Fjölnir - 01.01.1836, Síða 25

25
enn verftur annaðhvwrt að heita eínsog u, ellegar ui
(heldur enn uj), eptir hinni mindinni, sem hefnr brodd-
inn upp’ ifir opinu — og nafnið á henni vantar mikið á
að heíta meígi neín íslenzka; því f)() að hvurutveggja
hljáðið, u og i, sje til í málinu, þá lendir þeím aldreí
þannig samann í atkvæði, að z/ib verði á undann, og íið
á eptir14, so að hijóðsetningin verður ekki íslenzk15.
Og í öðru lagi, þá er hvurjum raddarstaf gjefið nafn
eptir því sem að honum er kveðið, nema ý\ og yi;
handa þeím verður ekki feíngið nafn eptir hljóðinu, af
því þau liafa ekkjert hljóð, annað enn sama eíns og hin
•— so það inætti kalla þau ginfagsa og gapanda, eíns vel
og eítthvað annað. jþetta þíðingarlei'si, að hvurug þessi
mind merkir neítt hljóð, nema hin sömu eíns og i og i,
er öidúngis fullnóg til að steípa yi og ý\, og steípir
þeíin vafalaust seínt eða snemma. Að ininnsta kosti
vílum við ekki firir okkur, að leggja niður fornann
óvanda, þó varla sje firir öðru ráð að gjera, enn eín-
livurjir verði til, að mæla honum bót, og halda honutn
framm, það sem í þeírra valdi stendur; því til eru þeír,
sem aldreí una neínni endurbót, af því hún er umm-
hreítíng, og athuga ekki, að allt er á sífeldri umm-
breítíngu, og verður að vera so, eptir eðli veraidar-
innar. Jessháttar menn munu gjeta fundið sjer ímislegt
til. Jeír munu skjóta því að góðfúsum lesara, “að þá
hafi fornmenn farið dáltið öðruvísi að ráði sínu”; þeir
munu bera okkur á brín, “að við stöfum ekki eíns og
almenníngur stafar”; þeír munu kalla “óviökunnanlegt,
að sjá þar i og i, sem áður voru y og ý"; þeír munu
fræða okkur umm, “að okkar stafsetníng minni ekki á
ætterni orðanna”, og “að sum orð, er á'ður sjeu ritin
l4) Og ekki heldur hinnseíginn! Enn hjer stendur f>a& á
saraii.
,s) fxi sú hljóðsetníng hefði verið tíðkanleg í forneskju:
gjcrir það hana ekki íslcnzka, heldur norræna að eíns.