Gefn - 01.01.1872, Síða 59

61
F1 osi.
|>á var þögn
er þreyttir sváfu
horfnir helskýi
ok höfgum draumi;
hjálmar voru þeirra
ok hvassir geirar
sóti stokknir
ok svartar brynjur.
f>á var þögn
yfir þríhvrníngi —
lamb svaf í lautu,
lækr rann í gili;
glottu tvö
ok í glampa stöðu
Hekla ok áss
Eyjafjalla.
Sumar var í dal,
sveit lá í blundi,
smali í seli,
sigr uud hjálmi:
stóð atþreyttr
ok þrúnginn móði,
höfgi var á hergrimmum
liöfuðbeinum.
Hneit mér við hjarta
harma breki
er mér Njáll neitti
ok námdúks tróða
út úr ógnheitum
eldi gánga,
kváðust ei við skömm
skyldu lifa.
Hrygg hefir verit
ok heiptum snúin
norn sitjandi
undir Sigars meiði
er húu mér rúnir
á rauðan gerði
skjöld at skrifa
ok sköpum ráða.
Bar mik bölvi
bróðurdóttir
'er hún úr skikkju
skúr örlaga
helkalda lét mér
á herðuin dynja —
skapanorn heiptug
af hörðum raunum.