Gefn - 01.01.1872, Blaðsíða 22

Gefn - 01.01.1872, Blaðsíða 22
24 upp, eru alltaf að segja þeira að þeir sé miklir og menntaðir menn og allt eins góðir og »hinir«, svo |þeir halda þetta loksins um sjálfa sig og koma allstaðar fram með óskamm- feilni og þussaskap: það er árángurinn af þeirra »menntun«. Hroki og sjálfbyrgíngsskapur er því aðaleðli þessara mann- flokka, sem menntan heimslífsins hefir af sér getið, og þeir finnast hvergi nema í borgum og bæjum, þó sjálfsagt hljóti að kvikna keimur af þeim einnig út um landsbygðina, þar sem fólkið annars er einfaldara, af því það lifir í einfaldari hlutfðllum og á við betri kjör að búa. Sjálfsagt er nokkuð réttvíst í þessu, nokkur hæfa fyrir þessu skrílslega lífi, því allir hlutir eiga sér sína orsök. Hlutfallið á milli enna heldri manna og hinna óæðri stétta er í rauninni mjög óheppilegt í stórborgum. Á Islandi upp til sveita, og í útlöndum á landsbvgðinni er þó einhverr jöfnuður á milli húsbænda og hjúa; hjúin eru ekki álitin svo sem ánauðugir þrælar, heldur sem menn, og þannig var það og í fornöld, því þó þá væri þrældómur, þá var hann að sumu leyti varla nema að nafninu til hér á norðurlöndum, og það þó húsbændur mætti selja þrælana og fara með þá eins og fé. Allt öðruvísi var þetta hjá Grikkjum og Róm- verjum: þar voru þrælarnir verri og aumari en dýr, barðir og stúngnir, bundnir eins og hundar til þess þeir væri við verk sitt, eða þá þeir voru festir við dyrastafinn til þess að benda eða láta vita af þegar einhverr kæmi — og margt annað mætti tefja upp af slíkri meðferð, sem var öldúngis óþekt á norðurlöndum; og þó að menn kannske ekki geti fylgt gángi mannlífsins fet fyrir fet, þá sýnist mega gánga að því vísu, að sá andi, eða það viðmót og sú aðferð sem heldra borgarfólk hefir við hjú og undirmenn, eigi kyn sitt að rekja suður eptir, en ekki til sjálfra norðurlanda. En þetta verður allt með svo miklum tilbreytíngum og vafn- íngum, að það yrði of lángt að fara fram á það hér. Vér skulum einúngis taka það fram, að hjú og vinnufólk í borgum og stórbæjum er nú orðið svo óþolandi skríll að ekki tekur
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62

x

Gefn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Gefn
https://timarit.is/publication/93

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.