Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1846, Qupperneq 26

íngi á alþíngi og hinni mikilvægu tilætlun fiess, og
með því vara við tveimur villugötum, sem jeg er
hræddur um, að allmargir hafi villst á, armaðhvort
að vantreysta eða oftreysta alþíngi, eða sem er hið
sama, að ætlast til oílitils eða til ofinikils af því.
Af alþíngistíðindunum sést, að þíngið er einúngis
ráðgjafarþíng, en hefur hvorki löggjafarvald eða dóms-
vald; sumpart kallar konúngur þar menn saman til
ráðaneytis, sumpart lofar liann landsmönnum að
kjósa þángað þá, er þeir hafa hetst traust á. Kon-
úngur sendir þángað frumvörp til lagaboða, sem
hann ætlar sér að gefa út; eiga þíngmenn að segja
um þau álit sitt, fallast á þau, eða ráða frá þeim,
taka iir þeim, eða bæta inní þau, einsog þeim sýnist
betst eiga við hér á landi. Eins á þingiö að bera
fram fyrir konúng það sem landsmenn að fyrra bragði
annaðhvort stínga uppá, eða biöja um, þegar þing-
menn eru áður búnir að skoða þessar uppástúngur
eða bænarskrár, og laga þær svo að þær þyki fram-
bærilegar. Frá öllu þessuskýra þíngtíðindin greini-
lega, og þegar menn vita þetta, þá vita þeir undir-
eins hitt, livers þeir með réttu getavæntaf alþíngi,
og hvers ekki. Við megum ekki ætlast til, að kon-
úngur fari ætíð og i öllu eptir því sem alþíng ræð-
ur til, og til þess verður hann heldur ekki skyld-
aður, meðan hann er einvaldsstjórnari, og getur það
opt borið við, aö honum lítist annað enn alþingi, og
fer hann þá eptir því sem honum þykir betst henta,
þó tillögur alþíngis stefni í aðra átt. En á liinn
bóginn megum við heldur ekki ætla, að hann
skipti sér ekki af því, sem alþíng leggur til, og
hann veit, að er vilji þjóðarinnar; því til hvers
mundi hann þá kalla alþíng saman? eða til hvers
vildi hann þá fá að vita ráð eða vilja þegna sinna,
ef hann eins eptir sem áður, færi eingaungu eptir