Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1846, Qupperneq 33

III.
UM SAUNG f KIRKJUM.
að ei' kunnugra enn frá ])urfi að segja, hver prýði
er að reglulegum og fallegum saung, hverr helst,
sem hann er og hvar sem hann heyrist; en ])ó mun
óhætt mega fullyrða, að sálmasaungurinn, sem hér
átti á að minnast, er hvað dýrðlegastur, afþvíhann
er einfaldastur allra saungva. geta um þetta
borið, sem fundið hafa, hverja verkun það hafT)i á
[>á að vera við embættisgjörð í prýðilegri kirkju,
]iar sem saung-meistari lék á fjölraddað orgel, en
mörg hundruð manna, kvenna og únglínga, tóku undir
og fluttu Drottni sínum lofsaungva, allir í einuhljóði
og einum huga, að svo ])ótti sem sálir þeirra liði,
ásamt lofgjörðar - og bænar-orðunum,'» á vængjum
hinna rnjúku, bliðu, hljómfÖgru og hátíðlegu radda,
upp að hástóli Drottins. Jað er engum láanda, sem
þvílíkrar ununar hefur notið, ])ótt hann ángrist og
hriggist með sjálfum sér af að hugsa til, því held-
ur hljóta að vera heyniarvottur að, hversu sálma-
saungur almennt fer fram í kirkjum hér á landi;
jeg segi almennt, því til eru þær kirkjur, að hann
fari sæmilega fram og miklu hetur enn við rnætti
búast, hjá þeirri þjóð sem almennt, þekkir hvorki
nafn eður gyldi nokkurrar saungnótu, eður hefur
einusinni l)eyrt þess getið , hvað það sé, er menn
nefna „ Takt “ í saung.
3