Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1846, Qupperneq 2

ui' {lykjast góðu bættur, þegar hann getur unni
einn, og þarf hvorki að ljá öðrum hönd eða þyggja
líðveitslu annarra?
jjví fer miður, að þessu er þannig varið; lanðs-
lagið og búnaðarhættirnir og örbyrgðin og láng-
vin verðslunarok, eru búin að gjöra okkur þrek-
litla og áræðislausa bæði í líkamlegum og anðlegum
efnum, svo við þorum hvorki sjálfir að ráðast í nokk-
urn lilut, né fara að annara ráðum, og lítum horn-
auga til hvers þess, er sýnir okkur ofaná vesæld
okkar, og hvetur okkur til samtaka og samvinnu.
Jað kynni nú einhver að segja, að athugasemð þessi
eigi nú ekki lengur við, og þurfi ekki að vitna
lengra enn til alþíngís til að sýna rökleysu hennar,
þvi þar byrtist félagsandi þjóðarinnar ineð fullu
fjöri. jietta væri nú ölðúngis satt, ef við ’hefðum
sjálfir beðið um eða sett alþíng; ef við allir í einu
liljóði hefðum beðið konúng vorn um að gefa okkur
einhverja þessháttar tilskipun, því við gætuin nú
ekki lifað einlífinu lengur. En — hér er allt, ööru
máli að gegna. Alþíng er sett að boði konúngs,
en ekki fyrir okkar bænastað, og það er kunnigra
enn frá þurfi að segja, hvaða mótspyrnum gjöf þessi
hefur mætt. Alþíng er ekki vottur þess, að félags-
anöi sé vaknaður lijá okkur, heldur er það gæðsku-
rík tilraun konúngs til að vekja hjá okkur félags-
anðann; og meðan þessi anði lifnar ekki í lamlinu
sjálfu, þá er þíngið einsog dauður ilrumbur, einsog
beinagrind, sem hefur alla ytri sköpun og samteng-
íngu, en vantar sálina, sem þó ríður mest á. En —
við því er ekki að búast, að nýir lífsstraumar spretti
upp á alþíngi og renni þaöan út yfir landið til að
frjófga og vökva það, ef við eins eptir sem áður
stöndunr aðgjörðalausir, og störum og einblínum á
alþíng, leitanði þaðan teikns, einsog af himni, bið-