Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1918, Blaðsíða 17

í 109. er. (B.) eru og 7 línur, 3. og 4. eru syonaí
Háva ráþs at fregna
Háva Tiöllo i.
F. J. áleit i útg. 1888 (svo sem Grundtvig áður), að fyrri liuan
væri innskot, en í útg. 1905 áleit hann hina síðari það. Önnur
virðist afbrigði og sú síðari að öllu leyti eðlilegri.
• í 111. er (B.) eru 11 línur; má í rauninni líta svo á, sem auk-
ið sje við hálfu erindi, og þriðja línan í því sé með tveim afbrigðum:
Of rúnar heyrþák dœma,
ne of ráþom þögþo
Háva höllo at,
Háva höllo í
heyrþdk segja svá.
F. J. (og Mtillenhoff áður) hefir álitið allar línurnar óuppruna-
legar. Af 3 hinum síðustu getur sýnilega ekki staðist nema 1, og
það hin síðasta. Hinar koma í mótsögn við 3. 1. (Urþarbrunne at)
í erindinu; er hin síðari tekin úr 109. er (B.), sem áður var greint
frá, og hin fyrri frábrigði frá henni, en báðar eru þær líklega frá-
brigði frá síðustu línu. Ekki virðist með öllu ómögulegt að þetta
hálfa erindi (1.—2. og 5. 1.) sje fornt og frumlegt. Getur þó komið
til mála að það sje frábrigði frá 4.-6. 1. í þessu erindi:
sák ok þagþak,
sák ok Imgþalc,
hlýddak á manna mál.
Er alls ekki óliklegt að í þeim vísuhelmingi sé sama fyrir-
brigðið, 4. eða 5. 1. sje frábrigði hinnar, og benti það þá fremur til
að vísuhelmingurinn væri óupprunalegur. Virðist fara fullvel á að
taka saman 1,—3. 1., 7.-8. og 11. 1.:
Mál es at þylja
þular stóle á,
Urþarbrunne at:
of rúnar heyrþak dœma,
ne of ráþom þögþo,
heyrþak segja svá.
Ekki er þó erindið allsendis líklegt til að vera frumlegt þannig.
Siðari helmingurinn virðist samt engu verri en 4.-6. 1., sem F. J.
álitur frumlegan. Ekki er heldur loku skotið fyrir það, að vísuhelm-
3