Ársritið Húnvetningur - 01.01.1857, Blaðsíða 52

nnglingom, þar cþ þetta kann opt ab koma ajcr vd
bæíii í rist hjá öíirum og eins eptir aíi menn fara
aí> eiga mefe sig sjálfir.
2. Astundi hjúin iSni og trámennska í öllum
verkum og viövikum, húsbændum sínum tíl handa,
tcmji þau sjer flýtir og fylgi og forlbist hyskni og
leti, seinlæti og undandrátt á því, sem framkvæma
á, ávinnur fjöriö og viljinn, þú kraptarnir sjen litl-
ir, þann orÖstýr: aí) lijúib sje dyggt og starfsamt.
Mefe aldrinum vex aflife og hyggindin. Hjúum rífe-
nr mikife á afe læra alla þarflega búvinnu á heimilinu
og læra gott verklag og temja sjer atorkusemi og
hagsýni vife alla vinnu, bæfei til þess, afe vinna sjer
hvert verk sem hægast, án þess afe vife hafa svo
kallafea sjerhlífni, sem kemur samvinnufélki illa, og
svo til þess afe hvert verk verfei afe sem beztum
notum. Hjúife á sífellt afe hafa hugann á því, hvafe
hagnafeur og framsýni vinni mikife gagn mefe atorku-
semi á hverju heimili. þetta er afe vísu engan
veginn aufevelt, og þarf til þess eptirtekt og afe-
gæslu og nákvæma fyrirspurn ef vel á afe vcra.
En þegar hjúife er komife á þessa leife er þafe líka
fært um afe takast verkstjúrn á hendur og á vísar
gófear vifegjörfeir, elsku og hjálpsemi húsbændanna,
og verfeur álitife í tölu hinna beztu hjúa. þessi lijú
geta valife um vistir og halda þeim optast lengi, en
hin, sem eru sein og löt, ótrú og ráfelítil, flækjast
vist úr vist, hafa á sjer íilt orfe, og eptir því fara
vifegjörfeirnar, og verfea þess vegna aldrei ánægfe
og sjer og öfernm gagnslítil, og þó þau komist í