Fjölnir - 01.01.1838, Blaðsíða 9

9
tekjift. Mest f)ikjir variö í ævintírin Iians, og er f)ó J)etta
Iialiliö meö fieíin beztu. jiað sínir sig líka sjálft. Eim
ulfiíön vorri gjeöjast ekkji aö Jm', og er J)að eflaust meö
fram f)ví aö kjenna, að menn eru ekkji nógu rúmskjignir
í skáldskap, og miöa dóina sína í fiessu efni við rímur,
og annan lefrburð, sem búinn er að aílaga tilfinnfngar
fieírra og álit á eöli hins rjetta skáldskapar; og meö því
efngjin þjóð á meíra í kveöskap og Ijóðum aö tiltölu,
enu vjer, væri f)að illa, ef það reíndist sanumæli, sem
Miiller seígir (bls. 31): aö skáld-andi og fegurðartil-
finníng muni vera sjaldgjæfast á lslandi. Enn hvaö sem
því líöur, mun þaö ekkji sízt liafa spillt firir Eggjerti
glóa — eíns og nú var sagt — aö fáir bafa skjilið ævin-
tíriö, og tilgáng þess, og livaö J>að heíir sjcr til ágjætis.
"Við ætlum ekkji, að þaö sje óbrigöult eínkjenni góös
skáldskapar, aö Iiann leíði firir sjónir “framtakssemi og
kjænsku”, heldur hitt, aö liann samsvari kröfum skáhl-
legrar feguröar, og sannleíkans og siöseminnar, aö f)ví
leíti, sem feguröin í sniildarverkum þarf ætíö aö stiöjast
viö f»að hvurutveggja. Enn þaö veítti ekkji af lieílli rit-
gjörð, til aö útlista, í hvurju fegurð og snilld alls skáld-
skapar sje fólgjin. Enn hjer nægir að vikjið sje á, fieírn
til frekari íhugunar, er vita vilja hið sanna í þessum
efnmn: að skáldin gjeta tekjiö sjer til irkjisefnis hvurt
sem Jiau vilja — hinn sínilega heíminn eöur hinn ósíni-
lega, hinn itra eöur hinn inura, hinn líkamlega eöur hinn
andlega. Meö þessn móti er allur skáldskapur undir
kominn, aö efnið er annaöhvurt tekjið aö utan eöur að
innan, af hinu eínstaka, sem firir sjónir ber, eður hinurn
almennu lögunum, sem f)að allt fer eptir. 5ega>' irkjis-
cfnið er tekjið af hinu síuilega, er tvennttil: annaöhvnrt
aö taka J>aö af náttúrunni— ef “náttúra” er Iátið merkja
allt hiö sínilega, aö fráteknum manninum; eðurafmönn-
mnim, og háttserai manna og f>jóöa, eíns og hún hefir
verið, og söguruar lisa henui, eöur eíns og liún er, og