiður,
sprottinn upp af misskiiníngi og hugsunarleísi: j)á er
vonandi, fæstir láti sjer í augum vagsa, að veíta j)Vi
móttöku, sem rjettara er. Enda verða j)eír ekki so
margir, sein j)urfa firir þáð aö breíta umm stafsetníngu;
j)ví sumir hvurjir eru fáfróðari enn so, að j)eír skrifi
ei, aðrir aptur eru læröari enn so, og hinir j)riðju
— j)ó jieír gjeri jiað, kjemur j)að ekki til af öðru, enn
j>eír nenna ekki að rísa í móti vananum, þó hann sje
gagnstæður sannfæríngu j)eírra, so j)aö gjetur varia heítið
j)eír skriíi eptir sinni stafsetníng.
5ess er áður gjetið, og ailir vita líka, að y og ý
J)íða ekkjert Iiljóð útaf firir sig í voru ináli; eínnig mun
aðgjætinn lesari hafa tekið eptir, að “Fjölnir” í j>etta
sinn tíðkar cíngin y eða ý, og virðist, okkur mál, að
greína til ástæður hanns, j)ó j>ær að nokkru leíti felist
í j)ví sem áður er sagt. jbað er j>á first, hvaða örðug-
leík slikar ój)arfa-mindir olla bæði börnunum, sem eíga
aö verða læs — og fullorðnum, sem eíga að gjeta staf-
sett, so J)eím að eíns beri samann'við sjálfa sig, eptir
einhvurri reglu, sem noklcurt vit er í. (jáví meíra
verður ekki aðgjert í þessari greíu, jiángaðtil y\ og ýi
er öldúngis útskúfað!) er jiað sannast af að seígja,
aö jiessi ástæða væri næstaónóg, ef ex'nginn annar ágalli
væri á slöfmium, sem hjer cr veriö umin að tala. Enda
skortir ekki jiann ágallann, að eínhlítur meígi virðast!
Nöfnin á yi og ý\ sei'gja fljótt til j)ess, hvursu h'tiö
samblendi jiessir stafir eíga við jjau hljóðin, sein eru
lifandi og heíranleg í munni j)jóðnrinnar. Allar aðrar
rnindir í stalrofinu eru neindar sín ineð hvurjuin hætti;