Fjölnir - 01.01.1836, Qupperneq 48

48
sagt — líklega af virftíngu vift liugvekju-ritarann, lialdift
sjer so fast bæfti viö orö og efni. Jeg dilst og eígi
þess, að nokkrir af sálmuiium eru allgóftir, t. a. m. 13. og
14., 52., 91. og íleíri; og liafa [laft frain ifír ímsa af
þeím sálinum, er birzt hafa á seínni tímum, að [leír eru
efnismiklir og lmgleíöingarnar í nattúrlegri skipun. Enn
aft jeg liefí í sluttn máli sagt á Jieíin kost og löst eín-
niitt til þess, aft það irfti almenningi kunnugt í Fjölni:
Jiaft lief jeg gjört af Jiví, jeg ætla sannleíkurinn hafi
ekki ávinníng af, aö eínginu þori aö finna aft Jm', sem
honuin líkar ekki, nje treísta þvi, aft neínn sje so göfug-
lindur, að [lola sanninn jiikkjulaust. Ekki má vita, nema
einhvur, sein irkja vildi sálina, í [m' skini aft ebla kristu-
ina og bæta skáldskapiun hjer á landi, kinni að hug-
leifta þettaft, og athuga, hvurt hann heffti til [>ess veru-
Jega kölliin. Jví [>aö er aðgjætandi, aft öll skáld liafa
ekki köllun til aft vera sálma-skáld. ^aft er ætliin mín,
aft liana liafi rei'udar eingiuu til at bera, neina sá, sem,
auk liftugrar irkisgáfu og hæfilegrar mentunar, hefirjieígift
af skaparanum viftkvæmt lijarta, sem siftan hefir helg-
ast af guftrækilegu uppeldi og lestri h. rituíngar, og
hitnað og hreinsast í eldi mótlætisins. — — —