Fjölnir - 01.01.1836, Side 38

38
ÚR BRJEFI AF AUSTFJÖRÐUM.
J)egar jeg í snmar var bíiinn að fá Fjölnir í henilur,
og rjett aö eíns grípa snöggsinnis ofan í hann hjer og
hvar, kviknafti Iijá mjer þessháttar tilfínníng, sem var
öldúngis gagnstæö tilfinníngu jijóðólfs, þegar hann hlíddi
á tal bóndasonar, og tók so til orða: “ekki likar nijer!
ekki líkar mjer!” Jeg fann J»að fljótt, að mjer líkaði
Fjölnirvel, og víðast hvar ágjæta vel; enn í því var jeg,
ef til vill, svipaöur jíjóðólfi, að jeg gat ekki í firsta
bragði gjört mjer full skil firir, að hvurju mjer einkan-
lega gjeðjaðist. Jetta hefir orðið mjer Ijósara síðan
jeg las ritið allt, og er það í stuttu máli bæði tilgdngur
og efni {>ess. Sá tilgáugur “að veíta fram lífstraumi”
íslenzku þjóðarinnar, eða vekja anda hennar, verðnr að
ávinna sjer liól ailra sannra Islendi'nga; því eínginn þeírra
mun við það diljast, að þessi lífstraurmir sje allmjög
staönaður; og aðferðin sem til þessa er valin í Fjölni
(verði henni staðfastlega framlialdið) finnst injer so lið-
leg, að valla muni hjá því fara, að eítthvað áorkist.
Jeg ber ekki á móti því, að Ármann var ágjætis-rit, og
þó jeg hefði aldreí sjeð Caldvin heítinn, þá var mjer
orðið hjartanlega vel til lians, sökum þeírra vitsmuna,
þeírrar kostgjæfni og þeirrar ástar á ættjörðu sinni, scm
lístu sjer í ritum hans; enn það mnn liafa komið til af
því, jeg hef aldreí verið inikill búhöldur, að Árinann í
flrstunni átti ekki eíns vei við mig og Fjölnir, eða kveíkti
í mjer eíns milda laungun tii að taka undir það sem
liann talaði uin, allt þángað til seínasta áriö; og so sín-
ist injer, að fleíruin liafi farið, sem best sjest á því,
gð höfundurinn varð optast að tala eínn. Hjer (með
Fjölui) gjet jeg að öðruvísi fari, því hjer er vakið máls
á flejru, enn búskapar-efnuin — og ímsu, sem mart er
uin að tala, og inörguin, á að gizka, þikir gaman að