Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1899, Blaðsíða 20

20
R á ð n i n g :
hier \ huiler \ uigfu | s \ magnus \ son • i \ gu. .
í enda letursins, þar sem punktarnir standa í efri línunni,
hefur flaskast úr steininum, og hefur þar verið rúm firir svo sem
tvær rúnir. Síðasta orðið f rúnaletrinu hefur eflaust verið: guði.
2.
I bæjarkampi að Eivindarmúla f Fljótshlið eru tveir steinar
eða steinbrot hvort upp at öðru, og letur á þeim tveimur flötum
sem út snúa. Neðri steinninn er á lengd 23 þumlungar, enn flet-
irnir misbreiðir, efri flöturinn (í veggnum) 4 þuml., enn hinn
neðri 3*/4 þuml. Letrið hefur birjað á breiðari fletinum og stend-
ur það þar á höfði framan að sjá, enn letrið á neðri fletinum,
sem er framhald af letrinu firir ofan, snír rjett firir áhorfanda,
sem stendur firir framan vegginn. Brotið er af þeim enda
steinsins, sem snír til hægri flrir áhorfanda, þar sem letrið hefur
bæði birjað og endað, og hefur við það glatast upphaf og endir
letursins.
L e t r i ð :
Stingurinn i f\ í efri línunni er óskír.
R á ð n i n g :
er: hviler : hia \ rni • eirelcss . .
Firsta orðið hefur auðvitað verið: hier, og hið siðasta: ei-
reksson.
Þar sem punktarnir standa við enda letursins i neðri lín-
unni hefur flisjast úr steininum á móts við 2 firstu staflna í efri
linunni.
Letrið á hinum steininum, sem ofar er í veggnum, gat jeg
ekki ráðið, því að rúnirnar eru viltar og sumar frábrugðnar
vanalegu rúnaletri. Samt er letrið skírt, og hef jeg dregið staf-
ina upp hjá mér svo nákvæmlega sem mér var unt. Enn
því miður er hjer eigi kostur á að gefa mind af
hinum einkennilegu, frábrugðnu rúnum eða af letrinu í heild
sinni.
Kálund minnist á steina þá í Teigi og Eivindarmúla, sem
jeg hjer hef líst, (sjá 103, bls. í ritgjörð Kálunds), enn hefur ekki
vitað um letur á þeim.