Gangleri - 01.08.1870, Blaðsíða 31

31
nokkur, en þó var meira kennt um vanþrifum fyrir
sakir hafíss en megurð.
(Framh. síðar).
SÆTTIN.
(Þýtt eptir Carl Andersen).
fað var fagurt að horfa yfir bústað Ingimundar
gamla, er hann hafði tekið sjer undir hárri fjallshlíð, er
öll var grasi gróin, þá er menn komu á heiðarbrún-
ina fyrir ofan bæinn; það var yndi að koma heim til
hans eptir langt ferðavolk upp á heiðum, þar sem menn
liitta enga aðra lifandi skepnu en hina vængjabreiðu
e r n i og hina hvasseygu f á 1 k a og hinar hálslöngu
og raddfögru álptir, og rjúpuna, sem bælir sig
við hinn minnsta skarkala. Þar sem allt er svo þögult
og hljótt, og ekkert heyrist utan niðurinn af einstaka
smáfossi, sern steypist niður í eitthvert hamragilið og
glamrið í skeifunum, er þærslást við blágrýtið í götun-
um. Þegar menn komu á hciðarbrúnina fyrir ofan bæ-
inn, þá blöstu við skrúðgrænar engjar á móti manni,
er láu niður að ánni, sem rann spegiltær og lygn í
mörgum krókum niður dalinn og allt til sjávar, og greindi
hún land Ingimundar gamla frá landi nábúa hans, er bjó
beint á móti, og er mönnum varð litið fram í dalsbotn-
inn, þá gnæiðu þar ginnhvítir jöklar við himin.
Ingimundur garnli var vel við álnir eptir þvf sem
gjörist á íslandi. Hann átti sauðpening mikinn, margar
kýr og marga áburðarhesta, og á hverjum vetri hafði
hann fjóra gæðinga á járnum, er hann kappól. Fiski-
veiði var þar góð úti á firðinum og stutt til sjávar, og