Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1998, Qupperneq 152

156
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
stöðu svo fremi flutningurinn ætti sér stað undir eftirliti fulltrúa Árbæjar-
safns sbr. leyfi fornleifanefndar.19
Grásteinn varð enn á ný fréttaefni í janúar 1999,þegar leyfi til að flytja
hann var fengið. I Morgunblaðinu greindi Helgi Hallgrímsson, vega-
málastjóri, frá því að hann yrði fluttur til af tveimur meginástæðum, ann-
ars vegar þar sem um skemmtilegt og nokkuð áberandi kennileiti væri að
ræða, en hins vegar vegna sögusagna um álfabyggð í steininum.20
I sömu grein var haft eftir Sigurði Sigurðarsyni, dýralækni, sem býr í
grennd við steininn, að þegar hann var færður fyrra sinnið hefði hann
klofnað og snúist, þannig að það sem áður sneri upp snúi nú niður.21
Þá var haft eftir Guðmundi Einarssyni, verkfræðingi og framkvæmda-
stjóra Aðalbrautar sf., sem stóð að lagninguVesturlandsvegar árið 1970, að
eitt óhapp hefði orðið í kjölfar þess að steinninn var fluttur, tjón á vatns-
æð til fiskeldisins í Laxalóni:
„Ytustjórinn kenndi þátttöku sinni í flutningi steinsins um og neitaði
að koma frekar að því verki, þannig að steinninn var skilinn eftir þar sem
hann stendur núna,“ segir Guðmundur. [...] Hann segir að Pétur Jónsson
íVéltækni, sem átti jarðýtuna, hafi fengið álfafræðing til að skoða steininn
og hélt sá fram að í Grásteini væri hústökufólk, það er að segja álfar sem
hefðu flutt í steininn eftir að hann var færður. „Hann taldi að þarna hefði
verið álfabyggð áður, en hún lagst af af óljósum ástæðum, og hústöku-
fólkið flutt þarna inn í kjölfar flutninganna,“ segir Guðmundur.
Sigurður [Sigurðarson] tók þátt í að girða umhverfis steininn eftir
flutninginn til að minnka ágang á svæðinu og kveðst telja hann í senn
fegra umhverfi sitt og setja sterkan svip á það. Hann sé því fýlgjandi að
steinninn verði fluttur nú í stað þess að hann verði eyðilagður við vegar-
lagninguna. Þá hafi ýmsir áhugamenn um álfabyggðir sýnt steininum
ræktarsemi og sé ekki óalgengt að þeir vitji steinsins.22
Einnig var rætt við Karl Guðmundsson, verkfræðing, sem hafði fyrir
hönd Vegagerðarinnar eftirlit með lagningu Vesturlandsvegar á sínum
tíma, en hann sagði að treysta skyldi varlega mörgu því, sem um Grástein
er sagt:
„Þegar verið var að hanna veginn, sem nefndur erVesturlandsvegur 2,
fannst ákveðnum manni að þessi nýi vegur, sem var hár hjá Grafarholti,
að hann myndi skemma fýrir sér útsýnið. Hann fann því hjá sér hvöt til
að ljúga því upp að þetta væri álfasteinn, til að reyna að koma í veg fýrir
að vegurinn yrði lagður þarna. Þá var mér sem eftirlitsmanni falið að
kanna málið.
Eg kom að máli við tvö gamahnenni sem voru unglingar um alda-