Fjölnir - 01.01.1836, Page 36

30
j sjc í gaf, {)á sje {>að í gjcf. ]?essi röksemd gjetur
alltjeml veígið npp Iiina, sem dreígin er af {>ví, að /eift
er sjálfsagt inii’ á milli kás eða gjes og œs, es, is eða
is. Enn lijer er |jó allt undir þessu komið: hvurt {>að
er rjett, ad seígja gjef (t. a. m.) — eða það er rángt!
Allir verða að viðurkjenna, að þaö er rjett, og öldúngis
samliljóða eðli vorrar túngu. Og til hvurs er {)á, að
draga duliir á, í skriíi eða prenti, það sem eínginn leít-
ast viö aö hilja, þegar talað cr? Enn er eptir þriðja
ásta-ðan firir þeírra máli, er fella /eið lir (aptan við
g, /.•): að “aldrei er skrifa'5 gjikkr, gjífr, gjjðja”, o.
s. f. 5arl,a &Íægist npp það sem er niðri firir, aö þetta
mun vera mest til aö lilífa lcsandanum við ofmikilli um-
breítíngu; ella liefði Rask ekki borið þetta firir sig —
sona veíkt! Jví ef ckki er annaö, sem bagar: {>á er
að skrifa gjifur, gjiðja, o. s. f. — Umm 2) talar Rask
á blaðsíöunni 28. 5ar seígir hann: “ (') brukast seri-
“Jagi uppjfir e, sem þá hljóðar eins og je, t. d. let,
“mer, hekk, fell; þykir þaö miklu rettara heldr en
ííljet, mjer, Jijekk, fjell, af Jní ekkert j finnst aunars í
“slíkuin orðum, t. d. læt, inig, hángir, fell, en
“eigi Jjæt, mjig eða þessh.” Satt var orðið! eínginn 24
seígir Jjœt eða mjig, og þessvegna skrifar cínginn Ijcet eða
wyVg; enn allir seigja, Ijet, mjer, og ættu firir {>á sök
allir að skrifa Jjet, mjer. Ekki má heldur þar í móti
mæla, aö “het” er “á dönsku Jied eör Jiedd; let á
“ensku let, rett á þýzku recJit; fell á svensku föll;
“bref á latínu breve (scriptum), eg á grísku eyc.).”
Enn þegar viö stafsetjum íslenzku, ernm við ekki að
stafsetja þessi mál, og þurfnm ekki að hirða umm,
hvurnig orðin eru löguð í þeím, fremur enn Italir,
Frakkar og Spánverjar — sein að stafa pie, piede, pied
(eptir því sem talaö er) — gjefa gaum að, hvað fótur-
24) Að minnsta kosti: einginn scm rjett talar.