Fjölnir - 01.01.1838, Blaðsíða 5

staöar; og gat okkur sízt til lingar koinii'), j[iað iuundi
baka okkur nokkra óvild, so sein liefðum við ljóstað
upp logiiuiii óhróðri, ineð Jiví, að gjöra [iað kunnugt á
lslandi, sem kumiiigt var orðið öðrum Jijóðum. Verst
komu Jiessar atliugaseindir sjer, af {iví altnenníngur {)ikj-
ist reka sig á so mörg ósaunindi í jieíin. Nokkuð eru
jiað saint missíníngar, af {iví menn sjá sig ekkji neina
til Iiálfs, ineðan ekkji er færi á, að bera sig samau við
aðra. Jcssvegua veítir inönuum so tregt, að sjá og kanu-
ast við {iað, sem þeím er sjálfum áfátt í. Og sanuara
muii liitt, þegar á allt er litið, að ekkji liaíi anuar út-
lendíngiir líst okkur rjettar, euu Miillcr, eíns og við
eruin, í samanburði við aðrar {ijóðir. — Urjefið frá ls-
lamli Iiafði að v/su jiann tilgáng, eíns og íleira í ritinu,
að vekja eptir megni atliiglið á ímsu jiví, sem lijer fer
óskjipulega og laglegar mætti fura; og er örðugt að tala
eptir allra gjeði, þegar so á stendur. 5ar er uin ærið
tæpt að tebla, og iníslikar það öðrum, og þikjir ofliermt,
er öðrimi þikjir við hæfi. Enn allt er undir því koinið,
aö aðferöin spiili ekkji firir því inálefni, er aðstoða átti,
og hvuiiær sem liún gjörir það, er bún aðfindnisverð.
Enn ósínt er, liúu gjöri það, þó eínlivur verði til að
mæla í móti. Sá gjörir órjett sem ritar, ef hann ber
meira i orðin, enn tilgángur hans og sannleíkurinn heímtar;
enn ekkji verður hann firir minna órjetti, ef að allt ritið
er áfellt firir það, þó þar kunni að fiunast fáein orða-
tiltækji, sem ekkji eíga við alþiðugjeð. Ef dómar uin
ritgjörðir eíga að vera saiingjarnir, stoðar aldreí, að lafa
í eínstöku orðatiltækjum, og enda ráugfæra þau, og toga
út úr þeím alla aðra þíðíngu, enn þeítn er eðlilegust,
eptir þvi sem tíðkanlegt er að liaga þeíin í málinu, eður
gjörvöll ritgjörðin bendir til. 5ar sem t. a. m. sagt er,
að liórbrotsmenn sjen við annaðlivurt fótmál, sjer livur
lieilvita maður, að ekkji má skjilja eptir orðunum — so
sem væri okkur ókunnugt, að á landi voru eru tæplega