Ný félagsrit - 01.01.1867, Page 156

156
Kvæði.
Ó, a?> feiira fjör í hjörtura brynni,
Fyndi þj<5& vor nýjan sigurhug,
Vonin helgi vorrar föstru rainni,
Von, sem styðst vi& krapta, þrek og dug.
Ei er n<5g a& láta lú&ur dynja,
Liggi í slí&rum ry&ga& andans stál;
Nú er þörf a& starfa, en eigi stynja,
Strengir hörpu kve&a Bjarkamál.
HRAUN.
Hér var fyrrum fagur skógur,
Fjólubrekkur, smarag&shlí&,
Vötn og svanasöngur nógur,
Snjóhvít lömb um engin frí&;
Hjar&menn signdi sól á fjöllum,
Söngvar ljúfir heyr&ust þá,
Frítt var li& á lækjavöllum,
L&ku börnin mæ&rum hjá.
Alfar ljóss þar yfir svifu,
Albrosandi dalur skein,
Fuglar létt á kvistum klifu,
Kva& vi& röddin skær og hrein;
Æ, þar blómgun, ást og fri&ur
Efra prýddu fagra sveit,
Heljar gló& í hau&ri ni&ur
Huldist undir sælureit.