Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1846, Qupperneq 9

vera hiimin prestunum ekki af) eins leyí’t, heldur og
jafnvel gjört að nokkurskonar skyldu jieirra, að sem-
ja athugasemdir við hverja þessháttar ritgjörð og
segja álit sitt um hana með siðsamlegum og liæversk-
urn orðum. jjetta getur vakið athyglj prestanna á
mörgum mikilsvarðandi málefnum, og komið jieim
til að hugsa um Jiau og skoða jiau, ef til vill, á fleiri
vegu enn þeim hefur lmgsast áður; jiaö kennirþeim
að koma*hugsunum sínum reglulega fyrir, það vekur
hjá þeim áhuga og kappgyrni; og meðþví jiað eyk-
ur samvinnu þeirra, getur það líka vakið felagsanda
þeirra.
En þó álítum ver engann hlut í þessu tilliti
æskilegri enn þann, að prestar gætu jafnaðarlega
fundist og átt tal saman um andlega hluti og aimenn-
íngs málefni; því ekkert er eins áhrifamikið eða
hefur eins mikinn sannfæríngar krapt í sér og sam-
töl og orðræður góðra og skynsamra manna. Prest-
ar ættu þvá að leggja stund á að hittastsvo optsem
þeir geta komiö því við, og lieimsækja hver annan
þegar þeim verður á milli, ekki t.il þess að sitjavið
samdrykkjur — því þær leiða af ser eintóma óbless-
un og óhamíngju — heldur til að tala saman og
bera sig saman um ástand sitt og sóknarbarna sinna
í andlegum og stundlegum efnum,, og leggja hver
öörum holl og vinsamleg ráð, eptir því sem sérhver
hefurbetst vit á. Ef prestar almennt gjörðu sér far
um þetta, mundi margri óreglu verða eyðt, sem nú
geingst viða við, mörgu kippt í liðinn, sem nú fer
aílaga, og mörgu góðu til leiðar komið. En auk
þessara samfunda, sem nágranna-prestar gætu yð-
uglega átt sumur og vetur, þá ættu allir prestar, að-
stoðarprestar og útlærðir menn í hverju prófasts-
dæmi að mæla sér mót á einhverjum hentugum stað,
að minnsta kosti einusinni á ári, til að ræöa andleg