Fjölnir - 01.01.1838, Blaðsíða 21

21

að taka ástæðurnár, nenia nr mállnu sjálfu? Eína ástacðu
eíga {>eír að sönnu, og henni eru þeír vanir að gleiina,
líklega af f)ví að þeír finna, að liún er hræðilega ónit;
{)ví {)að eru sjálfir {)eír — það eru þeír, þessir ósveígj-
anlegu atorkumenn, golþorskarnir með eínrtjáníngssál-
irnar, sem vaöa á bægslunum í gjegnum vísindin, oggleípa
hugmindirnar eíus búnar og þær verða á veígi firir þeím.
Og Jkí vill nii stöku sinniim so óheppilega til, að hugmindin
sjálf skreppur í burtu, so ekkji er anuað eptir, enn
danskji búníngurinn; og {)á er ekkji kjin þó það fari
stundum óhönduglega að koma houum í íslenzkan bún-
íng. Sona er því varið, hjer eíns og annarstaðar: illur
ræöari kjennir um árinni. Og íslcnzkan gjetur verið
notauleg íirir því, {)ó að sumir gjeti ekkji lært liana,
og hafi ekkjert vit eða lag á að beíta henni rjett. Og
það er hún og — uotanleg! það er eflaust. Jeg vil ekkji
tilgreína {)á, sem liafa boriö lienui þann vitnisburð —
hvurkji Rask, nje heldur aðra! Jví með mannanöfnum
ætla jeg mjer ekkjert að sanna, Iieldur með ástæðum.
Enu ástæðurnar þarf jeg ekkji annaö enn drepa á að
eins, því þær eru ikkur öllum kunuar, suinar af reiiisl-
unni og suniar af skjinseminni. Sínir ekkji öll saman
Sæmundaredda, oglíagnars kviða loðbrókar, ogllákonar-
mál, og kvæðin Iians Eígils Skallagrímssonar, og vísurnar
hans Gjísls Iliugasonar, og lians lvars Kolbcinssonar,
og Lilja, og sumir sálmarnir hans sjera Ilallgriins Pjet-
urssonar, og Sigrúnarljóð — sinir ekkji allt samau þetta,
og mart annað fleira, að það er ekkji málimi að kjenna,
heldur skáldunum, ef það sem jþeír irkja er bæði sjálfum
þeím til mínkunar og landinu til svi'virðíngar ? Er það
málinu að kjenna, þó landið sje fullt af riinuin, og rím-
urnar aptur fullar af málleísum? Eða er það málinti
að kjenna, þó að maðurinn með “egtabanz-snærið” kalli
Odin “lierra”, láti liann “rymja”, og vera “rembiiátann”
°S “gjóta brúnaljórunurn”, o. s. f., af því verið er að drckka