Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1846, Síða 57

an því iniöur vottar, aö enginn löstur heldur bráö
sinni eins ógnarlega fast og drykkjuskapur, og aö
j>að er geysi torveldt aö hverfa frá Iionum aptur,
þá hlýtur það aö vera jiví óttalegra að hugsa til
þessarar arfleysu sinnar, sein drykkjumaðurinn síð-
ur enn allir aðrir syndumspilltir nienn, getur búist
við að ná arfinum aptur. 3>ó er jiað ekki að eins
á jieim ángurstímum, sem í þessu lífi geta aðborið
og sýnt mönnum ofaná eymd þeirra, það er ekki
einúngis á þessum alvörustundum óttaleg tilhugsan
að vera búinn að missa arfleifð guðsríkis og fara
varhluta afallri náðar ogmiskunar liuggun, von og
friði — því þessháttar stundir getur ofdrykkjumað-
urinn bráðum aptur slökkt ásamt með sainvitsku
sinni, og eykur liann þá i hvert sinn, sinn mikla
ábyrgðarhluta og þángu syndasekt—; en þó drykk-
jumaðurinn geti her flej7gt frá sér manneðli sínu og
gjört sig argari villudýrum, þó hann hér geti slökkt
krapta andar og líkama, þá getur hann þó ekki eyðt
eðli ódauðlegrar sálar sinnar, sem ætluð er eilíf til-
vera. Og til eilífðarinnar nær guðsríki það sem
.íesús talar um, og fagnaðarerindi hans innibindur í
sér eilífa sáluhjálp ódauðlegs anda. Á liinu algjörða
landi eiliföarinnar er þetta ríki í blóina sínum, þar
sem dómurinn og endurgjaldiö er, þar byrtist það
algjörlega í dýrð sinni, þegar þeir finna náð og ei-
lífa fullsælu, sem i þessu lífi voru trúlyndir jijónar,
þó þeir væri ófullkoninir; þannig er líka missir guðs-
ríkis aríleiföar, eilíft og óbærilegt tjón. Gæturn vér
skygnst innfyrir þá hina jiykku skílu, sem aðgrein-
ir tímann og eilífðina, og séð,hve mikið varið er í
tjón þetta, hvílíkrar sælu menn fara á mis og hvi-
iík hörmúng og þreingíngar þjá hina fordæindu, hve
(igurlega niundi j>á liljóma í eyrum vorum þessi