Gangleri - 01.08.1870, Blaðsíða 32

32
þar að auki var þar dprjótandi æðarvarp, og ndg lax-
veiði í ánni.
Þegar hjer var komið sögunni, hafði hann misst
konu sfna fyrir nokkrum árum, en Steinunn dóttir hans
gegndi ráðskonustörfum. Ilann unni henni mjög, en þó
ljet hann sjaldan á því bera; hann var optast nær stutt-
ur í svari og orðfár, og svo langt sem dóttir hans mundi
til, þá hafði hann verið svo skapi íarinn. Sjaldan hafði
hón heyrt hann hlæja nema ef svo bar undir — sem
því miður var of opt — að hann hafði eitthvað í koll-
inum; þá hló liann svo hátt, að það heyrðist langar
leiðir, en sá hlátur fjekk henni lítillar gleði, heldur koin
liann opt og einatt út á henni tárunum.
Svo bar við á einu sumri um varptíman að Stein-
unn gekk eitt kvöld niður til árinnar með þvotta; hún
gekk hægt og stillilega svo að hún ærði eigi fuglinn
upp af eggjunum, sem lá alstaðar á milli þúfnanna ;
þeir litu rólegir upp á hana, eins og þeir væru vissir
um að hún ætlaði eigi að gjöra þeim neitt mein.
Hún gekk í þungum þönkum, já hún var svo ut-
an við sig, að hún gáði eigi að því, að hún gekk alltaf
niður með ánni, þangað til henni varð litið á mann, er
kraup á árbakkanum, og svo leit út sem hann væri að
vciða lax úr ánni. Jú, það var líka, því allt í einu reis
hann upp og kippti í öngultauminn, og á sömu svip-
stundu lá undur fagur lax fyrir fótum hennar ; en hún
blóðroðnaði, þvf veiðimaðurinn var sá sami, er hún fyrir
stundarkorni hafði verið að hugsa um — það var Einarl
„Þú komst mátulega Steinunn“ I „Já Einar, jeg sje
það“ I sagði hún brosandi.
„Hvar hefirðu verið allan þcnna tíma? Ó1 hvað