Gefn - 01.01.1872, Qupperneq 14

16
ekki staðið óraskað. J>annig eru Islendíngar, fráskildir synir
ens norræna móðurlands, svo sem öndvegishöldar ens forna
norræna þjóðernis, svo sem enir djúphuguðustu svnir norður-
heims, svo sem hin fjórða ög ýngsta þjóð á norðurlöndum,
en hafin til tignar frumfeðranna fyrir krapt trygðar og fast-
heldni við fomaldarinnar sameiginlegt ágæti.« J>etta voru
fögur orð og ættu skilið »lofköst ]>ann er lengi stendr óbrot-
gjarn í bragar túni.«
Sá annar er Worsaae, sem segir (1846): »j>að hefir
verið sagt, að söguvísindi Noregs, Svíþjóðar og Danmarkar
hljóti að eiga ser einhvern sameiginlegan miðpúnkt; en þeg-
ar ræða er um hið andlega samband Norðurlanda án tillits
til stjórnlegra hlutfalla, þá á ekkert land að setjast hjá; og
einkum þegar fornöldin á í hlut, þá eigum vér eigi að glevma
því, að það er Island, sem hefir varðveitt fjársjóðu heiðin-
dómsins, sem hefir varðveitt hið foma norræna mál, sem
enn í dag túlkar fornöldina með lifandi túngu; og vér getum
heldur ekki neitað því, að Island á sér sitt sérstaklegt þjóð-
erni, sem hvorki getur heitið noirænt, þótt Islendíugar fyrir
laungu hafi mest megnis komið frá Noregi, og enn síður
danskt, þótt Island hafi um nokkrar aldir verið sameinað
Danmörku. [>vert á móti hlýtur Island að vera fremst í
broddi svo sem það land, sem hefir gert mest af öllum til
þess að skilja fornöldina.« Síðan talar hann um »íslendska,
danska, norska og sænska söguvísi.«
Sá þriðji er Thorsen, lærisveinn Easks og djúpsæjastur
rúnameistari nú á danska túngu, sem í Kúnabók sinni
(1864) hefir skýlaust kallað Island í andlegum skilníngi hið
fjórða landið á Norðurlöndum. og þar að auki greint sig
frá öllum hinum öðrum með því ávallt að unna oss nafns
vors og látið oss í fyllsta máta njóta þess réttar sem vér
eigum. Eg hef áður tekið fram, hvernig menn alltaf hafa
verið að hvlma yfir því, sem Islendíngum tilheyrir einum,
en engum öðrum; en þessir menn hafa ekki einúngis verið