Gangleri - 01.08.1870, Blaðsíða 34

34
sjállri. Par að auki st<5ðu morg drifhvít tjöld á dálitl-
um grasbala fyrir framan húsin, sem ýmsir ferðainenn
áttu.
Urn kvöldið stóð hún fyrir utan tjalddyr föður
síns, og kom þá til hcnnar dálítill drengur frá
öðru tjaldi, hann halði svartan hatt nýjan á höföi, og
rauðleitan klút um hálsinn, og hjelt á sætabrauðsköku í
hendinni, og skipti hann henni á milli þeirra. Drengur-
inn hjet Einar, og fjell hann henni vel f geð; rjett í
þessu kom faðir hennar reykandi út úr sölubúðinni og
sló Einar, svo hann hljöp grátandi til tjalds foreldra
sinna; því næst kom íaðir hans, og urðu þá mikil á-
llog og ryskingar. Eptir þenna atburð langaði Stein-
unni eigi til að koma í kaupstaðinn aptur.
Eu hún var ekki að hugsa um þetta núna; hún
brosti og var liin kátasta. Sólin var að hníga til viðar,
og skein á hvíta jökulskallana, og heiðgul ský sveimuðn
yfir þeim; þá mælti Einar: Bþeir tímar munu koma, er
íeður vorir láta eigi sólina undir ganga yfir þeiira reiði“.
En hvernig stóð nú á fyrir Steinunni með þvott-
ana ? ÆI það er óþarfi að tala uin slíka lduti, á svo
fögru sumarkvöldi.
Næsta dag var cngin gleði á hjalla heima hjá
Ingimundi gatnla, hann var þögulli en hann var vanur,
og var alltaf að taka opinn litla skápinn þar scm flask-
a n var; hann var rauður í andliti og augun hvikul.
Steinunn gat eigi gjört honum neitt til liæíis; hann
atyrti vinnufóikið f hvcrt skipti sem hann sá það, f stuttu
máli, alstaðar amaði eitthvað að honum. Loksins varð
hann nú vondur að marki. BI’að er þá enginn friður
lengur8, sagði hann Við Steinunui tnjög rciðuglcga; 8en