Ársritið Húnvetningur - 01.01.1857, Blaðsíða 62

«m og yfir hofub alsta&ar þar, sem þeim verfeur
vih komib. Engjaræktin er ab vísu kostnafearsöm,
enda má telja hana 'einhverja hina mestu jarfabót,
þegar henni fylgja vatnaveitingar; luín úthcimtir
kunnáttu, hagsýni, atorku og árvekni. Kostnafeur-
inn og fyrirhöfnin er einkum bundin vife þetta
tvennt; hvafe mlkiar breytingar þarf afe gjöra á
yfirborfeinu til þess afe koma vatninu yfir þafe,
og hve hægt efea örfeugt veitir afe ná vatninu á þann
stafe, sem hentugast er afe veita því frá yfir engife.
I útlöndum skipta menn vatnaveitingum á tvennan
hátt eptir afeferfe þeirri, sem höffe er, þegar veita
skal vatninu; kalla menn afera þessa afeferfe „nátt-
úrlegar vatn avei tingar“ — því vatninu er þá
veitt yfir landife eins og þafe kemur fyrir frá nátt-
úrunnar hendi án þess afe breyta nokkufe yfirborfe-
inu —, en hina „tei ga vei ti n gar “, og er hún
fólgin í þeim breytingum, sem gjöra þarf á yfir-
borfei engisins svo afe vatnife geti runnife alstafear
jafnt yfir þafe; sljetta menn þá yfirborfeife og búa
til á því reinar efeur teiga; eru þeir hæstirímifej-
unni og liggur skurfeur langs eptir hverjum þeirra,
sera vatnife flýtur út úr á báfear hlifear yfir þak
teigsins. Teigar þessir eru haffeir öldungis jafnir,
svo þeir sjeu ekki hærri í einn endann en annan,
því þá seitlar vatnife jafnt út af börmum skurfesins
yfir hlifearnar á teignum ofan í skurfe, sem haffe-
ur er á milli teiganna; flytur sá skurfeur vatnife í
annan, sem liggur þvert fyrir honum og rennur
þafean annafehvort yfir afera teiga efeur í burtveizlu-
skurfeinn sjálfan. Til þess afe geta fengife teigana