Gefn - 01.01.1872, Blaðsíða 10

12
ist vavla. Að yrkja myrkt er engin smekkleysa, en það
var í fyrsta lagi aldarfar. og í öðru lagi verður ekki tijá
því komist þegar menn hafa kenníngar; en kenníngar hafa
öll skáld haft (t. d. aves Caucasiae = vultures, furtum
Promethei = ignis), en engir eru ávítaðir fyrir þær nema
Íslendíngar. Fæstir enna »norrænu« málfræðínga þekkja
grisk og latínsk skáld; eða hversu margir af þeim munu
geta lesið Lucretius eða grisR sjónarleikrit? — Skáldskapur
Norðurlanda er tvenns konar: 1, fornyrðahættir1) og 2,
dróttkvæðir hættir; hvorr um sig aptur með mörgum til-
breytíngum. Hinir dróttkvæðu hættir eru einkennilegir af
kenníngum og ílókinni orðasetníngu; þeir eru allt eins gaml-
ir og hinir (o: það vér til vitum), og þeir bera því ekkert
vitni um neina spillíngu né apturför, eins og menn venju-
lega segja, heldur eru þeir þvert á mótr að jafnaði miklu
skáldlegri og hátiguarlegri en fornyrðakvæðin. Ekkert griskt
eða latínskt kvæði getur jafnast við hrynhendu Sturlu J>órð-
arsonar, sem var hið voldugasta höfuðskáld allrar fornaldar
og það fyrsta verulega skáld á Norðurlöndum.
Og þó getum vér sagt, að dróttkvæðir hættir og forn-
yrðalag sé í rauninni eitt og hið sama, því ef vér prentum:
Hljóðs bið eg allar helgar kindir
meiri og minni mögu Heimdallar .. .
Eg man jötna ár um borna
þá er fyrr mig fædda höf'ðu.. ..2)
þá er þetta allt hinn sami háttur og þetta:
skvfðust randir blóðgar bröndum
bleikir féllu menu á velli
hlítárlauss var gramr með gæfu
gyltar súngu hjalta túngur;
') þetta orðatiltæki er raunar liandvitlaust, en eg hef nú ekki annað.
2) Hljóðstafasetníngin bendir samttil, að eigi skuli þannig prenta,
þó sumir geri það.