Gefn - 01.01.1872, Blaðsíða 26

Gefn - 01.01.1872, Blaðsíða 26
28 1. Vér höfum áður í riti þessu getið þess, að sólin ynni allt sem á jörðunni er; tyrir hennar krapt lifnar lífið, og þegar hún hverfur, þá sofnar það eða dofnar; hún er orsök til allrar litarprýði og allrar fegurðar, og hún ræður jafnt fjöri andans sem krapti líkamans. Diodorus kallaði hana »höfuðsmið alheimsins«, því hann fann ósjálfrátt hversu mikið vald hennar var. en aunars hafa menn ekki haft neinar ljósar hugmyndir um eðli hennar, og menn vita raunar ekkert áreiðanlegt um það enn. Algengast var í fornöld að trúa því, að sólin væri guð, og eins og þetta kemur fram í flestum fornum ritum og kvæðum, og eins og menn hafa gert það líklegt, að öll heiðin trú væri eiginlega sólar-dýrkan, eins eymir svo eptirafþessu enn að ekki einúngis margar heiðnar þjóðir, svo sem Samojedar og fleiri, heldur og einnig margir almúgamenn þeirra er kristnir eru kallaðir, lúta sólinni og taka ofan, þegar hún kemur upp. fetta nægði samt ekki sumum, og Anaxagoras (500 árum f. Kr.) sagði að sólin væri »glóandi steinn«; vegna þessa og fleiri meinínga um náttúruhluti var hann kallaður guðníðíngur og varð að fiýja á burtu. En hversu daufar hugmvndir menn raunar höfðu um eðli og mátt sólarinnar, sést eiginlega best á því, að menn héldu fram eptir öllum öldum, að hún snérist í kríngum jörðina eins og túnglið, og þessu trúðu allir og það var jafn vel gert að trúarsetníngu (Galilei) og því var ekki hrundið fyrr en af Kopernikusi (f 1543). Eptir að þannig var búið að ákveða og sanna, að sólin væri miðdepill jarðstjarnanna, þá var samt eptir að vita hvað hún væri. Mönnum varð hægra fvrir, eptir því sem tímarnir liðu fram, að reikna út hversu stór hún væri og hversu lángt hún væri á burtu frá jörðunni. þætta fann Halley — það eru ekki nema rúm hundrað ár síðan — og það er bygt á þeim skoðunum sem menn geta gert í hvert sinn sem Venus ber fyrir sólina. fetta verður ekki nema sextán sinnum á hverjum þúsund árum, en með mislaungum millibilum. Hversu torvelt þetta sé, má sjá á því, að árið 1761, þegar von var á þessari
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62

x

Gefn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Gefn
https://timarit.is/publication/93

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.