Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1918, Blaðsíða 21

21
32. er. er að eins hálft, en frábrigði er af 3. 1.:
gambantein at geta,
gambantein ek gat.
En F. J. álíturað síðari línan, sem vera mun hin frumlega.sé 6.
1. erindisins og vanti 4. og 5. 1. Næsta er. áleit F. J. fyrrum (sbr.
útg. 1888) innskot, en síðar (sbr. útg. 1905) hefir hann sætt sig við
það. Alt er erindið þó ólíklegt, og síðari helmingurinn einkum.
Fyrri helminginn mætti máske taka saman við hálfa erindið (32.)
á undan, en þá verður að líta svo á, að Skírnir segi þar (í 4.-5.1.)
annað og meira en gera má ráð fyrir að hann viti; sbr. kvæðið.
í 34. er. (B.) er síðasta lína með tvennu móti:
manna glaum mane,
manna nyt mane.
F. J. áleit í fyrri útg. síðari 1. ófrumlega, og í síðari útg. alt
er. innskot. Það kemur nú ekki beinlínis þessu máli við, að dæma
um það, en játa skal þó, að miklar líkur eru til að erindið sje ekki
upprunalegt, og illa er því inn skotið, hvort sem það hefir skáldið
gert í fyrstu eða skrifari síðar meir.
í næsta er. (B. 35.) er líkt ástatt; visubelmingi er aukið aftan-
við og er siðasta línan með frábrigði:
mœr, af þínom munom,
mœr, at mínom munom.
F. J. álítur allan viðaukann óupprunalegan og síðustu línuna
af honum sjerstaklega.
Fleira af þessu tæi skal hjer ekki til tínt úr Skírnismálum, en
úr því að um þau er fjallað, skal vikið að siðasta erindinu, sem
Freyr kvaþ:
Löng es nótt,
langar ’ró tvœr.
Hvé of þreyjak þríar?
Opt mér mánoþr
minne þótte
an sjá hölf hýnótt.
Síðasta línan hefir þótt torskilin, vegna síðasta orðsins. Við-
aukinn hý- mun vera hjer eins konar lastyrði, haft um nóttina fyrir
það, hve löng hún finst Frey. Visan stendur einnig í Eddu Snorra
Sturlusonar og þetta á undan: »Enn er Skirnir sagði Frey sitt erindti,