Gangleri - 01.08.1870, Blaðsíða 38

38
leit til hans, hann gat ekki staðizt þetta blfða augna-
ráð; hann gekk heim og ínn í bœinn, inn í bæ hins
versta ijandmanns síns! Þau gengu inn göngin, þar til
þau komu að baðstofudyrunum, þá kréisti Ingiinnndur
gamli svo fast hendina á dóttur sinni, að henni lá við
að hljóða. Hón titraði og hjarta hennar barðist, hana
grunaði að nú væri tfminn kominn, sá tfmi er sálarró-
semi fjögra manna væri komin nndir. Hún hjelt niðri f
sjer andanum er hún lauk upp hurðinni. Það var háif-
myrkt í baðstofunni, svo eigi var hægt að greina vel
hlutina í sundur, fyrst er menn komu inn. En fögur
og blíð kvennmannsrödd vakti fyrst athygli þeirra er inn
komu.
Kona las fyrir Ólaf f ritningunni, hún, hans hjart-
kæra eigin kona! Ingimundur var rjett að segja hnfg-
inn niður, er hann heyrði röddu hennar, hennar, þeirrar
einu konu er hann hafði elskað; hún sem ætfð hafði
sveimað fyrir hugskotsjónum hans, hún sat nú hjer og
var kona óvinar hans; en hún leiðbeindi honum þó jafn-
íramt frá villu hans vegar, því þegar hann kom inn,
þá hljómuðu þcssi orð úr fyrsta brjefi Jóhannesar, fyrir
eyrum hans: ,Hver sem hatar bróður sinn, er mann-
drápari, en þjer vitið að enginn manndrápari fær eilíft
líf“.
Hann hnje niður hjá rúmstokknnm.
,Guð blessi þig Ingimunndur sagði sjúklingurinn“.
„Amen“ sagði kona hans.
En Einar og Steinunn hjeldust í hendur og grjetu
iegins tárum.
Marfátlan var kominn aptur, og leiði Ólafs g 1 a ð a