Fjölnir - 01.01.1838, Blaðsíða 33

Blikar í laufi liirkjiþrasta svcímur,
og skdgar glimja, skreíttir rcínitrjáni.
JSá er til feröar fákum snúið tveímur
úr rausnargarði hæstum undir Hlíð,
[lángað sem heírist öldufalla eíinur;
{ivi liafgáng jiann cí hepta veður hlíð,
scm voldug reísir Rán á Kíasandi,
}>ar sem hún heíir hcímsins lánga strið.
Um trausta streingji liggur firir landi
liorðfögur skjeíð, með hundin segl við rá;
skjinandi trjóna gjín möt sjávar grandi.
JÞar eíga tignir tveír að flitjast á
hræður af fögrum fdsturjnrðar strömluiii,
og lánga stund cí litið aptur fá,
fjarlægum ala aldur sinn i Iöndum,
úliagar verða vinar niiguin fjær;
so hafa furlög fært þeíin cldm að höndum.
Nú er á hrautu borinn vigur skjær
frá Hlíðarenda hám; Jiví Gunnar ríður,
atgjeírnuni heítta húinn — honum nær
dreirrauðum hesti hleijiir guini fríður
og hláu sagsi gjirður ifir grund ;
Jiar mátti kjenna Kolskjegg allur líöur.
So fara háðir hræður enn uni stund;
skjeíðfráir jdar hverfa fram að fljdti,
Kolskjeggur starir út á Eíasund.
Enn Gunnar horfir hlíðar hrekku mdti,
hræðist þá ekkji frægðarhetjan gdða
dvina fjöld, þd hörðinn dauða hdti.
“Sá eg eí firr so fagran jarðargrdða,
“fjenaður dreífir sjer um græna haga,
“við hleikan akur rdsin hlikar rjdða.
“Iljer vil eg una æfi minnar daga
“alla, sem guð mjer scndir. Farðu vel,
“hrdðir og vinur!” — So er Gunnars saga.
jþví Gunnnr vildi heldur liíða hcl,
enn horfinn vera fdsturjarðar strönduin.
Grimmleígir fjendur, flárri studdir vjel,
fjötruðu gdðan dreíng í lieljarhöndum.
Hugljúfa samt eg sögu Gunnars tel,
Jiar sem eg undrast, cnn á köldum söndum
3