Gefn - 01.01.1872, Blaðsíða 16

18
Haustvísa.
Einmana gekk jeg í grænkandi sal,
glatt var um himnanna boga,
sólgeisla varp vfir sjóinn og dal,
sælum í eyglóar loga —
hölluðust rósir um haust að blund’,
hinnsta við ljósið um aptanstund.
Hugsanir brutust í brjóstinu þá,
brotnuðu hlekkir og fjötrar —
utan er stundum ekkert að sjá,
innst þá í hjartanu nötrar —
andinn um djúpin ægis breið,
allt eins og vant er, til norðurs leið.
Lt yfir bárur og beljandi sjó,
bláum að jöklum og eldi,
Ásaþór þar um aldir bjó
ægur í gulllegum feldi,
heiptugur glottir um heljar tönn,
hamarinn mundar við jökulíönn.