Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1846, Qupperneq 40

4(1
skærar radilir úngmenmi, innarium f’agran ög full-
kominn karlmanna róm. Geti presturinn þar á móti
ekki ságt til í saung, þá sjái hann svo um, að börn-
in séu vanin við saung i heimahúsum, þarsemhann
fer laglega fram, og missi af engu tækifæri til að
sýngja með forsaungvara við kirkju, svo sem við
greptranir, skírn og yfirheyrslu (Catechisation) barna.
4. Á það var fyrr drepið, að þá búið er að
skipa svo saungmönnum í kirkjunni, sembetsthag-
ar, eður með öórum orðum: þá góður saungflokkur
er fenginn, mundu þeir sem miður sýngja, smám-
saman fara að laga sig eptir saungmönnunum og
þeir sem laklega sýngja, eður alls enga saungrödd
liafa, bráðlega hætt að bera þaö við sem þeir ekkí
geta; þetta er nú aðal-augnamið fyrrnefndrar skip-
unar, bæði að sem fíestir af söfnuðinum sýngi, þeir
sem til færir eru, og hinir hafi ekki sér til málbóta,
eður í afsökunar stað, hið margslitna og fánýta
máltæki: „sýngur hverr með sínunefi.“ En fari svo,
móti öllurn likindum, að söfnuðurinn lagi ekki saung
sinn eptir forsaungvaranum og lians flokki, heldur
haldi sumirviðhöfn sinni og lagleysu, flýti sér að
byrja á undan forsaungvara, einsog nokkrum ertítt
sem vilja trana fram rödd sinni, tafsa eður draga
um of, og í einu orði að segja: skemma saunginn,
með hverju helst móti sem er; þá eru engín önnur
úrræði, en biðja þá fyrst með góðu að láta af því-
líku, en — tjái það ekki, þá siðan áminna þá í á-
lreyrn alls safnaðarins, vísa þeim til sætis sem lengst
frá saungflokkinum og banna að gjöra hneigsli í
Guðshúsi; og er vonanda, að forsaungvarinn, ásamt
öðrum saungmönnum og meðhjálparanum, leggist á
eitt með prestinum í þessu, ef á þarf að halda, sem
þó ekki ætti þurfa að gjöra ráð fyrir, því líklegt er
að hverr heilvita kristinn maður vilji stund á leggja,