Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1899, Blaðsíða 16

16
staðan gengin úr lagi, svo lengdin er ónákvæm. Breidd innan-
máls 12 al. Dyr á suðurhliðvegg, litlu fyrir vestan miðju hans.
Eldstæðí austur frá dyrum eftir miðju gólíi, nál. 6 al. langt; ann-
að eldstæði skamt frá vesturenda, um 2 al. langt. Á hér um bil
3 álna bili við austurendann var gólfið upphleypt, eða með palli,
sem var nál. 1 fet á hæð, en raunar var ekki hægt að ákveða
hæð hans nákvæmlega.
V. Bollatóftir í Sælingsdal hafa menn kallað nyrztu sel-
tóftirnar á Langholti, og má koma því heim við söguna. Mun
og Sigurði Vigfússyni hafa verið vísað á þær, er hann rannsak-
aði þar 1881. En nú hefir Kjartan prófastur Helgason í Hvammi
tekið eftir því, að aðrar seltóftir, litlum spöl utar (sunnar) á holt-
inu, koma enn betur heim við söguna: Frá þeim er brött brekka
ofan með lækjar dragi, sem þar rennur í ána; og þar gagnvart,
vestan árinnar, er hamarinn, sem Hamarengi hefir haft nafnt af.
Tóftir þessar eru svo óglöggvar, að góða athyglí þarf til að sjá
þær. Þó sést, að þær eru 2 samhliða, hér um bil 10 fðm. lang-
ar, og báðar til samans nál. 6 fðm. breiðar út yfir veggi. Hin
syðri nálægt hálfu vlðari en hin nyrðri. Dyr virðast hafa verið
á suður hliðvegg hennar. Hin nyrðri er mjög óglögg í vestur
endann, en þar mega dyr hennar hafa verið. Þessar tóftir eru
svo skamt frá hinum nyrztu, að afstaðan munar litlu. Og af
lýsingu S. V. gæti maður ætlað, að hann ætti við þessar tóftir,
ef hann hefði eigi ætlað að Guðrún gengi til Langholtslækjar:
Þar getur hann ekki meint lækjardragið. Það er mjög nærri
þessum tóftum, en fyrir neðan háa brekku, svo ekki gat sést til
selsins frá læknum. Hér stendur alt svo einkarvel heima. Þetta
eru því Bollatóftir.
VI. Á Bjarnarstöðum i Sauröœ er rúst í túninu, sem köll-
uð er hofið. Hún er nokkurn veginn kringlótt, nál. 7 fðm. í
þvermál innan. Hún er að mestu slétt innan, en sjálf girðingín
er fornleg og fyrirferðarmikil. Dyr eru mót norðri. Önnur rúst
er fáum föðmum austar. Hún sýnist nýlegri og virðist samsett
af 3 smátóftum, er ætla má að hafi verið fénaðar kofar, enda er
sú tóft ekki talin að heyra til hofsins. »Hoftóftið« er heldur stór
til þess, að þak hafi verið yfir henni, nema tjaldþak hafi verið.
Mun og oft hafa verið tjaidað yfir veizlusalinn: en goðastúkan